Επειδή καλώς ή κακώς μεγαλώνουμε, η είδηση ότι ένας μουσικός που αγαπήσαμε έφυγε από κοντά μας γίνεται όλο και πιο συχνή.
Σκεφτόμουν ότι κάποιοι με έχουν επηρεάσει ψυχολογικά και κάποιοι όχι και αμέσως προβληματίστηκα για το ποιο είναι τελικά το κριτήριο που μπορεί να επηρεάσει έναν ακροατή ο θάνατος ενός μουσικού. Όπως καταλαβαίνεις όλες αυτές οι σκέψεις έγιναν με αφορμή την είδηση του θανάτου του Γιώργου Τόλιου.
Δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω ένα αφιέρωμα σε ένα σπουδαίο drummer και στιχουργό, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις για τον Τόλιο, το συγκρότημα που τόσο αγάπησε, το πρόωρο τέλος και την πίκρα που είχε στον Γιάννη Αγγελάκα τον οποίο δεν συγχώρεσε ποτέ για τα λόγια που είπε για την υπόλοιπη μπάντα.
Ξέρεις…η εφηβεία μου είχε 2 συνιστώσες. Η μία ήταν η γενιά του Low Bap λόγω εντοπιότητας αλλά και φίλων που ανακατευτήκαν με όλο αυτό και η άλλη ήταν το ελληνικό ροκ και όλο το σκοτάδι και την επαναστατικότητα που είχε να προσφέρει. Η μεγάλη μου αγάπη ήταν τα Διάφανα Κρίνα και όσοι με ακολουθούν στα social media, θα έχουν παρατηρήσει ότι τους αναφέρω πολύ συχνά γιατί νοιώθω ότι ουσιαστικά μεγάλωσα μαζί τους. Εκείνη την εποχή όμως υπήρχε ένα ρεύμα στην μουσική που είχε και έντονα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά. Οι Deus X Machina μάτωναν τις χορδές μας, οι Χάσμα έκλειναν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα σε κάθε live τους, η Ωχρά Σπειροχαίτη έντυνε με πολιτικό μανδύα τη δημιουργία και υπήρχαν και οι Τρύπες. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα γινόταν αυτή η παραδοχή. Ραδιοφωνικοί σταθμοί, περιοδικά, παρέες στις πλατείες, παλαιστίνες, bomber jackets και κονκάρδες συμφωνούσαν μόνο σε ένα πράγμα. Είναι οι Τρύπες.
Το 2001, δεν θα ξεχάσω ποτέ που κάναμε κοπάνα από το φροντιστήριο για να πάμε στο αγαπημένο μας υπόγειο και να τους δούμε. Απέναντι από το An ήταν ο Τόλιος και έπινε μπύρες με τον Κώστα Βάμβουκα, ο οποίος ήταν για πολλά χρόνια ψυχή και ηχολήπτης των Κρίνων. Εκείνη την εποχή όπως καταλαβαίνεις, δεν υπήρχε η εικόνα και το internet με τη σημερινή μορφή, οπότε όταν έβλεπες έναν μουσικό στον δρόμο και δεν τον είχες δει σε κάποιο live, δεν ήσουν σίγουρος ότι όντως ήταν αυτός. Οπότε πλησιάζοντας το πεζοδρόμιο, μου λέει ένας φίλος: “Ρε σύ…αυτός νομίζω ότι είναι ο drummer τους”, τότε ο Τόλιος γυρνάει προς το μέρος μας και με το πιο αμήχανο χαμόγελο μας λέει: “Παιδιά ευχαριστώ που ήρθατε”.
Εκείνη την περίοδο όλοι είχαμε ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι και προφανώς είχαμε θεοποιήσει τον Γιάννη Αγγελάκα. Στίχοι που τροφοδοτούσαν την άρνησή μας, φοβερή σκηνική παρουσία και attitude rock star. Ωστόσο με έχει στιγματίσει μια συνέντευξη του Τόλιου όπου είχε πει ότι προφανώς και ο Αγγελάκας είναι ένας χαρισματικός frontman αλλά είχε τέσσερις παιχταράδες μουσικούς που την ποίησή του την έκαναν μουσική και το έκαναν καλά. Περνώντας τα χρόνια που άρχιζα να ωριμάζω και σαν ακροατής αλλά και σαν μουσικός, κατάλαβα ακριβώς τι ήθελε να πει αλλά και το όραμα της μουσικής που είχαν οι Τρύπες.
Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τον θάνατο ενός μουσικού αλλά επιστρέφοντας στην αρχική απορία και το ποιο είναι το κριτήριο που μας επηρεάζει, στην περίπτωση του Τόλιου, ήρθε μπροστά μου όλη μου η εφηβεία. Τα party στο garage του Πειραιά, τις κοπάνες για να πάμε σε studio, να είμαστε άκαπνοι δύο βδομάδες για μια επίσκεψη στο Metropolis, το La Rocka, το Διαχρονικό, το Red Bar…όλες αυτές οι νύχτες που ήταν δικές μας και δεν ήταν των άλλων.
Rest in power Γιώργο…πίστεψέ με τα παιδιά μας χορεύουν στα beat σου το ίδιο μανιασμένα που χορεύαμε κι εμείς. Τελικά είναι ωραία στον παράδεισο;
490 
