Μπορεί ενίοτε να το παίζουμε σκληροί και ασήκωτοι όπως το μέταλ μας, αλλά στην πραγματικότητα πετάμε τη σκούφια μας για λίγη θαλπωρή, κάτι για το οποίο φημίζεται αρκετά καλά η γιορτή των Χριστουγέννων.
Καθότι λοιπόν αγαπάμε πολύ αυτό το site, τους ανθρώπους που το απαρτίζουν αλλά και τους αναγνώστες του, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία για ένα μικρό συμβολικό δώρο από την ομάδα του Rockway προς τους αναγνώστες του. Και φυσικά επειδή αν είμαστε καλοί σε κάτι (λέμε τώρα) αυτό είναι να προτείνουμε μουσική, αποφασίσαμε για πρώτη φορά να θέσουμε μια αρκετά ιντριγκαδόρικη πρόκληση στους εαυτούς μας και να συλλέξουμε κάποιες όχι τόσο προφανείς μουσικές προτάσεις που πιστεύουμε πως θα δώσουν ένα έξτρα κάτι διαφορετικό στα Χριστούγεννα σας. Εν ολίγοις, αφορμή ψάχνουμε να μιλάμε για μουσική που αγαπάμε.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
RAGE: “Ghosts”
Εντάξει, χριστουγεννιάτικο δεν το λες, ειδικά από τη στιγμή που βγήκε αρχές Οκτωβρίου (του 1999, για να είμαι ακριβής), αλλά ο εν λόγω δίσκος είναι για μένα άρρηκτα συνδεδεμένος με τις γιορτές. Παρότι δεν μπορεί να συγκριθεί με τον προκάτοχό τους (aka “XIII”) και αποτέλεσε και το πρώτο album, ύστερα από ένα τρελό δημιουργικό σερί, χωρίς τους αδερφούς Ευθυμιάδηδες, θυμάμαι να το ακούω στο repeat στο walkman μου (ναι, το είχα αγοράσει σε cd και το είχα αντιγράψει σε TDK μπλε, για να ταιριάζει και με το εξώφυλλο και όχι δεν είμαι boomer εντάξει;), βολοδέρνοντας στο κέντρο της Αθήνας μέσα στην περίοδο των Χριστουγέννων.
Θες η κάπως απόκοσμη και κρύα ατμόσφαιρα που αποπνέουν τα “Beginning of the End”, “Fear” και το ομώνυμο, θες τα πιο «γιορτινά» κι uptempo “Spiritual Awakening”, “Love and Fear Unite” και “End of Eternity”, θες τα πιο «ταξιδιάρικα» και εξαγνιστικά “Back in Time”, “Wash My Sins Away” και “Love After Death”, θες τα πιο πομπώδη “Vanished in Haze”, “More than a Lifetime” και “Tomorrow’s Yesterday”, θες ακόμα και το διάχυτο ψυχρό μπλε του artwork, γενικά το “Ghosts” είναι, για μένα, ένα καθόλα χειμωνιάτικο soundtrack, το οποίο δεν συνάδει ιδιαίτερα με το εορταστικό κλίμα της εποχής, αλλά φέρει αναμνήσεις από ανέμελες και παγωμένες νύχτες, στολισμένες με λαμπιόνια και ζεστά χαμόγελα.
ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΚΙΟΥΡΤΣΙΔΗΣ
THE LONDON SYMPHONY ORCHESTRA (FEAT. IAN ANDERSON): “A Classic Case (The London Symphony Orchestra Plays The Music Of Jethro Tull)”
Μια εξαιρετική κυκλοφορία από την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου εν έτει 1985 η οποία διασκευάζει με μοναδικό τρόπο ορισμένα από τα αριστουργήματα των Jethro Tull με τη συνοδεία του ηγέτη τους, του ανεπανάληπτου Ian Anderson και των Martin Barre (κιθάρες), Dave Pegg (μπάσο) και Peter-John Vettese (keyboards). Η καλλιτεχνική διεύθυνση αυτής της δουλειάς ανήκει στον Dee Palmer, πληκτρά των Tull στις αρχές των ’70s. Απόλυτα Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα που υποστηρίζεται από εκτελέσεις “καρτουνίστικης” αισθητικής. Θαυμάσια συλλογή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ
SAVATAGE: “Dead Winter Dead”
Αν και κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 1995, ο ένατος δίσκος των Αμερικανών “βρωμοκοπά” Χριστουγεννίλα. Λίγο το “παγωμένο” εξώφυλλο του, λίγο το hit του album “Christmas Eve (Sarajevo 12/24)”, όταν πλησιάζουν οι τελευταίες γιορτές του χρόνου πάντα το θυμάμαι. Πραγματεύεται τον πόλεμο για τον έλεγχο της Βοσνίας μεταξύ Κροατών και Σέρβων, ο οποίος τελικά έληξε δυο μήνες μετά την κυκλοφορία του album. Μια concept ιστορία που οι Savatage διηγούνται από την οπτική ενός νεαρού Σέρβου, μιας νεαρής Βόσνιας και ενός ηλικιωμένου.
Η ολοκλήρωση του album βρίσκει τον κιθαρίστα Chris Caffery μόνιμο μέλος της μπάντας πια, τον Zak Stevens σε τρελά κέφια και το εξωπραγματικό Al Pitrelli, κιθαρίστα πριν του Alice Cooper να καλύπτει τη θέση του Alex Skolnick, ενώ σημαίνει και την έναρξη των Trans-Siberian Orchestra.
ΝΙΚΟΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
GHOST: “Opus Eponymous”
Τα Χριστούγεννα του 2010 εκτός ότι ήταν αρκετά ιδιαίτερα με την παρέα να μαζεύεται ξανά
γύρω από το τζάκι του χωριού, έφεραν στα ηχεία μας μια πολλά υποσχόμενη μπάντα που
έμελλε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του σκληρού ήχου και όχι μόνο. Ο λόγος για
τον πρώτο δίσκο των Ghost, για τον οποίο παραμιλούσαν ακόμα και οι Metallica, ακουγόταν
ανελλιπώς κάθε μέρα στο στολισμένο σπίτι και δεν υπήρξε φίλος που να πέρασε και να μην
άκουσε έστω ένα τραγούδι τους. Άραγε είναι ειρωνικό το να ακούμε το “Satan Prayer” τη μέρα
της γέννησης του Χριστούλη; Θα έλεγα ότι αν δεν υπήρχαν τα Χριστούγεννα, δεν θα
υπήρχαν και οι Ghost!
ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΓΙΑΜΑΛΗΣ
THE BEACH BOYS: “Pet Sounds”
Μπορεί οι The Beach Boys να θεωρούνται η απόλυτη καλοκαιρινή μπάντα, όμως το
Magnum Opus τους είναι κατάλληλο όχι μόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά και ως
Χριστουγεννιάτικο soundtrack. Νοσταλγία, μελαγχολία, αλλά και αισιοδοξία, τα κυρίαρχα
συναισθήματα στο “Pet Sounds” , αλληλένδετα με την ατμόσφαιρα των χειμερινών διακοπών.
Στο αριστούργημα που κυκλοφόρησε το 1966, υπάρχουν μέχρι και γιορτινά κουδουνάκια,
στο “God Only Knows” για παράδειγμα.
ΣΟΛΩΝΑΣ ΕΣΚΕΝΑΖΗΣ
SANTANA: “Supernatural”
Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακους “χριστουγεννιάτικο άλμπουμ”;
Τίποτα τζαζ, τίποτα μπλουζ, τίποτα σουινγκ άμα έχει όρεξη η παρέα (wink-wink, nudge – nudge), διαφημίσεις γνωστής κι απόλυτα εκνευριστικής αλυσίδας καταστημάτων… Φαντάζομαι δύσκολα σου έρχεται στο μυαλό ο Carlos Santana. Για μένα όμως το “Supernatural” του 1999 είναι η πρώτη σκέψη, καθώς στην τότε τρυφερή ηλικία των 9-10 μόλις χρόνων και με την απειλή του Y2K και του νέου μιλένιουμ να είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ, οι γονείς μιας παιδικής φίλης μου το πήραν δώρο. Το ερωτεύτηκα με την μία, καθ’ ότι δισκάρα αφού. Ποιος θα ξεχάσει μεγάλες χριστουγεννιάτικες επιτυχίες όπως το “Smooth” με τον Rob Thomas , το “Put Your Lights On” με τον Everlast, το “Do You Like the Way” με την μαγική Lauryn Hill και την μεγάλη κιθαριστική μάχη με τον Eric Clapton στο “The Calling”, αλλά και τα Λάτιν Κρίστμας Άνθεμζ “(De La) Yaleo”, “Migra” και “Africa Bamba”.
Μέρι Κρίστμας λοιπόν pentejos!
ΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR: “Luciferian Towers”
Μπορεί με μια πρώτη σκέψη το Luciferian Towers να μην φαίνεται ως κάτι χαρούμενο, και λογικό, γιατί δεν είναι. Είναι όμως η πιο αισιόδοξη και ελπιδοφόρα στιγμή των Gy!be μουσικά. Αυτό δεν επιζητά να βρει κανείς στη γιορτή των Χριστουγέννων, άλλωστε; Και αυτό δεν είναι που καθιστά τα Χριστούγεννα ως μια γιορτή ζεστασιάς και χαράς, το γεγονός πως μέσα στη μιζέρια, έστω και για δύο εβδομάδες, όλοι συντονιζόμαστε και μονιάζουμε στα πιο ζεστά των συναισθημάτων;
Το Luciferian Towers είναι ουσιαστικά αυτό: ένα αρκετά διαφορετικό highlight στη μουσική πορεία της ιστορικής post rock κολλεκτίβας. Διαφορετικό από τις αγαπημένες κυκλοφορίες τους, πολύ πιο φωτεινό, έως και – με τον ξεχωριστό τρόπο των Gy!be – λυτρωτικό, χωρίς όμως να ξεφεύγει από την πολιτικοποιημένη θεματική που χαρακτηρίζει το έργο του καναδέζικου ensemble.
Και για όσους σκίζονται χωρίς να βλέπουν δώρο Χριστουγέννων από τους εργοδότες τους, let them bosses hang, με αγάπη!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
PORTISHEAD: “Live at Roseland NYC”
“Χριστούγεννα ήρθαν πάλι…Μα είσαι πάλι..Μακριά μου …”, τραγουδούσε κάποτε το Δεσποινάκι για να μας βάλει στο κλίμα των εορτών. Για τους περισσότερους ανθρώπους στην σημερινή υπερκαταναλωτική κοινωνία όπου όλα θυσιάζονται στο βωμό της εμπορευματοποίησης η χρονολογική αλληλουχία του Halloween, του Thanksgiving δίνουν την σκυτάλη στα Χριστούγεννα. Λίγο η Mariah Carey, λίγο οι Wham, το Home Alone, τα μελομακάρονα και λοιπές λαχταριστές λιχουδιές και λοιπά εδέσματα σηματοδοτούν την εορταστική περίοδο, ενώ για λιγοστούς έχει να κάνει με τη θρησκευτική σκοπιά και κατάνυξη.
Για τον γράφοντα η σύνδεση δεν είναι αποτέλεσμα υλιστικό, αλλά είναι απόρροια των συναισθημάτων που εγείρονται και δεν υπάρχει καταλληλότερος τρόπος έκφρασης από την μουσική την ίδια, όπου σε συνδυασμό με την ηχητική μνήμη ανασύρονται από τον χρονοντούλαπο αναμνήσεις. Κάθε φορά που η βελόνα του pick up ακουμπάει στο αυλάκι του δίσκου “Live at Roseland” ή στην οθόνη αρχίζει να διαδραματίζεται η ζωντανή παράσταση της συναυλίας με την συμφωνική συνοδεία, όλα γύρω ανεξαρτήτως εποχής “παγώνουν” θυμίζοντας Χριστούγεννα και υπάρχει αυτή η πρωτόλεια αίσθηση σαν την πρώτη φορά σχεδόν 20 χρόνια περίπου πίσω.
Χριστούγεννα είναι να περιτρυγιρίσεσε από δικούς σου ανθρώπους “νιώθοντας” και “αισθάνοντας”, κάνοντας κέφι και διασκεδάζοντας, και η παλιοπαρέα των Beth Gibbons, Geoff Barrow και Adrian Utley από το Bristol στο απώγειο της δημιουργικότητας της, σου δίνει μία ζεστή αγκαλιά με τους Trip Hop πειραματισμούς της, με την μουσική να εμφανίζεται κατά σειρά “όμορφη”, “στοιχειωμένη” και συναρπαστική μεταξύ άπειρων κοσμητικών επιθετικών προσδιορισμών.
Η φωνή της Beth περιέχει πλήθη αγωνίας, μία παράξενη μορφή αγάπης που σφύζει από σεξουαλική λαχτάρα και απώλεια προκαλλώντας μας ρίγη και ανατριχίλες, ενώ μας φορτίζει έντονα συναισθηματικά. Κανείς δεν ακούγεται σαν αυτήν, και αυτή η ερμηνεία εδραίωσε τη θέση της ως μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της γενιάς της και όχι μόνο.
Η φαινομενική ψυχρή της παρουσία και οι “απόκοσμες” down-tempo ηλεκτρονικές εκφράσεις των band mates της, έρχονται σε αντιδιαστολή με τις φορτισμένες μελωδίες που ρέουν μέσα μας σαν ζεστό gluhwein ή καυτό οινόμελο.
Για μένα το “Live at Roseland” και το “Nightmare Before Christmas” είναι δύο σταθερές αξίες και επιλογές ανά τα χρόνια, in season αλλά και off season, στα οποία επιστρέφει και θα επιστρέφει πάντα σε αυτά όσα χρόνια και αν περάσουν για να νιώσει αυτή την ζεστασιά και την θαλπωρή αλλά και να νοσταλγήσει ταυτόχρονα. Είπαμε Χριστούγεννα είναι ένα rollercoaster συναισθημάτων που σε παρασύρει προς πάσα κατεύθυνση και εσύ γίνεσαι επιβάτης του.
Δοκιμάστε και εσείς το ίδιο, και ακούστε αυτόν τον μοναδικό και μνημειώδη δίσκο αγκαλιάζοντας τον άνθρωπό σας, το κατοικίδιο σας ή απλά τον εαυτό σας (γιατί καμία φορά χρειαζόμαστε ακόμα και αυτό) και ξεχειλίστε από αισθήματα, με το πνεύμα των εορτών να σας καταβάλει.
Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι τα απαραίτητα συνοδευτικά για να ολοκληρώσετε την μυσταγωγία…τα υπόλοιπα αφήστε τα στην μπάντα και στην μουσική.
Καλά Χριστούγεννα..Καλά Σατουρνάλια..Καλές γιορτές και γενικά όλα καλά πάντα με Αγάπη..Φαντασία και Πειραματισμό…
662 
