Οι Wayfarer είχαν πει στη συνέντευξη τους στο rockway.gr πως θα φέρουν το πνεύμα της Άγριας Δύσης στην Αθήνα.
Ψάχνοντας να παρκάρω στα Εξάρχεια μου φάνηκε πως είδα κάτι πουρνάρια να παρασύρονται στον καυτό άνεμο. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, μύριζε μπαρούτι και άκουγα ποδοβολητά φρεσκοπεταλωμένων αλόγων.
Μόλις έφτασα στο υπόγειο του An, κατάλαβα πως η σκόνη είχε σηκωθεί από τα χειροκροτήματα που λάμβαναν οι Manos Six and the Muddy Devil. Συγκρότημα με δυο μέλη των Skull & Dawn, με σαφή εμπειρία στην dark country αισθητική και με μια ελαφρά black metal προσέγγιση, όπως πρόδιδαν σε στιγμές τα φωνητικά του Μάνου.
Έχοντας πολύ καιρό να τους δω ζωντανά, ξαφνιάστηκα βλέποντας 4 άτομα στην σκηνή. Μια μασκοφόρα δεσποινίδα που κρατούσε ένα ακόμη μπάντζο και ένας κουκουλοφόρος τυμπανιστής μπροστά σε ένα απλό drum set, συμπλήρωναν τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές. Όμορφα θεατρικό οπτικά, με τα corpse paint και τα καλυμμένα πρόσωπα, ηχητικά ικανοποιητικό με αποτέλεσμα δυνατό χειροκρότημα και το τέλος έφτασε με το “Ain’t no grave”, που ολοκλήρωσε ένα set που εν τέλει, μας φάνηκε μικρό. Σίγουρα αυτό αποτελεί κοπλιμέντο.
Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι Αθηναίοι μελοντέθστερς Aetherian, με τον frontman τους να ανεμίζει μια σημαία. Πολύ κινητικοί πάνω στη σκηνή και με πολύ καλό ήχο, ήρθαν με φόρα και με μια εμφατική εμφάνιση, μου απέδειξαν πόσα έχανα που δεν τους είχα δει νωρίτερα. Η setlist του όπως ήταν λογικό, βασίστηκε στην κυκλοφορία του περσινού καλοκαιριού, “A storm’s edge”, από που ακούστηκαν το ομώνυμο, τα Army of Gaia, Starlit Shores,το εκθαμβωτικό Πυρ Αεναον και Soulriver, μεταξύ άλλων, χωρίς να σνομπάρεται βέβαια και το ντεμπούτο τους, “The untamed wilderness”.
Εξαιρετικά δεμένο σχήμα, με σαφή προσανατολισμό, με τα δεύτερα φωνητικά να εξυψώνουν όταν πρέπει το σύνολο με την αντίθεση τους και ένας σημαντικά γκρουβάτος drummer. Αν κρίνει κανείς από αυτή τους την εμφάνιση, η metal σκηνή της χώρας πάει καλά.
Λίγος χρόνος πέρασε ώσπου η Κολοράντια τετράδα πήρε θέση για να μας εξηγήσει το American Dream… Gothic εννοώ.
Όσα και αν περίμενα, ποτέ δεν θα περίμενα τέτοια γιγαντιαία performance, με ιδανικό ήχο και όμορφη διάθεση. Λίγα τραγούδια εκτός του τελευταίου τους αριστουργήματος, αλλά δεν νομίζω να είχε κανείς αντίρρηση σε κάτι τέτοιο. Οι κιθάρες τόσο όμορφα συντονισμένες, με τον Joe να στηρίζει το τοπικιστικό στιλ του συνόλου, με το πλατύγυρο καπέλο του και τα κιθαριστικά του slides.
Όλοι τους πάρα πολύ καταρτισμένοι και άψογα προβαρισμένοι μουσικοί και με ένα τόσο ευρηματικό drummer, που παράλληλα φαίνεται άχαστος στις υψηλές ταχύτητες, δεν γίνεται να αποτύχεις. Οι συνθέσεις των Wayfarer ζωντανά εκτελεσμένα, κερδίζουν σε όγκο και σε μαγνητίζουν .
Δυσκολεύεσαι να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή, αν και δεν λαμβάνουν χώρα φοβερά πράγματα από θέμα κίνησης. Η μουσική όμως, και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται, είναι τέτοια που δεν έχει ανάγκη για κάτι παραπάνω. Τα εξαιρετικά εμπνευσμένα τους riffs καταφέρνουν να σε ταξιδεύουν σε τέτοια μέρη, όπου ο εγκέφαλος σου γεννάει από μόνος του εικόνες και δεν έχει ανάγκη την πραγματικότητα.
Όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο παρακαλούσα να μην έρθει το τέλος που όταν όμως έφτασε, με είχε γεμίσει ευτυχία. Αν και καθημερινή, κολασμένη λόγω ζέστης Τρίτη, ο κόσμος ήταν αρκετός, γεγονός που μας αφήνει να ονειρευόμαστε να τους ξαναδούμε. Ίσως κάποιοι συντομότερα, αφού οι Wayfarer εμφανίζονται και στο Hellfest.
Μια μέρα μετά ακόμη νιώθω εκείνο το κοπάδι νεροβούβαλα να περνάει πάνω από το κουφάρι μου…
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
560 
