Είτε μας κάλεσες, είτε όχι, εμείς ήρθαμε και το κρίμα στον λαιμό σου! Στήλη-βίζιτα, αφιερωμένη σε εκείνους που “δημιουργούν” κάτω από τη γη… με τα ποντίκια.
Το thrash metal ήταν σημαντικό κομμάτι της εφηβικής μου ηλικίας και αναμφίβολα, η γέφυρα που διένυσα για να φτάσω στο punk. Το thrash metal στην Ελλάδα έχει δει μια άνθιση την τελευταία δεκαπενταετία και οι Amken είναι ένα από τα ονόματα που απασχολεί το ιδίωμα ολοένα και περισσότερο.
Οι Μουσαφίρηδες βρέθηκαν την τελευταία Τετάρτη του Φεβρουαρίου (δυο μέρες πριν την εμφάνιση τους στο An Club) στον χώρο όπου προβάρουν/ εμπνέονται/ δημιουργούν. Σε ένα κτίριο πίσω από τον ηλεκτρικό σταθμό του Πειραιά, που μάλλον ήταν Δημόσια Υπηρεσία πριν πολλά πολλά χρόνια, όπου πολλά “γραφεία”, με αριθμούς στις πόρτες, έχουν μεταμορφωθεί σε προβάδικα δεκάδων σχημάτων.
Υπό το άγρυπνο βλέμμα κάποιου drone που πετάει συνεχώς πάνω από την περιοχή, ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος, η φωτογράφος μας Έφη Γαλιατσάτου και ο γράφων, καλωσορίζονται από τον τυμπανιστή των Amken, Χάρη, που μας οδηγεί εκεί που μάλλον κάποτε ήταν το Πρωτόκολλο και αργότερα θα πει ”δεν έχουν καταλάβει ακόμη ποιος κάνει κουμάντο”. Εμείς όμως, καταλάβαμε ποιος μας άνοιξε την πόρτα. Με την είσοδο στο “κελί” τους, αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι το πόσο νοικοκυρεμένος ήταν ο μικρός αυτός χώρος, παρά την αφθονία αντικειμένων. “Είναι το προσωπικό project του μπασίστα μας, Διονύση, αυτός ο χώρος”. Ο διακοσμητής λοιπόν και μπασίστας, λάμπει δια της απουσίας του αφού όσο και να ψάξαμε δεν τον είδαμε πουθενά.
Αφού απολαύσαμε ένα μικρό μέρος της πρόβας των Amken καθίσαμε απέναντι από το Αθηναϊκό τρίο να τα πούμε τσεκουράτα. Η συζήτηση ξεκίνησε με τη γνωριμία των δυο κιθαρωδών της μπάντας, Βάνια και Γιάννη στην Πάρο, από όπου κατάγονται, όταν ήταν ακόμα γύρω στα 15. “Ο Γιάννης έπαιζε κιθάρα τότε και εγώ ζήλευα” μας εκμυστηρεύτηκε ο Βάνιας, αρχίσανε λοιπόν να παίζουν παρέα το “Paranoid” (τι εννοείς ποιων;) και σκέφτηκαν “Ρε, δεν φτιάχνουμε μια μπάντα;”. “Μη φανταστείτε, κάτι κουτσοριφ παίζαμε” συμπλήρωσε ο Γιάννης. Η ιδέα ολοκληρώθηκε λοιπόν, περί το 2011. “Βάλαμε μια αγγελία σε κάποιο φόρουμ και βρήκαμε δυο παλικαράκια” όμως, “οι άλλοι δυο γρήγορα χαιρετίσανε γιατί δεν είχανε τις ίδιες φιλοδοξίες”, θυμούνται οι δυο έγχορδοι. “Μια ο ένας δεν μπορεί, μια ο κώλος του πονεί” λέει σοφά ο Γιάννης, ο οποίος συνεχίζοντας μας λέει πως πλήρωσαν να βάλουν πάλι αγγελία σε γνωστό μουσικό περιοδικό και ”έτσι, γνωρίσαμε τον Χάρη που τότε ήταν 16 χρονών”, που δεν μπήκε αμέσως στην μπάντα τότε. Η τωρινή σύνθεση της μπάντας με τον Διονύση στο μπάσο μετράει πλέον 5 χρόνια, με πολύ όμορφα αποτελέσματα.
Εξαρχής, τα riffs που έβγαιναν από τα δάχτυλα του Γιάννη ήταν θρασαρισμένα και τελικά τι άλλο μπορεί να παίζει μια μπάντα με το όνομα AMKEN; “Το Kill ‘em all” ήταν η απάντηση της ερώτησης, ποιος ήταν ο δίσκος που σε πήρε από το χέρι, αναφορά που με έκανε περήφανο να χαμογελώ. Όσον αφορά στο όνομα, “ας πούμε την μπάντα έτσι και βλέπουμε” αποφάσισαν από την αρχή. Η εξήγηση που έχουν δώσει σε άλλες συνεντεύξεις πως δεν σημαίνει τίποτα το AMKEN, δεν ευχαριστεί τους μουσαφίρηδες και απαιτούμε να σκαρφιστούν κάτι επί τόπου.
“Αν το βάλεις στο google translate” αναφέρει ο Βάνιας “σου βγάζει πως σημαίνει σοφία στα Ζούλου”. “Κάποιος μου είχε πει πως σημαίνει κάτι σε μια ινδική διάλεκτο” προσθέτει ο Χάρης. “Ψάχναμε να βρούμε ένα μικρό εύηχο όνομα που δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί” και όχι σε όνειρο μετά από κατανάλωση βαρεών οσπρίων από μεριάς Βάνια, όπως φαντάστηκα. Και δούλεψε υπέροχα! Βλέπεις ΑΜΚΕΝ και σου μένει σκαλισμένο στον εγκέφαλο, χωρίς καν να ξέρεις τι είναι. Αν ήθελες να φτιάξεις λογότυπο, μόνο θρας θα έβγαινε με τέτοιο όνομα. “Το μόνο καλό που έχει αυτή η μπάντα” λέει ο Χάρης πονηρά. “Κάποτε μας περνούσαν για Γερμάνους” είπε ο Βάνιας, με τον Χάρη να μπαίνει σφήνα λέγοντας “Και τώρα!”, πιέζοντας τον Βάνια να πει κανένα ψέμα. “Πες ότι πεινούσαμε πως ήμασταν ορφανοί!”. Ο Βαγγέλης όμως είχε μια ιδέα. Να λένε πως σε ένα ταξίδι στο Μάτσου Πίτσου, βρήκαν μια χαμένη φυλή της οποίας ο φύλαρχος ονομαζόταν Amken. Θα το πίστευα προσωπικά και πρότεινα φωτοσοπιά με τον φύλαρχο αγκαλιά.
Το 2014 ήταν η χρονιά της πρώτης δισκογραφικής παρουσίας τους με το ΕΡ “Adrenaline shot”.
Η πώρωση με τη μουσική τους δεν μπορούσε να τους επιτρέψει να περιμένουν να μαζευτούν και άλλα κομμάτια, οπότε η αρχή έγινε με εκείνα τα 4, με τους Σωκράτη (τύμπανα) και Κώστα (Μπάσο) τότε στην μπάντα. Ο πρώτος έμεινε και για την επόμενη κυκλοφορία, ο δεύτερος αποχώρησε αμέσως μετά και η αναζήτηση μπασίστα ξεκίνησε και πάλι. Το 2017 ήρθε η σειρά του “Theater of the absurd” , το οποίο σαν τον προκάτοχο του, ηχογραφήθηκε στα Made in Hell από τον David Prudent.
Ο Σωκράτης έφυγε μετά από το πρώτο τους full length, δίνοντας χώρο για τη μεταγραφή αεροδρομίου του Χάρη. Εκθειάζοντας τα σταθερά και δυναμικά του χτυπήματα στο ταμπούρο, ο Γιάννης συμφώνησε πως “ο drummer είναι το νούμερο ένα, αν το έχεις, ξεκινάς και χτίζεις μετά”. Δίνοντας τον λόγο λοιπόν, στον φωτογραφικά αδικημένο συνήθως (γενικά) drummer, ρώτησα τον Χάρη πως φαίνονται τα πράγματα όταν κοιτάς από το πίσω. “Είναι διαφορετικά τα πράγματα από κει και αρκετές φορές, θέλεις βοήθεια από τους μπροστά γιατί δεν υπάρχει η επαφή με τον κόσμο”, ομολόγησε. “Κάθε συναυλία είναι διαφορετική. Σε κάποιες γίνεται πόλεμος, αλλά υπάρχουν και εκείνες όπου τα πράγματα είναι πιο ήρεμα”.
Αμέσως μετά την κυκλοφορία του ΕΡ, οι Amken άρχισαν να ταξιδεύουν εκτός των ορίων της πόλης.
“Παίζαμε όπου μπορούσαμε” ξεκίνησε λέγοντας την ιστορία ο Βάνιας. “Ήταν μια περίοδος που παίζαμε κάθε ΣΚ, για μήνες. Ghost House, Remedy, Camelot, σε διαγωνισμούς…”. Ένας Γερμανός κάποτε μάλιστα, τους ζήτησε να πάνε να παίξουν στο Κιπφενμπεργκ, μια μικρή πόλη στη Βαυαρία, “δεν ξέραμε καν που είναι”, αλλά δέχτηκαν. Η επίσκεψη τους στην Ιαπωνία ήταν η αγαπημένη στιγμή για τον Χάρη, ενώ ο Βάνιας προτιμά τους πιο μικρούς χώρους. “Πιο μικρό και από το An Club να είναι” υπογραμμίζει, “να νιώθεις σαν τους Exodus στα 80s, να φεύγουν παπούτσια και τέτοια, αυτά είναι τα πιο ωραία”. “Έτσι ήταν και στην Ιαπωνία, αλλά μεγαλύτερο venue”, αλλά εκεί τον διέκοψε ο Χάρης: “Τι λες ρε, πετούσαν παπούτσια οι Γιαπωνέζοι;”. Τα γέλια τράνταξαν τα θεμέλια της ΙΓ εφορίας Πειραιά.
Μια φορά στη Νυρεμβέργη είχαν παίξει σε έναν χώρο τόσο μικρό που ο κόσμος κρεμόταν από τα ηχεία. “Εμένα αυτό μου αρέσει πάρα πολύ σαν live” επαναλαμβάνει ο Βάνιας για να τονίσει την αρέσκεια του.
Το 2020 το “Passive Aggression” μας άρπαξε από το λαιμό και βρήκε τους Amken στο roster της Massacre Records, ενώ φάνηκε ο ήχος τους να θεριεύει, με τον Γιάννη πλέον, να αναλαμβάνει τα βασικά φωνητικά. Μοιράστηκα μαζί τους τη θεώρηση πως η όλη τους αισθητική φαντάζει τώρα πιο σκοτεινή. Μουσική, εξώφυλλο, θεματολογία, αλλά και μια συνάφεια με τους παλιούς καλούς Sepultura (Βασίλη Χατζηβασιλείου, μη σχολιάσεις!), όλα είναι πιο σκοτεινά. Τους ρώτησα αν συμφωνούν. Ο Γιάννης είπε 100%, ο Χάρης “μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς; Αφου το λές εσύ!”. “Ξεκάθαρα ήταν αυτός ο στόχος μας” μας επανέφερε ο Βάνιας. “Βγάζει και μια σλατζίλα ο ήχος” βάζοντας άλλη μια πινελιά, είπε ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος, για να γίνει πιο συγκεκριμένος ο Βάνιας απαντώντας “χαρντκορίλα θα έλεγα”.
“Στο “Theater…” (σ.σ. κυκλοφόρησε 2017) ήμασταν ακόμη παιδιά. 4 γεμάτα χρόνια μεσολάβησαν μεταξύ της σύνθεσης των κομματιών του σε σχέση με τα καινούργια, και μεσολάβησε και αυτή η αλλαγή με τον Βάνια, ο οποίος ήθελε να πάει λίγο πιο πίσω, ενώ εγώ που έγραφα τους στίχους, ένιωσα πως ήθελα να κάνω ένα βήμα μπροστά” συνέχισε ο Γιάννης. Ο Βάνιας συνεισφέρει ακόμη στα φωνητικά βέβαια, και στόχος τους είναι αυτό να εξελιχθεί. “Μοιάζει ήδη σαν μεταξύ σας διάλογος”, παρατήρησε ο Βαγγέλης. “Δεν είχα ιδέα πως να τραγουδήσω και ο Fotis Benardo με βοήθησε πολύ στις ηχογραφήσεις…για να γίνει λίγο πιο μελωδικό” εξήγησε ο Γιάννης. Έμοιαζε περισσότερο από όσο τελικά ακούγεται με τον Cavalera, μας είπε, αφού μεγάλωσε με τη μουσική των Sepultura. Για τον Χάρη ήταν οι Metallica, η μεγάλη πρώτη αγάπη, “είναι σαν τους γονείς μας. Στην πορεία αλλάζουμε πρότυπα, αλλά τελικά εκείνοι μας γέννησαν”.
Όταν πρωτομπήκαμε στον χώρο τους και τους ακούσαμε να παίζουν χωρίς το μπάσο του Διονύση, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως είναι δυνατόν να ακούγονται τόσο δεμένοι και να βγάζει νόημα χωρίς να είναι ολοκληρωμένο το σύνολο. Τότε μάθαμε πως έχουν παίξει και live ως τρίο. “Θα πηγαίναμε για πρώτη φορά Τουρκία (με τους Bio-Cancer)” εξιστορεί ο Χάρης “αλλά υπήρχαν κάποια σημάδια πως κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Ξυπνάμε το πρωί πάμε αεροδρόμιο, ο μπασίστας δεν το σήκωνε.” Βρήκαν τον κολλητό τελικά στο τηλέφωνο, ο οποίος ήταν και ο εργοδότης του, που τους ενημέρωσε πως το τέταρτο μέλος των Amken εργαζόταν εκείνη την ώρα. “Δεν νομίζω να έρθει, έχει και δουλειά” τους είπε. “Περιμένανε 4 οι άνθρωποι στην Τουρκία, βλέπουν 3 και ρωτάνε, ο τέταρτος που είναι; Αφήσαμε να εννοηθεί ότι θα έρθει με άλλο αεροπλάνο, εν τέλει όμως τους είπαμε πως δεν υπάρχει τέταρτος. Ακραίο πιστόλι φάγαμε” είπε τελειώνοντας την ιστορία ο Χάρης.
Η συζήτηση μεταφέρθηκε στις προτεραιότητες και το ποιο πιστεύουν πως είναι το σημείο καμπής όπου θα πεις πως τώρα, θα αφιερωθώ σε αυτό και θα τα παρατήσω όλα. “Πρέπει να χτίσεις τη ζωή σου γύρω από αυτό” αναφέρει ο Γιάννης, θεωρώντας πως είναι πολύ δύσκολο να στηριχτείς απόλυτα στο thrash metal για βιοπορισμό. “Έχω κάνει ήδη το leap of faith και έχω στήσει τη ζωή μου έτσι, ώστε όταν θα σκάσει το κύμα να μπορέσω να το καβαλήσω. Όσα έχουμε καταφέρει, έχουν γίνει λόγω στεγνής επιμονής” και τελειώνοντας λέει ”αν βαράς τον τοίχο με το κούτελο, κάποια στιγμή θα την ανοίξεις την τρύπα”. Τι σχέδια όμως έχουν οι Amken μετά από την εμφάνιση στο An Club. “Έχουμε ένα live στην Κρήτη και μετά θα ξεκινήσουμε να δουλεύουμε νέο υλικό”. Ω ρε μάνα μου…τι θα ακούσουμε άραγε στο μέλλον από τους Amken;
Ξαφνικά, ο Βαγγέλης καίριος και πάλι, ζήτησε να του λυθεί η απορία γιατί ο φασισμός δεν έχει καταφέρει να παρεισφρήσει στο thrash metal. “Μπορεί να μην ένιωσαν ποτέ ευπρόσδεκτοι σε αυτό”, ρίχνει μια ιδέα ο Γιάννης, “’ίσως να μην τους ενδιέφερε λόγω δημοτικότητας” προσέθεσε ο Βάνιας και χαλαρώνοντας την ατμόσφαιρα ο Χάρης “μέχρι και οι φασίστες βαριούνται να παίξουν thrash metal μάλλον”. Οι στίχοι των Amken δεν είναι πολιτικοποιημένοι, αλλά έχουν γνώμονα την κοινωνία, βρίσκουν όλα τα μέλη σύμφωνα με τη θεματική τους και φυσικά, είναι κάτι αποδεκτό και από τη νέα τους εταιρία.
Στα μάτια των Amken εκείνο το βράδυ, είδα την εξέλιξη και τη σοβαρότητα που πάει μπροστά τη μουσική και θα δίνει ώθηση σε άλλους ανθρώπους να ξεκινήσουν να παίζουν μουσική. Η ουσία του όλου θέματος είναι να αφήνεις πίσω ένα νήμα για τους άλλους να πιάσουν και ακολουθώντας το να φτάσουν στο δικό τους τέλος τους είπα, εννοώντας πως η δική τους επιμονή, ίσως είναι το καύσιμο που θα κινήσει στο μέλλον τα γρανάζια του metal.
Είχε έρθει η ώρα λοιπόν, να φύγουμε από εκείνη τη φιλόξενη “τρύπα”, γεμάτοι με μια κουβέντα τόσο ευχάριστη, όσο η κρύα μπίρα που πίναμε.
Πριν μας αποχαιρετήσουν, οι Amken υποχρεώθηκαν να παίξουν την παραγγελιά του Βαγγέλη και κανείς μας δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση. Η βίζιτα έληξε με το “The Underdogs”.
“I spent my youth inside a prison Isolated Educated like sheep in a herd Violated Every second controlled by a system And they thought That we would never think out of their box We’re the under, underdogs”
Φωτοργαφίες: Έφη Γαλιατσάτου
503 
