Volynka, Duoyu, Muth Labben (17/5/2024) Ίλιον Plus

LIVE REPORT

Με έναν αλλόκοτο καιρό και τη μουντάδα της σκόνης να έχει πνίξει την Αθήνα ξεκινήσαμε με την άγνωστη-γνωστή φωτογράφο Έφη Γαλιατσάτου για να δούμε το live των Volynka παρέα με τους Duoyu και Muth Labben.

Δεν υπάρχει live που να έχουμε πάει στον Ilion Plus και να μην έχει αργήσει να ξεκινήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, οπότε αυτή την φορά είχαμε εξοπλιστεί με τον απαραίτητο αριθμό μπυρών για να τσουγκρίσουμε και να επιδοθούμε στην αγαπημένη μας συνήθεια πριν από κάθε live: να γνωριστούμε με κόσμο και να συζητήσουμε για το live.

Την αρχή έκαναν οι Muth Labben. Ενώ το συγκρότημα έχει κάνει κάποια live δεν είχα καταφέρει να τους δω live και ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς για εμένα. Η σύνθεσή τους είναι μπάσο, τύμπανα, φωνή και ο ήχος τους μια βόλτα στα στενά του νοτισμένου Λονδίνου. Ξέρεις εκείνα τα στενά που καταλήγουν στο Camden Town και συχνά-πυκνά θα ακούσεις μια μπάντα που το new wave έχει ποτίσει την δημιουργικότητά του. Χωρίς πολλές φλυαρίες και με πολύ κοφτό στυλ στα τύμπανα, το μπάσο και τα πετάλια του έδινε και τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα, για να αφήσουν τον τραγουδιστή με την ευχάριστα ιδιαίτερη φωνή να κάνει χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Duoyu. Στους χώρους που απαγορεύεται το κάπνισμα, στα διαλείμματα μεταξύ των σχημάτων ο κόσμος βρίσκει ευκαιρία να πάει έξω να κάνει ένα τσιγάρο, οπότε θεωρώ ότι θα βοηθήσει τα σχήματα να αφήνουν λίγο χρόνο καθώς οι Duoyu ξεκίνησαν και ο κόσμος ήταν ακόμα έξω. Οι Duoyu παίζουν ένα ενδιαφέρον μείγμα funk, psy, alt rock με γκρούβες που κοιτούν και προς τη μεριά του garage.

Power trio και αυτή η μπάντα με κιθάρα, μπάσο, drums και τα φωνητικά έχει αναλάβει ο κιθαρίστας, όταν βέβαια δεν στύβει την κιθάρα του με shredding. Οι Duoyu ξεκίνησαν πολύ δυναμικά το set τους, ωστόσο όσο περνούσε η ώρα μου έλειψε ένα ακόμα πρίμο όργανο γιατί με αυτό το setup έγινε πολύ γρήγορα προβλέψιμη η εξέλιξη του κάθε κομματιού. Οι Duoyu παθιάζονται πάνω στη σκηνή και το groove τους έκανε αρκετό κόσμο να χορέψει στους ρυθμούς τους. Στο κόσμο που αρέσει αυτός ο ήχος, θεωρώ ότι οι Duoyu είναι εγγύηση πολύ καλής βραδιάς.

Σειρά είχαν οι οικοδεσπότες της βραδιάς: Volynka. Με τους Volynka γνωριστήκαμε πριν κάποια χρόνια στα πλαίσια μιας συνέντευξης που κάναμε. Ο τρόπος που μας είχαν προσεγγίσει ήταν άμεσος και λιτός και αμέσως αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε ένα σχήμα που αγαπάει αυτό που κάνει αλλά όπως μας είπαν δεν είχαν ιδέα με ποιον τρόπο μπορούν να προωθήσουν τη δουλειά τους. Αυτός ό άμεσος τρόπος βγαίνει και στον ήχο τους και στα live τους.

Το μείγμα punk και rock n’ roll είναι η μουσική της πόλης και οι Volynka πάνω στη σκηνή είναι μια παρέα που γίνεται ένα με τον κόσμο και κλείνει την απόσταση σκηνής-κοινού. To σχήμα απαρτίζουν 4 άτομα και αυτό που απολαμβάνω στα live τους είναι ότι δεν χάνονται στις διάφορες ιδέες που μπορεί να έχουν. Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ το album δεν έχει ένα συγκεκριμένο μουσικό ύφος, το σχήμα και στο album αλλά και ειδικότερα στα live καταφέρνει να φέρει μια ομοιογένεια. Με αυτοπεποίθηση ανέβηκαν πάνω στην σκηνή και όπως είπε ο κιθαρίστας της μπάντας ακόμα και εμείς μεταλάδες βρήκαμε τον χώρο μας σε έναν ήχο που δεν έχει πάρει hype στην Ελλάδα.

Την Παρασκευή για μια ακόμη μέρα η πόλη είχε πάρα πολλά live και όσοι αγαπάμε τη μουσική είχαμε πολλές επιλογές στη διάθεσή μας. Θεωρώ ότι είναι καιρός να δίνουμε ευκαιρίες σε σχήματα που δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ακόμα γνωστά στον underground ήχο και να πηγαίνουμε στα live τους, ακόμα και αν δεν έχουμε ξανακούσει κάτι από αυτούς. Προσωπικά είναι αγαπημένη μου συνήθεια να πηγαίνω σε live σχημάτων που δεν έχω ξαναδεί και πολλές φορές έχω εκπλαγεί ευχάριστα. Οπότε στο επόμενο live των Volynka θα σας πρότεινα να τους δείτε και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι σε όποιο φάσμα του ήχου και να είστε, θα βρείτε κάποιο σημείο να συντονιστείτε με το σχήμα γιατί όπως ανέφερα παραπάνω… οι Volynka είναι ο ήχος της πόλης.

Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου

600

Avatar photo
About Βαγγέλης Γιαννακόπουλος 163 Articles
O Βαγγέλης όταν δεν κακομαθαίνει την κόρη του, ψάχνει "Διαμάντια στη Λάσπη". Έχει πάθος με την ελληνική underground σκηνή, θεωρεί ότι το Post Metal στην εποχή μας είναι ότι το Psychedelic Rock στα 70's και ότι η αλήθεια βρίσκεται στους Amenra.