Υπό αυτόν τον περίεργο και μακροσκελή τίτλο, οι HIM, μας παρουσιάζουν την τελευταία δισκογραφική δουλειά τους.
Ο Ville Valo και η παρέα του, εφόσον είδαν έμπρακτα πως “σκοτεινοί” δίσκοι σαν το “Venus Doom” δεν έχουν θέση στο σύγχρονο εμπορικό μουσικό στερέωμα, αποφασίζουν να ακολουθήσουν την πεπατημένη που τους έχει βγάλει ασπροπρόσωπους όλα τα προηγούμενα χρόνια. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως πλέον η μπάντα δεν έχει το feedback που είχε στις αρχές των 00s, και ότι ο πανζουρλισμός που γινόταν υπό το άκουσμα του ονόματος του Valo έχει κοπάσει. Άλλωστε, παρόλο τους αξιόλογους δίσκους τους, οι HIM έγιναν πασίγνωστοι λόγω μόδας και όχι λόγω συνθετικής ικανότητας. Όπως και να έχει βέβαια οφείλω να παραδεχτώ πως πρεσβεύουν επάξια το είδος της μουσικής που έχουν επιλέξει, και αυτό αποδεικνύεται πρωτίστως από τις διάφορες καλές κυκλοφορίες τους και από το ότι υπάρχει κοινό που τους παρακολουθεί στενά έστω και εάν δεν βρίσκονται στο εμπορικό peak τους. Πόσο τυχαίο άλλωστε είναι πως το τελευταίο κομμάτι που έπαιζαν στις live εμφανίσεις τους, για την προώθηση του προηγούμενου album τους, ήταν το “Black Sabbath”; Το “Screamworks” λοιπόν, για να μην πλατειάζω άλλο, δεν πρόκειται να αλλάξει τη γνώμη όσων δεν τους συμπαθούν και σίγουρα δε θα επηρεάσει τις ζωές των fans. Στο συγκεκριμένο δισκογραφικό εγχείρημα, οι HIM, απαριθμούν δεκατρία τραγούδια (όπως λέει και ο τίτλος) εκ των οποίων τουλάχιστον τα μισά θα μπορούσαν να αποτελέσουν singles. Το συγκρότημα ξέρει να γράφει “hit-άκια” και εδώ το κάνει για μια ακόμη φορά καλά. Για την ακρίβεια αν το “Screamworks” είχε κυκλοφορήσει μερικά χρόνια πριν, θα μιλούσαμε για έναν από τους εμπορικότερους δίσκους της χρονιάς. Το θέμα είναι όμως πως εν έτει 2010 ένας τέτοιο album δεν προκαλεί κάποια ιδιαίτερη εντύπωση και σίγουρα δεν διαφοροποιείται από την υπόλοιπη αγορά. Ακούγεται πάρα πολύ ευχάριστα, η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη και πολλά από τα κομμάτια θα σου μείνουν στο τέλος. Το κύριο κακό όμως είναι πως δεν προσφέρει κάτι καινούριο από αυτά που έχουμε ήδη ακούσει από το σχήμα, και η αλήθεια είναι πως όταν αυθόρμητα χρησιμοποιώ στην παραπάνω πρόταση τη λέξη “ευχάριστα”, κάτι δεν πάει καλά. Διότι όταν μια μπάντα με υποτιθέμενους καταθλιπτικούς στίχους, σου αποπνέει κάτι το χαλαρό και το “ευχάριστο”, μάλλον χάνει το στόχο της. Όπως και να έχει, όσοι δηλώνετε οπαδοί των HIM, θα ευχαριστηθείτε το “Screamworks”, όσοι τους μισείτε θανάσιμα λογικά δε θα διαβάζετε καν αυτήν την κριτική, ενώ όσοι βρίσκεστε κάπου στη μέση, θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον μερικά τραγούδια τα οποία θα τα ακούσετε και στο ραδιόφωνο.
484 
