Είναι άραγε ευχή ή κατάρα να κάνεις το μπαμ σου από τα πρώτα κιόλας σου βήματα;
Πόσο βοηθάει το να γίνεσαι μεγάλο όνομα μέσα σε μόλις 3-4 χρόνια και μετά να έχεις τις δισκογραφικές να σου ζητάνε επίμονα να κάνεις κι άλλη επιτυχία, περισσότερες πωλήσεις κι έντονη διάθεση για δημιουργικό άρμεγμα;
Οι Therapy? δεν ζήτησαν ποτέ να φορέσουν το ακριβό κοστούμι της επιτυχίας κι όταν τελικά το δοκίμασαν, προτίμησαν να φτιάξουν τη δική τους μουσική γκαρνταρόμπα, με album που ταιριάζουν στη δική τους αισθητική. Κάποια «συνολάκια» φορέθηκαν πολύ, κάποια όχι και τόσο. Κάποια παραήταν τολμηρά, κάποια λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση, αν έχεις όντως παρακολουθήσει την καριέρα των Ιρλανδών (και δεν έχεις ασχοληθεί μόνο με τα 4-5 hitάκια τους), τότε γνωρίζεις πως η δισκογραφία τους είναι φτιαγμένη από εμπνευσμένα πατρόν που δεν ακολουθούν στιλιστικές ηχητικές μόδες.
Χωρίς άλλες περιττές (;) εισαγωγές, ακολουθεί ένα προσωπικό worst to best, για μια καθόλα αγαπημένη μου μπάντα:
16. Shameless (2001)
Το “Shameless” είναι ίσως η πιο alternative δουλειά των Therapy? κι αυτό δεν θα ήταν μεμπτό, αν δεν προερχόταν από μια περίοδο που το σχήμα ήταν μετέωρο από πολλές απόψεις κι αυτό έχει περάσει στις συνθέσεις με άγαρμπο τρόπο. Δίσκος all over the place γενικά, με το πρώτο μισό του να έχει κομματάρες (βλέπε “Gimme Back My Brain”, “Dance”, “This One’s For You” και “I Am the Money”), αλλά το συνολικό αποτέλεσμα να είναι awkward, όπως όταν είσαι παιδί και οι γονείς σου σε ντύνουν με «τα καλά σου» και νιώθεις τα ρούχα να σε φοράνε, αντί να τα φοράς εσύ.
15. A Brief Crack of Light (2012)
Το εν λόγω album, άνετα το έβαζα και τελευταίο. Του έχω δώσει αρκετές ευκαιρίες, αλλά για μένα, πρόκειται για το όχι-και-τόσο-πετυχημένο sequel του “Crooked Timber”, με την έντονη πειραματική διάθεση να υπερτερεί της σύνθεσης και την προσπάθεια ηχητικού επαναπροσδιορισμού (η οποία ξεκίνησε το 2009), να πέφτει στο κενό. Καλές στιγμές; Φυσικά! “Living in the Shadow of the Terrible Thing”, “Before You, With You, After You”, “Get Your Dead Hand off My Shoulder” και “Ecclesiastes”. Αρκούν αυτά για να σωθεί η παρτίδα; Δυστυχώς όχι.
14. Babytheeth (1991)
Το ντεμπούτο των Therapy? διαθέτει ωμότητα, θράσος, τσαγανό, γκρούβα και φυσικά τα “Meat Abstract”, “Skyward” και “Innocent X”. Παράλληλα όμως, έχει μετριότατη παραγωγή, χύμα συνθέσεις και την αφέλεια της πρώτης άγουρης δουλειάς που κινείται σε ανεξάρτητα μονοπάτια, πηγαίνοντας ενάντια στο κατεστημένο της μουσικής βιομηχανίας και μπλα-μπλα-μπλα. Οι πρωτοδισκάκηδες πίνουν ν̶ε̶ρ̶ό̶ μπίρα στο όνομά του και οι old school fans το θεωρούν κλασσικό. Σημαντική κυκλοφορία για ευνόητους λόγους, με τη noise πτυχή του group να έχει τον πρώτο λόγο, αλλά σε κάθε περίπτωση όχι για να φιγουράρει σε υψηλές θέσεις «τιμής ένεκεν».
13. Pleasure Death (1992)
Σε καλύτερη μοίρα από το “Babyteeth” σε ό,τι αφορά την παραγωγή, αλλά με παρεμφερή μουσική προσέγγιση, το “Pleasure Death” καθιστά κάπως πιο σαφές το τι ήθελε τότε το σχήμα, χωρίς όμως να κάνει κάποιον πάταγο. Κατά τα άλλα, δύστροπο, θορυβώδες, βρώμικο και κλειστοφοβικό, με κομμάτια όπως “Fantasy Bag”, “Prison Breaker” και το περίφημο “Potato Junkie” (που δεν λείπει ποτέ από τις εμφανίσεις της μπάντας), να στρώνουν αργά και μεθοδικά τον δρόμο για το “Nurse”.
12. Cleave (2018)
Όταν άκουσα το εξαιρετικό πρώτο single του δίσκου, “Callow”, είχα μεγάλες προσδοκίες για το “Cleave”. Δυστυχώς όμως, το εν λόγω κομμάτι, συν τα “Wreck It Like Beckett”, “Kakistocracy”, “Succes? Succes Is Survival” και “Crutch”, δεν ήταν αρκετά για να κάνουν το album πραγματικά καλό, αλλά μπόρεσαν να το κρατήσουν σε ένα ισορροπημένο επίπεδο. Δεν έχω κάτι πραγματικά κακό να προσάψω στο “Cleave”, αλλά ούτε πολλά κομπλιμέντα έχω να του δώσω. Μια οκ κυκλοφορία ενός σχήματος που έχει ήδη διανύσει χιλιόμετρα και δείχνει σημάδια κόπωσης ίσως. Ευτυχώς η πορεία έδειξε πως υπάρχει ακόμα απόθεμα ενέργειας κι έμπνευσης!
11. Never Apologise Never Explain (2004)
Το “Never Apologise Never Explain” είναι η δουλειά που επανάφερε τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα στις κυκλοφορίες των Therapy?, σε ό,τι αφορά την παραγωγή, κάνοντας ουσιαστικά στροφή 180 μοιρών από την καθαρότητα και τη γυαλάδα του προκατόχου του, “High Anxiety”. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν straightforward δίσκο, γεμάτο κομμάτια φτιαγμένα για να παίζονται ζωντανά, στο ύφος που είχαν συνηθίσει το κοινό τους την περίοδο ‘94-’98. Όχι ακριβώς back to the roots φάση, αλλά σίγουρα ό,τι πιο κοντινό έως τότε. Ξεχωρίζουν τα “Rise Up”, “Perish the Thought”, “So-Called Life”, “Panic”, “Polar Bear”, “Rock You Monkeys”, “This Ship Is Sinking” και “Last One to Heaven’s a Loser”, αν και ομολογουμένως η πλειοψηφία δεν βρήκε σταθερή θέση στις setlist του μέλλοντος.
10. One Cure Fits All (2006)
Ίσως το πιο αδικημένο album των Therapy?, γεμάτο πολύ καλά τραγούδια, τα οποία όμως δεν έπεισαν όσους ήθελαν κάτι λιγότερο alternative friendly από το σχήμα. Για την ακρίβεια, το “One Cure Fits All” (με το ομολογουμένως κακό εξώφυλλο) ήταν η αφορμή για να ανανεώσει το συγκρότημα τον ήχο του, το οποίο προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου, κατόπιν εορτής, αλλά μέχρι και σήμερα, δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να μην αρέσει ένας δίσκος που έχει μέσα συνθέσεις όπως “Sprung”, “Deluded Son”, “Dopamine, Seratonin, Adrenaline”, “Our White Noise”, “Rain Hits Concrete” και “Walk through Darkness”. Κοινός παρονομαστής τους; Πως συντελούν στη δημιουργία ενός πιο alternative rock album, που δεν θυμίζει τόσο το punk παρελθόν των Therapy?. Το θέμα είναι όμως πως, σε αντίθεση με το “Shameless” του 2001, εδώ το έκαναν σωστά και ο δίσκος αξίζει τις ευκαιρίες του.
09. Disquiet (2015)
Τρία χρόνια μετά το meh “A Brief Crack of Light”, έρχεται το “Disquiet” για να λυτρώσει (ηχητικά) τους Therapy?, φέρνοντας ξανά στην επιφάνεια την πιο punk rock πλευρά τους. Με σημαία τα “Still Hurts” (το ξαδερφάκι του “Knives” που κανείς δεν ζήτησε, αλλά όλοι λατρέψαμε), “Tides” (λυρικό και υπέροχο), “Good News Is No News”, “Insecurity”, “ Vulgar Display of Powder”, “Torment Sorrow Misery Strife” και “Deathstimate”, η μπάντα βρέθηκε στη θέση 79 στο UK chart, την υψηλότερη από το 1999, και αυτό λέει πολλά. Άμεσο, πατώντας σε οικεία μονοπάτια για τους fan και με αρκετή ενέργεια, το “Disquiet” έδωσε ένα γερό φιλί ζωής στο group.
08. Suicide Pact – You First (1999)
Ύστερα από το στραπάτσο που έφαγε η μπάντα (aka άρμεγμα από τη δισκογραφική και μετά bye-bye), το σχήμα επιστρέφει θέτοντας τους δικούς της κανόνες. Κάνοντας ένα πισωγύρισμα στον ήχο, επαναφέρει τη noisy χροιά του και κυκλοφορεί ένα καθόλα στριφνό album, που εκ πρώτης όψης μοιάζει με σπασμωδική κίνηση πανικού, αλλά επί της ουσίας είναι ένα πελώριο “fuck you” στη μουσική βιομηχανία. Καθόλου εύπεπτο, ιδιαίτερα σκοτεινό και αλλοπρόσαλλο, εύλογα μπέρδεψε κοινό και κριτικούς, με το πέρασμα του χρόνου να το δικαιώνει. Μια δουλειά που υστερεί επίτηδες σε παραγωγή, αλλά όχι σε έμπνευση (βλέπε “He’s not that kind of Girl”, “Wall of Mouths”, “Jam Jar Jail”, “Six Mile Water”, “Little Tongues First”, “Ten Year Plan” και “Sister”). Για τον γράφοντα, το μουσικό ποιόν του “Suicide Pact – You First” αποτελεί τον προπομπό του “Crooked Timber” που βγήκε 10 χρόνια μετά, and that’s a good thing.
07. Hard Cold Fire (2023)
Ύστερα από το «απλώς οκ» “Cleave” του 2018, οι Therapy? πήραν τον χρόνο τους (πρώτη φορά αφήνουν κενό πενταετίας μεταξύ δίσκων) και επανέρχονται με μια δουλειά η οποία (επιτέλους) περιέχει όλα όσα αγαπήσαμε στην μπάντα, όχι όμως με επιτηδευμένη μορφή. Στο “Hard Cold Fire”, το σχήμα φέρνει στο τραπέζι ξανά την αλήθεια του και δείχνει πως το λιοντάρι βρυχάται ακόμα. Ευθύ, ξεκάθαρο, απαλλαγμένο από τη λογική «τι θα πει ο κόσμος» και φυσικά, χωρίς εμπορικές αξιώσεις. Όσοι αγαπούν Therapy? και δεν είναι στη φάση «μόνο-τα-πρώτα-μετά-χαλάσανε», θα εκτιμήσουν δεόντως κομμάτια όπως “They Shoot the Terrible Master”, “Woe”, “Joy”, “To Disappear”, “Mongrel”, “Ugly” και “Days Kollaps”.
06. High Anxiety (2003)
Όταν έχεις στην καμπούρα σου ένα σερί από super album και στην πορεία κυκλοφορείς 3 δίσκους τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους, λογικό να μπερδεύεις το κοινό σου και λογικό να περνάς στο αβαβά. Η κρίση ταυτότητας για τους Therapy? κορυφώθηκε με το “Shameless” και το “High Anxiety” είχε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Κι εν τέλει, το κατάφερε, παρότι αποτελεί μία από τις (αδίκως) παραγκωνισμένες δουλειές τους ως σήμερα. Το album αυτό τα έχει όλα: rock δυναμίτες (“Hey Satan-You Rock”, “If It Kills Me”, “Rust”), radio friendly συνθέσεις (“Who Knows”, “Stand in Line”, “Nobody Here but Us”) punk εξάρσεις (“Watch You Go”, “My Voodoo Doll”) και γενικά τη feel good διάθεση του “Semi Detached”, αφήνοντας πίσω τα «πού πάω-πού βρίσκομαι;» του προκατόχου του. Η πολύ καθαρή παραγωγή ίσως χαντάκωσε κάποιες στιγμές, δίνοντας έναν πιο φωτεινό χαρακτήρα σε τραγούδια που δεν το χρειάζονταν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι που έδωσε το κατάλληλο boost στο συγκρότημα για να συνεχίσει.
05. Crooked Timber (2009)
Οι Therapy? είχαν πάντα μουσικές ανησυχίες και πάντα τους άρεσε ο πειραματισμός, κάτι που είχε φανεί από τα πρώτα τους βήματα. Σε μια δύσκολη περίοδο σε ό,τι αφορούσε το μέλλον του group, ο Andy Cairns αποφασίζει να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και να μην προσπαθήσει (ξανά) να βγάλει ένα δεύτερο “Troublegum”. Έτσι, γεννήθηκε το “Crooked Timber”, μια δουλειά με στακάτους ρυθμούς, που φλερτάρει με τη noisy χροιά που είχε η μπάντα στις πρώτες απόπειρές της, κάνοντάς το όμως πολύ πιο σωστά και ώριμα. Αρχικά ξένισε τους πάντες, αλλά έμελλε να είναι από τις πιο πετυχημένες κινήσεις των Therapy?, οι οποίοι χρειάζονταν ούτως ή άλλως ανανέωση. Το “Crooked Timber” δεν άλλαξε για πάντα τον ήχο του συγκροτήματος, αλλά κατεύνασε με τον καλύτερο τρόπο τις δημιουργικές ανησυχίες του, κάτι που απέτυχε να κάνει όπως είπαμε ο διάδοχός του, “A Brief Crack of Light”. Σίγουρα η πιο ώριμη κυκλοφορία του σχήματος, με το ρίσκο να του βγαίνει αυτήν τη φορά.
04. Semi Detached (1998)
Ο τελευταίος δίσκος της μπάντας που είχε μεγάλη εμπορική απήχηση (νούμερο 21 στο UK chart) και συνάμα ο πρώτος που φιλοξενούσε τόσο ευρεία συνθετική ποικιλομορφία. Το “Semi Detached” αγαπήθηκε από πολλούς, για τους ίδιους λόγους που προσπεράστηκε από άλλους: το εύπεπτο περιεχόμενό του. Όσοι ήθελαν τους Therapy? να παίζουν ξανά σε υπόγεια, δεν μπορούσαν το airplay που είχε η μπάντα, ενώ οι πιο mainstream ακροατές, μπερδεύονταν με το κυνικό και δύστροπο ύφος της. Με γνώμονα την εποχή που βγήκε και προσπερνώντας απόψεις από gatekeepers, ο δίσκος είναι αριστουργηματικός. Έχει πληθώρα ιδεών, είναι feel good, συνδυάζει πολλά από τα καλύτερα χαρακτηριστικά τους συγκροτήματος, διαθέτει σύγχρονη παραγωγή και υλικό φιλικά προσκείμενο σε ένα ευρύ κοινό, χωρίς να γίνεται τίγκα εμπορικό. Η alternative πλευρά των Therapy? στα καλύτερά της.
03. Nurse (1992)
Το “Nurse” ήταν το πρώτο full length που έβγαλε η μπάντα μέσω μεγάλης δισκογραφικής και η ουσιαστική αρχή μιας καριέρας που συνεχίζει ακάθεκτη. Εδώ το σχήμα αποκλίνει από τη noise punk αισθητική των “Babyteeth” και “Pleasure Death”, φλερτάροντας περισσότερο με industrial στοιχεία. Η βρωμιά, η γκρούβα και η κυνική προσέγγιση παραμένει, απλώς στην εξίσωση μπαίνουν πιο uptempo ρυθμοί. Τι να πρωτογράψω για το υπέροχο εναρκτήριο “Nausea”, τα άκρως χορευτικά “Teethgrinder” και “Neck Freak”, τα μελαγχολικά “Disgracelands” και “Gone”, ή τα γκαζάτα “Accelerator” και “Hypermania”. Από την αρχή ως το τέλος, ο δίσκος παραδίδει μαθήματα για το πόσο γρήγορα μπορεί να εξελιχθεί ένα συγκρότημα όταν έχει την κατάλληλη βοήθεια. Διόλου τυχαίο που έφτασε στη θέση 38 στο UK chart, με το όνομα Therapy? να μπαίνει στο μουσικό χάρτη με φόρα.
02. Infernal Love (1995)
Όταν έχεις να διαδεχθείς ένα album σαν το “Troublegum” και δη, όταν η ίδια σου η δισκογραφική σε πιέζει για να έχεις άμεσα ένα εμπορικό αποτέλεσμα, τότε η πίεση παραείναι μεγάλη και σίγουρα δυσκολεύεσαι να περάσεις καλά. Έτσι, όλα τα νεύρα και η φόρτιση, τροφοδοτήθηκαν στο “Infernal Love”, που μπορεί να μην είχε την επιτυχία του προκατόχου του, αλλά για τον γράφοντα, αποτελεί μνημειώδες και κομβικό album. Εσωστρεφής δουλειά, με παρανοϊκές ηχητικές τάσεις και περισσή έμπνευση (κι ας γράφτηκαν κάποια τραγούδια στο πόδι), που περιέχει ένα πολύ σημαντικό συστατικό: αλήθεια. Την αλήθεια των Therapy?, έτσι όπως επέλεξαν να αποτυπωθεί εκείνη την περίοδο στα τραγούδια τους. Έτσι λοιπόν, πέρα από τα πασίγνωστα “Stories”, “Jude the Obscene”, “Loose” και “Diane” (διασκευή σε Hüsker Dü) και τα πολυπαιγμένα “Epilepsy”, “A Moment of Clarity” και “Misery”, δεν γίνεται να προσπεράσεις το σπαρακτικό “Bowels of Love”, το στοιχειωμένο “Me vs You”, το post punk “Bad Mother” ή το επιλογικό γκαζιάρικο “30 Seconds”! Ένα διαμάντι που παίζει μπάλα σε ακροατές διαφόρων μουσικών σκηνών και αυτό λέει πάρα πολλά.
01. Troublegum (1994)
Αναμενόμενη επιλογή για πρώτη θέση. Εδώ και 30 χρόνια περίπου, το “Troublegum” είναι μια σταθερή αξία που δεν γίνεται να αμφισβητήσεις. Είναι η κυκλοφορία που ξέρουν όλοι μα όλοι. Είναι ο δίσκος που έχει τα περισσότερα (ή και τα μόνα) κομμάτια που ξέρουν οι φασαίοι, είναι η δουλειά που έχουν μαζί τους οι περισσότεροι dj, είναι το πόνημα που ανέβασε σε βάθρο τους Therapy? και μέχρι και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς στην alternative punk rock σκηνή. Ήταν φυσικά και η αφορμή για να γίνουν κρόσσια τα νεύρα του συγκροτήματος, καθώς -όπως είπαμε- η τότε εταιρεία τους, απαίτησε ένα εξίσου πετυχημένο εμπορικά sequel, ενώ ο κόσμος συνέκρινε ό,τι κι αν έβγαζαν από τότε, με το εν λόγω αριστούργημα. Ευχή και κατάρα λοιπόν, αλλά με έναν σκασμό από κομματάρες (“Knives”, “Screamager”, “Hellbelly”, “Stop It You’re Killing Me”, “Nowhere”, “Die Laughing”, “Unbeliever”, “Trigger Inside”, “Lunacy Booth”, “Turn”, “Femtex”, “Unrequited” και “Brainsaw”, συν η διασκευή στο “Isolation” των Joy Division), που ακούγονται παντού και πάντα δυνατά. Λογικό το να παίζεται μεγάλο μέρος του “Troublegum” στα live, εις βάρος άλλων κυκλοφοριών, το ζητάει και ο κόσμος άλλωστε.
Οι Therapy? θα επισκεφτούν για μια ακόμα φορά την Ελλάδα και θα εμφανιστούν στις 10 Φεβρουαρίου στο Gagarin 205 και πατώντας εδώ μπορείς να κλείσεις το εισιτήριό σου!
903 
