To πε και το ‘κανε
Το πε ως Chandler, το έκανε ως Matthew. Βέβαια, όπως έλεγε και ο ίδιος, τα δυο πρόσωπα αυτά ήταν τόσο κοντά που θα μπορούσε να μην υπάρχει καμία διαφοροποίηση.
Άσε που όταν έγινε ευρέως γνωστό το τι ακριβώς έχει περάσει, πολλοί ίσως και να το περιμένανε σαν self fulfilling prophecy.
Όπως και να χει σε πολλούς από μας έπεσε σαν τούβλο η είδηση αυτή. Θα θυμάμαι πάντα που ήμουν και πως ένιωσα. Μην εξηγούμε τα προφανή, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ-και ούτε πρόκειται πιθανότατα να τους γνωρίσεις – που έχουν παίξει τρομακτικά σημαντικό ρόλο στην ζωή σου.
Ένας από αυτούς για μένα ήταν και ο Matthew Perry.
H αρχή έγινε με τον Shaggy απ’ το Scooby Doo, μετά ήρθε ο Τζιμ Κάρει και λίγο μετά έγινε η πρώτη επαφή με τα Φιλαράκια. Κλασικά, Star το μεσημέρι μετά (ή και με) το φαγητό. Κάπου εκεί στο δημοτικό – γυμνάσιο που όλοι λίγο-πολύ αρχίζαμε να διαμορφώνουμε τις παρέες μας, να βγαίνουμε για τις πρώτες μπίρες, μπιλιάρδα, μπασκετάκια, φάσεις και φασώματα κοκ, είχες και την virtual παρέα σου. Πόσες φορές είχα ακούσει “o τάδε είναι ο Ross, η τάδε είναι η Phoebe“ για τα μέλη της εκάστοτε παρέας. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος τέτοιου είδους sitcom, να σε κάνουν να επενδύσεις συναισθηματικά σε αυτό που βλέπεις, να νιώθεις ότι είσαι το extra μέλος της παρέας που απλώς κάθεται και παρατηρεί, γελάει, συγκινείται, νευριάζει, χαίρεται και παρακολουθεί τις περιπέτειες των ηρώων (είτε ρεαλιστικές, είτε τραβηγμένες) σαν να είναι μέρος τους. Στην καρδιά όλων αυτών ήταν πάντα ο Τσάντλερ. Ο άνθρωπος (ή καλύτερα χαρακτήρας, αλλά είπαμε πως η γραμμή είναι λεπτή) που αυτοσυστήνεται λέγοντας “Hi, I’m Chandler and I make jokes when I’m uncomfortable”.
Δεν μπορώ να περιγράψω την ταύτιση μου με αυτήν την φράση που συνοψίζει απόλυτα τον χαρακτήρα. Κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η αντίδραση ήταν μια. Ακριβώς αυτή. Από θέματα υγείας, χωρισμούς και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βιώσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, το φίλτρο μου είναι ένα. Όταν νευριάζω, η αντίδραση μου είναι μία. Όταν χαίρομαι, η πρώτη μου σκέψη είναι μια: Το τσιγάρο εεεε χαχα τι λεω, το χιούμορ, ο σαρκασμός, η ειρωνία, όπωσθεσπεστο. Αν μπορέσω να κάνω τον εαυτό μου ή τον οποιονδήποτε έχω απέναντι μου να γελάσει, είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Για πέντε δευτερόλεπτα, γιατί μετά πρέπει να το ξανακάνεις. Και να το ξανακάνεις. Τι να κάνουμε, κάποιοι από μας funny is all we have.
Και αυτή είναι η “κατάρα” πολλών κωμικών οποιασδήποτε γενιάς. Πόσο βασανισμένες ψυχές ήταν ο Robin Williams, o Spike Milligan, o Peter Sellers, ο Graham Chapman, είναι o Stephen Fry, ο Jim Carrey και πάααρα πολλοί άλλοι. Φυσικά και δεν είναι προνόμιο των κωμικών, αλλά η αντίθεση είναι πάντα εντυπωσιακή. Η κωμωδία όμως προέρχεται απ’ τον πόνο, όπως έλεγε αν θυμάμαι καλά ο Rowan Atkinson στο Funny Business του 1992 (ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ του BBC για την κωμωδία και το τι κάνει τον κόσμο να γελάει) αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στο Ευαγγέλιο της κωμωδίας.
Πίσω στον Τσάντλερ, τον χαρακτήρα που βλέπουμε στο έβδομο επεισόδιο της πρώτης σεζόν να κλείνεται λόγω blackout σε μια τράπεζα με μία πολύ όμορφη γυναίκα, να είναι μια τεράστια μπάλα αμηχανίας και να αυτομαστιγώνεται για τις βλακείες που ξεστομίζει (ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην σχέση του με τις γυναίκες, και ακόμα ένα σημείο ταύτισης με τον ιδιαιτέρως τρωτό αυτόν χαρακτήρα), που φοβότανε την δέσμευση, που είναι γεμάτος σημάδια και ατέλειες από τα παιδικά του χρόνια, που στο τέλος της ημέρας όμως είναι ο πιο ανθρώπινος ρόλος με το μακράν καλύτερο character arc ακόμα και όταν όλοι γύρω του γίνονται κακοσκιτσαρισμένες καρικατούρες. Ο χαρακτήρας που θα γείωνε με δυο λέξεις τον Ross όταν τον έπιανε η μεγαλομανία του, που θα ισωπέδωνε με ένα κυνικό σχόλιο οποιαδήποτε κατάσταση, που ήταν ο μόνος που ήθελε απεγνωσμένα να καπνίσει σε μια σειρά με 100 χαρακτήρες ρε διάολε, που θα ήταν όμως πάντα εκεί για τους φίλους του με κάθε τρόπο (Joy – Chandler bromance >>> Ross – Rachel romance).
Για άλλη μια φορά το χιούμορ ήταν ο απόλυτος μηχανισμός άμυνας κι επίθεσης. Γιατί είναι καλύτερο να γελάσεις απ’ το να επεξεργαστείς τα συναισθήματά σου, και είναι καλύτερο να πεις ένα ψέμα απ’ το να έχεις μια άβολη συζήτηση, όπως λέει ο τύπος που στα ‘80s (σε throwback επεισόδιο) αντέγραψε το κούρεμα του Mike Score των Flock of Seagulls με απόλυτη επιτυχία.
Όταν είδα για νιοστή φορά την σειρά πολύ πιο μεγάλος μερικά χρόνια πριν, πολλά πράγματα δεν κρατάγανε το ίδιο καλά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επέστρεφα στα συναισθήματα που μου είχε γεννήσει δεκαετίες πριν. Είδα πράγματα από τότε που πλέον είναι αρκετά πιο ψηλά στην υποθετική λίστα μου, αλλά ο Τσάντλερ δεν μπόρεσε ποτέ να ξεκολλήσει από το Mount Rushmore των αγαπημένων μου χαρακτήρων. Ειδικά όταν αναρωτιότανε πράγματα όπως “What must it be like not to be crippled by fear and self-loathing”. Πολλές φορές τα Φιλαράκια κατηγορήθηκαν για το ροζ συννεφάκι τους, ο Chandler όμως έμοιαζε να βρίσκεται έξω απ’ αυτό (με εξαίρεση το γραφείο του σε ουρανοξύστη του Μανχάταν. Και οι άλλοι δεν ξέρανε καν τι δουλειά κάνει.)
Ειδικά όταν έμαθα για τους δαίμονες με τους οποίους όντως πάλευε ο Matthew Perry, όσο εγώ (κι ο καθένας μας) πάλευα με τους δικούς μου, η αγάπη που ένιωθα για αυτόν τον άνθρωπο αυξανόταν, ξέφευγε από τα όρια του ρόλου και πήγαινε στον ηθοποιό. Ένιωσα την ανάγκη να τον ακολουθήσω στις μεταΦιλαρακικές του απόπειρες ή και τα τότε παράλληλα πρότζεκτ του. Το πολύ ωραίο (αλλά άτυχο, μιας και συνέπεσε με το 30 Rock) Studio 60 on the Sunset Strip του oσκαρικού Aaron Sorkin και με συμπρωταγωνιστές τους Amanda Peet, Bradley Whitford, Sarah Paulson, D.L. Hughley (συν ένα ΥΠΕΡΟΧΟ guest του John Goodman), την συμμετοχή του στο εξαιρετικό και πολυβραβευμένο πολιτικό δράμα West Wing (πάλι του Aaron Sorkin, με τους Martin Sheen, Bradley Whitford, Allison Janney, John Spencer και Rob Lowe) το εντελώς MatthewPerrικό Mr. Sunshine, τις κινηματογραφικές κωμωδίες του κτλ.
Δεν ξέρω πως θα ήταν η καριέρα αυτού του καταπληκτικά ταλαντούχου κωμικού (το timing και το delivery του ήταν πάντα για σεμινάριο, case in point το σκετσάκι αυτό από το SNL απέναντι σε μια άλλη, τελείως διαφορετική ιδιοφυία της κωμωδίας που δυστυχώς χάσαμε πριν μερικά χρόνια, τον λατρεμένο Norm McDonald) αν δεν είχε συνηφαστεί τόσο έντονα με τον ρόλο του Chanandler Bong (Friends fans will get this). Δεν θα μάθουμε και δεν πειράζει, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο ένας άνθρωπος να αφήνει τόσο βαθιά χαραγμένο αποτύπωμα στην συλλογική συνείδηση του κόσμου. Όπως πολύ εύστοχα έγραψε λίγες ώρες μετά τον θάνατό του Perry ο Rainn Wilson, ίσως πιο γνωστός ως Dwight απ’ το The Office, o Matthew είχε το ταλέντο να πάρει ακόμα και μια μέτρια γραμμένη ατάκα και να την κάνει ξεκαρδιστική.
Όπως είπε και ο ίδιος σε μια συνέντευξη μερικούς μήνες πριν, θέλει να τον θυμούνται ως έναν άνθρωπο που έζησε την ζωή, αγάπησε με πάθος και προσπάθησε να βοηθήσει όσο πιο πολύ μπορούσε τους γύρω του. Πως δηλαδή το να τον πετύχεις στον δρόμο σου θα ήταν μια θετική εμπειρία και όχι κάτι αρνητικό. Οι μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν το επιβεβαιώνουν.
Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται γραφικό να στεναχωριέσαι ειλικρινά με την είδηση του θανάτου ενός καλλιτέχνη, μια παραπάνω γιατί είναι και λίγο κουλ να κοροϊδεύεις κάτι τόσο δημοφιλές όσο τα Φιλαράκια (ειδικά αν ψάχνεσαι να γραπωθείς από κάπου για να δείξεις διαφορετικός, αλλά hating popular things doesn’t make you an interesting person όπως λέει κι ένα ράντομ quote που είχα διαβάσει κάποτε) και όταν γίνονται τόσα τραγικά πράγματα στον κόσμο, αλλά το συναίσθημα έτσι λειτουργεί. Δεν θα σε ρωτήσει, αδιαφορεί για τα whataboutisms (ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΦΙΝ ΔΕΝ ΛΕΤΕ) του καθενός.
Ο ίδιος ο Perry είχε πει πως δεν έχει δει ποτέ τα Φιλαράκια, γιατί θα μπορούσε με μια ματιά μόνο να καταλάβει σε ποια ουσία είναι εθισμένος άνα σεζόν (αλκοόλ, κοκαΐνη, οπιούχα, Vicodin μεταξύ αυτών). Άλλα είχε αποφασίσει πως ήθελε να το κάνει, γιατί η σειρά άγγιξε τις καρδιές άπειρων ανθρώπων.
Δεν ξέρω αν τελικά πρόλαβε ή όχι, αλλά σίγουρα για πολλούς η σειρά αυτή ήταν διέξοδος, παρέα, φως σε σκοτεινές στιγμές και στην πορεία έγινε ένας καθρέφτης στο παρελθόν τους, νοσταλγία και πολλά ακόμα, και είναι τραγικό όταν ένα τόσο όμορφο κομμάτι των διαμορφωτικών σου χρόνων πεθαίνει τόσο νωρίς. Νιώθεις ότι έχασες κάποιον απ’ την παρέα σου, μεγαλώνεις, ξεκινάει μια αντίστροφη μέτρηση.
Commencing countdown, engines …… (Τσαντλερική παύση) on.
May God’s (ή οτιδήποτε είναι εκεί πέρα/πάνω/δώθε) love be with you
Εδώ σιγουρα εισέπραξες μπόλικη.
941 
