Truckfighters, Potergeist (18/5/2024) An Club

Πλέον υπάρχουν δεκάδες συναυλιακά στέκια στην Αθήνα για να απολαύσεις μουσικές μετά συγκροτημάτων, όμως πραγματικά κανένα επουδενί δεν συγκρίνεται με το γνωστό καταγώγι της Σολωμού από πολλές απόψεις.

Αυτή η ατμόσφαιρα και το vibe που πηγάζει από εκεί κάτω, είναι κάτι μοναδικό, ειδικά για να φιλοξενήσει συγκροτήματα όπως οι Σουηδοί Truckfighters, προσφέροντας μία κάποια θαλπωρή αγκαλιάζοντας κοινό και μπάντα σε μία οικογενειακή κατάσταση.

Το Σάββατο λοιπόν, με μεγάλη χαρά κατεβήκαμε τα σκαλιά του An Club για την επιστροφή της καλύτερης live μπάντας του πλανήτη, με ή χωρίς υπερβολή, η οποία επέστρεψε μετά από μία δεκαετία για να δικαιολογήσει την φήμη που την ακολουθεί.

Την αναγραφόμενη ώρα του χρονοδιαγράμματος οι Αθηναίοι καυλέουρες (όπως είπε και ένας φίλος) Potergeist ανέβηκαν στην τιμημένη σκηνή του An. Παλιές καραβάνες της σκηνής, έχουν είκοσι χρόνια στην πλάτη, στα πνευμόνια και τα συκώτια, και οποιαδήποτε ερώτηση για το αν έχουν κοινό που τους ακολουθεί, είναι τουλάχιστον ρητορική.

Αν φυσικά συνεχίσουν έτσι, όπως ακούστηκαν στα δύο καινούρια κομμάτια “Corpsycho” και “Monster”, διατηρώντας τη Σαμπαθική τους ταυτότητα και προσθέτοντας Groove Metal στοιχεία, και σε συνδυασμό με την δημιουργικότητα τους θα συνεχίσουν για άλλα τόσα χρόνια.
Το μαγαζί κόντευε να φορέσει τα λευκά από το κρύο του εξαερισμού, όμως με το που ξεκίνησαν να παίζουν οι Poltergeist, έσπασε το κρύο και μία μούχλα και υγρασία αναδύθηκε στο χώρο, με ωραίες μυρωδιές να κάνουν την εμφάνιση τους, δημιουργώντας ένα βαλτώδες τοπίο.

Η πεντάδα προβαρισμένη και γκρουβαρισμένη απέδωσε το Αμερικανοθρεμένο της Heavy Rock, με άρρηκτες ηχητικές σχέσεις με το Νότο και ρίζες βαθειά χωμένες σε κάποιο βάλτο της Νέας Ορλεάνης, φέρνοντας τους καλύτερους της σκηνής κατά νου (λέγε με και Down και ίσως και λίγο Alabama Thunderpussy).

Στα γρήγορα σημεία, όπως και στα αργά αλλά και σε αυτά που αποκτούσαν μία jamming Acid Rock αισθητική, η παλιοπαρέα τα πήγαινε περίφημα και ξεδίπλωνε με όρεξη και έντονη ρυθμικότητα της μουσικές πτυχές της, με τον κόσμο να εγκρίνει και να επαυξάνει με επευφημίες, χειροκροτήματα και headbanging.

Η καλύτερη δυνατή εμφάνιση για να μας φτιάξει ενόψει της εμφάνισης των Σουηδών Fuzz-αριόζων οι οποίοι πολύ μας έλειψαν, η αλήθεια είναι.

Με τις απαραίτητες προετοιμασίες να λαμβάνουν χώρα στη σκηνή και το Sabbath oriented playlist να μας κρατά συντροφιά, γρήγορα πέρασε η ώρα και η πιο Fuzz-νταστική μπάντα του πλανήτη έκανε την εμφάνιση της, ανασύροντας θύμησες από το συναυλιακό χρονοντούλαπο τους παρελθόντος της στη χώρα μας.

Εν μέσω αποθέωσης ο Niklas “Dango” Källgren πήρε την κιθάρα ανά χείρας, με αμφίεση αιώνιου έφηβου αθλητή, σαν άλλος Σκανδιναβός Angus Young ένα πράγμα. Ο τύπος είναι ένας μουσικός υπεραθλητής χωρίς όρια σε αυτό που κάνει καθόλη τη διάρκεια του Live. Την ίδια στιγμή ο Oskar “Ozo” Cedermalm (respect για το μπλουζάκι)έπιανε στα χέρια τον τετράχορδο οδοστρωτήρα και το πιο Fuzz-ταστικό μουσικό ταξίδι ξεκινούσε μπροστά στα μάτια μας.

Ο Ozo μπορεί να φαίνεται πιο συνεσταλμένος και σοβαρός, κάτω από τη σκηνή, όμως με το που ξεκινάει να παίζει μετατρέπεται σε ένα δαίμονα της Τασμανίας που διαλύει τα πάντα στο διάβα του.
Μαζί με τον Dango σαν να κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, δημιουργούν μία συ-dream team που λατρεύεις να ακούς και να βλέπεις, και το προηγούμενο Σάββατο ήταν όλοι τους, μαζί με τον τυμπανιστή τους, on fire κυριολεκτικά.

Έχοντας παίξει μόλις τρία κομμάτια, κατάφεραν να κάψουν δύο ενισχυτές με τον καπνό να αναδύεται, και ήταν άξιο απορίας αν θα τελείωναν το live. Εν τέλη όλα κύλησαν ομαλά και ανώμαλα μην σου πω και το ξέφρενο πάρτι συνεχίστηκε κανονικά.

Η μπάντα δεν είχε κάποια καινούρια κυκλοφορία στις αποσκευές της, όμως δεν θέλουμε ιδιαίτερο λόγο για να τους απολαύσουμε. Με την επιλογή κομματιών από κάθε μία από τις πέντε δισκογραφικές δουλειές τους, με εξέπληξαν ευχάριστα και δεν έπεσαν στην παγίδα μιας εμφάνισης λούπας του παρελθόντος.

Ο ήχος είχε τις διακυμάνσεις του όλο το βράδυ, όμως στο τέλος βρήκε το δρόμο του και βελτιώθηκε. Αυτό που δεν διορθώθηκε ποτέ ήταν η ένταση της φωνής του Ozo, ο οποίος φαινόταν σαν εγγαστρίμυθος χωρίς την κούκλα που προσπαθούσε να ακουστεί. Αυτό δεν χάλασε το κόσμο, που γέμιζε τα κενά με τη φωνή του και τις ενθουσιώδεις εκφράσεις του μέσω της stage diving και crowdsurfing οδού όλη την ώρα.

Ούτε και οι ίδιοι πτοήθηκαν με τις ατυχίες και τις κακοτοπιές, και κατά διαστήματα είτε με drum solo, είτε με τζαμαρίσματα μεταξύ τους γέμισαν τον νεκρό χρόνο μετατρέποντας το σε άκρως δημιουργικό και απολαυστικό για όλους μας.

Ο καινούριος πίσω από τα τύμπανα, πέρασε το crash test με το καλημέρα, και μόνο από το μπλουζάκι Red Fang που φορούσε και ήταν αρκετό. Όμως πέρα από αυτό ήταν θεριό ανήμερο πίσω από το kit του, στιβαρός, σταθερός και “ρευστός” την ίδια στιγμή έδειξε να ταιριάζει με τους δύο τρελούς και πήρε το βάπτισμα του πυρός επί Ελληνικού εδάφους.

Λίγες μπάντες μπορούν να σε κερδίσουν από την πρώτη στιγμή, και οι Truckfightes είναι αναμφίβολα μία από αυτές, καθώς με τις πρώτες νότες του “Mind Control” μας έβαλαν σε ταχύρυθμο πρόγραμμα εκγύμνασης χωρίς να σηκώσουμε κεφάλι μέχρι τέλους.

Αεικίνητοι πάνω και κάτω από τη σκηνή σε απευθείας σύνδεση με τη Καλιφόρνια, εξαπέλυαν τα ηλιοκαμένα fuzzy distorted riffs τους και τις Desert ταξιδιάρικες μελωδίες τους, άλλοτε με αυξημένη και άλλοτε με μειωμένη ταχύτητα, μα πάντα με τέτοιο τρόπο που σου κέντριζε το βλέμμα με αμείωτο ενδιαφέρον.

Καθόλη τη διάρκεια ανάλογα με το κομμάτι και την επιταγή αυτού, ενσάρκωναν (χωρίς copy paste συνθήκη παρά με το αυτοδημιούργητο τρόπο τους) τους Kyuss, τους Fu Manchu, τους Nebula, και τους Los Natas στις jamming session εκφράσεις του ”Toba Trance ii”.

Το set list ολοκληρώθηκε με την κομματάρα “Manhattan Project”, όμως encore χωρίς το “Desert Cruiser” δεν υφίσταται. Έτσι λίγο μετά την αποχώρηση τους, επέστρεψαν θριαμβευτικά και μας αποτελείωσαν με τον απόλυτο συναυλιακό ύμνο, με τον κόσμο και την ίδια την μπάντα να παραληρεί..!!

Ένα Διονυσιακό όργιο διαδραματίστηκε μπροστά μας, με την μπάντα να κάνει stage diving, το μπάσο να το έχει ο κόσμος ανά χείρας και να επιδίδεται σε slapping, και όλοι τους να βιώνουν έναν παροξυσμό.

Μπορεί να φωνάζαμε “I’m Running Out Of Fuel” και “I’m Running out of Gas” , όμως ψευδόμασταν ασύστολα γιατί ξεχειλίζαμε από ενέργεια, προερχόμενη από τη μουσική της μπάντας.
Είμαι σίγουρος πως από τα χοροπηδήματα, τα mosh pit και ότι άλλο συνέβαινε χτες, σηκώθηκε σκόνη κάπου στην Καλοφόρνια, σαν το φαινόμενο της πεταλούδας ένα πράγμα, μόνο που εδώ το φαινόμενο λέγεται Truckfighters.

Μετά τις 00:00 με βουλωμένα αυτιά, και χαμόγελα σαν του τζόκερ αφήσαμε τη Fuzzo-δίνη του An και στον απόηχο όλου αυτού που ζήσαμε, επιβεβαιώσαμε πως οι Σουηδοί είναι η καλύτερη live μπάντα, για όσο διαρκεί αυτό..!!

Εις το επανιδείν και σύντομα..Cheers..!!