THE OFFSPRING: From Nay to Yay

Οι Offspring ήταν ανέκαθεν μια μπάντα που δίχαζε κάπως το ελληνικό πανκ (και όχι μόνο) φιλόμουσο (ίσως και όχι) κοινό, ή τουλάχιστον ένα μέρος του.

Το τεράστιό τους μπαμ στα ‘90s οδήγησε σε έντονη καχυποψία από τρουπανκάδες, σε κατηγορίες για μη αυθεντικότητα, “ΑΦΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΕ ΜΠΑΝΚ” και διάφορα τέτοια ψιλοανούσια, στην παγίδα των οποίων ομολογώ είχα πέσει κι εγώ σε μια –ευτυχώς- μικρή περίοδο της νεαρής τότε ακόμα ζωής μου.

Ξεπερνώντας όμως, τέτοιου είδους αντιπαραγωγικές αγκυλώσεις που μόνο σε καφενειακό επίπεδο έχουν την πλάκα τους, το μέγεθος, η σημασία και το αντίκτυπο των Καλιφορνέζων είναι αναντίρρητη. Από την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά το μακρινό 1989 μέχρι και σήμερα έχουν αφήσει πίσω τους έπη, αλλά και κάποιες τραγωδίες. Αυτά θα πάμε να “μελετήσουμε” τώρα, και να τα βάλουμε σε μία σειρά ώστε να δούμε ποιο θα σηκώσει την κούπα, ποια θα μπουν στα μετάλλια αλλά και ποια θα παλέψουν για την παραμονή στην πρώτη κατηγορία (ναι, είναι μήνας τελικών και Final 4, είμαι επηρεασμένος, “τι τέλετε κύριε” που έλεγε και μια ψυχή βατραχίσια).

10.“The Offspring” (1989) Nemesis

Σόρι, αλλά και ο πιο αμετανόητος πρωτοδισκάκιας δεν μπορεί να υπερασπιστεί αυτό το άλμπουμ. Άγαρμπο, ατσούμπαλο, με τους Offspring να μην έχουν βρει ακόμα τον ήχο τους, και μάλλον και το μάνιουαλ για τα όργανά τους. Έχει μια raw punk εσάνς που μπορεί θεωρητικά να ακούγεται ελκυστική, αλλά στην πράξη το αποτέλεσμα ήταν κάκιστο.

Ενδιαφέρον είναι ότι στα αρχικά 5.000 αντίτυπα που πωλήθηκαν, το άλμπουμ έκλεινε ένα κομμάτι με τίτλο “Kill the President”, που όπως ήταν λογικό ξεσήκωσε αντιδράσεις. Το μόνο τραγούδι που κατά την άποψή μου (και μάλλον και της μπάντας, γιατί είναι το μοναδικό που παίζουν μια στις τόσες) σώζεται είναι το “Beheaded”. Κατά τα άλλα δεν αξίζει για κάποιον άλλο λόγο την προσοχή τους.

Παρ’ όλα αυτά είχε μια σχετική επιτυχία (αναλογικά με το τότε μέγεθός της μπάντας), και προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Epitaph Records του Brett Gurewitz (κιθαρίστας των Bad Religion), οπότε σε καλό τους βγήκε.

9.“Let the Bad Times Roll” (2021) Concord

Ήθελα πολύ να το βάλω τελευταίο, αλλά όταν ξανάκουσα το ντεμπούτο τους η θέση καπαρώθηκε. Το πρώτο single, “Coming For You” μου είχε δημιουργήσει κάποιες ψευτοπροσδοκίες ότι τουλάχιστον δεν θα είναι πατάτα ο δίσκος, οι οποίες γκρεμίστηκαν όταν άκουσα το δεύτερο single που έφερε τον τίτλο του άλμπουμ.

Κουρασμένο, ανέμπνευστο σε βαθμό που θα μπορούσε να είναι ένα κακό AI version άλμπουμ Offspring, η φωνή του Dexter ας πούμε πως δεν είναι και στα καλύτερά της… Με απογοήτευσε πλήρως, με εξαίρεση τα “We Never Have Sex Anymore” και “Hassan Chop”. Ήταν επίσης ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος χωρίς τον μπασίστα και ιδρυτικό μέλος Greg K (αυτά συμβαίνουν όταν είσαι ψεκ και ο φροντμαν σου έχει PHD Μοριακής Βιολογίας), και η παραγωγή είχε διάφορα θέματα, αν αυτό δικαιολογεί κάτι απ’ το κακό αποτέλεσμα. Bad times indeed…

8.“Rise and Fall, Rage and Grace” (2008) Columbia

Eδώ ζορίζουν λίγο τα πράγματα… Υπάρχει ένα general consensus ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι έστω και οριακά καλύτερος αυτού που ακολούθησε (και σπόιλερ, θα ακολουθήσει), αλλά εγώ πάντα προτιμούσα την δεύτερη προσπάθεια τους με τον Bob Rock στο τιμόνι της παραγωγής.

Στην πραγματικότητα δεν τους χωρίζουν πολλά. Η πινελιά του Bob Rock είναι πολύ έντονη, προσπαθώντας να ποπίσει αρκετά τους Offspring, με το “πείραμα” άλλες φορές να πετυχαίνει και άλλες όχι. Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσιάζει ιδιαίτερα κάποιο κομμάτι του δίσκου, πλην του “Hammerhead”.

Mου πέρασε αδιάφορος τότε, το ίδιο συνέβη και στις πιο πρόσφατες ακροάσεις, κι ας έχει χιτάκια τύπου “You’re Gonna Go Far Kid” (το οποίο αντιπαθώ απίστευτα, από την πρώτη του νότα στραβώνει το στόμα μου περισσότερο και από οπαδού του ΠΑΟΚ) και το ωραίο “Half-Truism”.

7.“Days Go By” (2012) Columbia

Τι με κάνει να προτιμώ το “Days Go By”; Η ποπίλα αυτή είναι πιο συμπηκνωμένη (συγκεκριμένα στο πολύ φαν “Cruising California (Bumpin’ in My Car)”, κλασική περίπτωση κομματιού-παρωδίας ενός ολόκληρου genre, που επειδή οι μουσικοί είναι απείρως καλύτεροι καταλήγει ανώτερο από πολλά “αυθεντικά τραγούδια” του είδους) , κι έχουμε μια παραπάνω προσπάθεια να ακουστούν κάπως σαν Rise Against, μένοντας πάντα οι Offspring. “The Future is Now” και το εξαιρετικά catchy ρεφρέν του “Turning Into You” πολύ καλά παραδείγματα αυτού.

Άλλος σημαντικός λόγος; Το “OC Guns” (δεύτερο σπόιλερ, έρχεται One Track Mind γι΄αυτό). Συνολικά είναι κοντινές απόπειρες, αλλά το ζύγι γέρνει καθαρά στην δεύτερη για μένα. Βρίσκω όμως αχρείαστη την “εξευγενισμένη” επαναηχογράφηση του “Dirty Magic”, κι ας μην είχε το χάλι της βερσιόν του “Gone Away” του 2021.

6.“Ignition” (1992) Epitaph

Ίσως του άξιζε να είναι και λίγο παραπάνω. Ίσως και όχι. Δικιά μου είναι η λίστα, της βάνω φωτιά και την καίω. Αυτό όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να κάψω και τον υπολογιστή μου, οπότε θα συγκρατηθώ.

Ο Dexter Holland, o Noodles, o Greg K. και ο Ron Welty βρίσκουν για τα καλά τα πατήματά τους. Άπειρα σκαλοπάτια πάνω απ’ το ντεμπούτο τους, δίχνουν να αποκτούν ξεκάθαρη κατεύθυνση, κρατώντας ακόμα όμως λίγη απ’ την ωμότητά τους, πριν την καλογυαλίσουν λίγο αργότερα. Αυτό είναι εμφανές σε κομμάτια όπως το Dead Kennedίστικο μουσικά “Session”, το “Take it Like a Man” που ο Dexter ξεδιπλώνεται φωνητικά λίγο παραπάνω και το υπέροχο “Dirty Magic”, που είναι από τα πιο ενδιαφέροντά κομμάτια που έχει γράψει αυτή η μπάντα. Ενδεχομένως να το έβλεπα με ακόμα καλύτερο μάτι αν ήταν αυτή η πρώτη τους προσπάθεια.

Σημαντικότατο άλμπουμ για την πορεία τους όπως και να έχει, αλλά ακολούθησαν καλύτερα.

5.“Splinter” (2003) Columbia

Ο πρώτος δίσκος Offspring που αγόρασα. Ζορίστηκα πολύ να μην το βάλω πιο πάνω, αλλά είπα να παραμείνω ψύχραιμος. Το “Splinter” βρίσκει την μπάντα ακόμα γεμάτη όρεξη κι έμπνευση, κάτι που φαίνεται από ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ όπως “Hit That”, “Can’t Get my Head Around You”, “Race Against Myself”, “Spare me The Details” (πόσο πιουρ Offspring fun), και φυσικά τον μεγαλύτερο ύμνο χανγκοβερ “Worst Hangover Ever”, το οποίο έχω λιώσει περισσότερο κι απ’ το συκώτι μου.

Είναι όμως κι ένας σχετικά ανισοβαρής δίσκους (αν σκεφτούμε και τα αριστουργήματα που είχαν προηγηθεί), γεγονός που τον κλωτσάει λίγο πιο κάτω κι ας είναι τεράστια προσωπική αγάπη, γιατί ποτέ δεν ξεχνάς τ@ πρώτ@ σου. Υπάρχει η τάση να περιφρονείται από αμφότερους φανατικούς και casual fans της μπάντας, αλλά για μένα αξίζει να σκαρφαλώσει ψηλότερα στις συνειδήσεις τους.

4.“Americana” (1998) Columbia

Ναι, είναι το δεύτερο πιο επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ τους. Ναι, είναι το πιο επιτυχημένο από πλευράς charts, billboards κτλ. Ναι, έχει τεράστια hits όπως τα “Pretty Fly (For a White Guy)”, “The Kids Aren’t Alright”, “O̶b̶-̶L̶a̶-̶D̶i̶,̶ ̶O̶b̶-̶L̶a̶-̶D̶a̶ Why Don’t You Get a Job” και την προσωπική μου αδυναμία, “Walla Walla”.

Eίναι όμως κι ένα σχετικά ανώριμο άλμπουμ, ειδικά σε σύγκριση με αυτό που ακολούθησε, και δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτερο απ’ αυτό που προηγήθηκε. Η επιτυχία ενός άλμπουμ πολλές φορές είναι και αποτέλεσμα του lead in από τους προκατόχους του. Προσοχή, δεν λέω πως είναι ένα κακό άλμπουμ. Αντιθέτως είναι αρκετά καλό, αλλά όχι για να μπει τριάδα για μένα.

Όπως φανερώνει και ο τίτλος του, είναι η προσπάθεια του Holland (ως main songwriter και de facto αρχηγού) να αποτυπώσει την Αμερική όπως εκείνοι την βλέπουν. Έχει έξυπνες λυρικές παρατηρήσεις και ενδιαφέροντα μουσικά σημεία, όμως και αρκετή αφέλεια που ταιριάζει βέβαια με το ύφος της μπάντας, αλλά…

3.“Conspiracy of One” (2000) Columbia

…δεν είναι καλύτερο από το “Conspiracy of One”. Mέχρι σήμερα η πιο ώριμη στιγμή των Offspring, από κάθε άποψη. Μουσικά καταφέρνουν να αφομοιώσουν καλύτερα από ποτέ τις διάφορες μουσικές επιρροές τους, η φωνή του Holland είναι στα καλύτερά της, η κιθάρα του Noodles αποκτάει μια παραπάνω διάσταση και διάδραση με μπασοντράμς και κάθε τραγούδι συμπληρώνει και δένει ιδανικά με τον υπόλοιπο δίσκο, δημιουργώντας το πιο σφιχτό δισκογραφικό σύνολό τους και έναν δίσκο με απίστευτη συνοχή, ειδικά για τα δεδομένα τους.

Έχουμε φυσικά και το τύπικαλ Οφφσπρινγκ σονγκ στο “Original Prankster”, το (δικαίως) χιτάκι “Want You Bad” αλλά και το γαμάτο “Living in Chaos”, άλλο ένα τραγούδι που δείχνει πόσο πιο εμπλουτισμένη είναι πλέον η μουσική φαρέτρα της μπάντας. Ίσως και να το αδικώ βάζοντάς το στην τρίτη θέση, αλλά μικρή σημασία έχει.

2.“Ixnay on the Hombre” (1997) Columbia

H πρώτη θέση ήταν εξ’ αρχής προφανής. Η δεύτερη κερδίθηκε στο νήμα (ή απλώς επειδή κουράστηκα να το σκέφτομαι). Μετά την απόλυτη επιτυχία του “Smash”, οι Offspring κάνουν αποφασιστικό βήμα μπροστά. Πολύ πιο δημιουργικό απ’ το πιο πετυχημένο “Americana”, όχι όσο ολοκληρωμένο το “Conspiracy of One” αλλά δείχνει την συνεχιζόμενη εξέλιξη των Offspring εκείνης της περιόδου.

Και έχει και πολύ έξυπνο τίτλο, ένα ουσιαστικά κεκαλυμένο “Fuck the Man/ Authority. Ixnay=nix σε pig Latin (κάτι σαν τα δικά μας κορακίστικα κατά κάποιον τρόπο), το οποίο ήταν μια light βρισιά πριν καμιά κατοσταριά χρόνια, hombre οκ ψιλοεύκολο. Μας έδωσε ακόμα μερικά κλασικά τραγούδια της μπάντας όπως τα “Gone Away” και “All I Want” αλλά και ίσως κάποια παραγνωρισμένα διαμαντάκια όπως το “Me and My Old Lady”.

1.“Smash” (1994) Epitaph

Ω, τι έκπληξη! Κανείς δεν το περίμενε…

Από τους δίσκους που καθορίσανε τα ‘90s, εκτόξευσε την δημοτικότητα της πανκ που είχε πέσει πολύ στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας (έβαλαν και οι Nirvana το σημαντικότατο λιθαράκι τους σε αυτήν την αναβίωση), και η ταυτόχρονη επιτυχία “Smash” και “Dookie” βοήθησε πάμπολλες πανκ μπάντες να υπογράψουν σε μεγάλες δισκογραφικές (τι λέγαμε για τους τρουπανκάδες και την καχυποψία;).

Τι τραγούδια έχει μέσα? Τι δεν έχει… “Come Out and Play”, “Self Esteem”, “Bad Habit”, “What Happened to You”, “Σταματάω γιατί θα πω όλο τον δίσκο”… Αντε θα πω και τα “Genocide” και “Killboy Powerhead” που τους έχω μια αδυναμία παραπάνω. Είναι ο δίσκος που θα έδινες χωρίς δεύτερη σκέψη σε κάποιον που θα σε ρωτούσε “τι είναι τελοσπάντων αυτοί οι Offspring” ή “Τι είναι τελοσπάντων αυτά τα ‘90s”

Oι Offspring θα μας επισκεφτούν πολλά χρόνια μετά την τελευταία τους φορά στην χώρα μας στα πλαίσια του Release Athens Festival, συνοδευόμενοι από Subways, Danko Jones και Overjoyed, ώστε να μας υπενθυμίσουν αρκετούς από αυτούς τους ύμνους που σημάδευσαν δεκαετίες, εποχές και βραδιές αλλά και τον λόγο που είναι από τις πλέον εμβληματικές μπάντες στον ήχο τους (και ακόμα παραπέρα).