Το live των Automaton, Mass Culture και Okwaho το Σάββατο 1η Ιουνίου το περίμενα πως και πως. Τρεις από τις πιο αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες αποφάσισαν να παίξουν μαζί στο Ilion Plus κλείνοντας με τον πιο όμορφο τρόπο το Ευρωπαϊκό tour των Mass Culture και Okwaho.
Όσοι ρίχνουν καμιά ματιά στο προσωπικό μου profile στο Facebook, έχουν πάθει overdose με τις αναρτήσεις που κάνω συνεχώς για αυτά τα σχήματα, αλλά και ο ενδυματολογικός μου κώδικας κινείται γύρω από το merch τους, οπότε ήταν και η πρώτη φορά που δεν παραξενεύτηκα όταν με ρωτούσαν αν είμαι ο promoter αυτού του live.
Πριν ξεκινήσω να ξετυλίγω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου για το live, έχω την ανάγκη να αναφέρω μια συζήτηση που είχα με ένα μέλος ενός σχήματος από την τριάδα για τα reviews που γίνονται μετά από κάθε live. Μου εξέφρασε ευγενικά την απορία του για τον λόγο ύπαρξης των reviews. Αυτό που του είπα και ελπίζω να τον έπεισα, είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν περιμένουν οι ορδές των μουσικόφιλων να διαβάσουν κάτι από εμάς και ούτε θεωρούμε ότι κατέχουμε καμία αλήθεια. Δεν παίρνουμε λεφτά για αυτό που κάνουμε, οπότε η σχέση που έχουμε με τον ήχο των σχημάτων είναι όσο υποκειμενική μας αρέσει και δεν έχουμε λόγο να κρατάμε ίσες αποστάσεις. Ό,τι μουσική ακούμε σπίτι μας, αυτά τα live επιλέγουμε να “καλύψουμε” η να φωτογραφίσουμε γιατί γνωρίζουμε τον ήχο σαν οπαδοί και όχι σαν επαγγελματίες που μας ενδιαφέρει να πάρουμε hype, έτσι θεωρούμε ότι βγάζουμε το κλίμα ενός live και στην συνέχεια η κάθε μπάντα μπορεί να πλησιάσει και περισσότερο κοινό.
Οπότε προχωρώντας στο επίδικο που είναι το live του Σαββάτου, πριν ξεκινήσει το live το κλίμα έξω από το Ilion Plus ήταν απλά καταπληκτικό. Παλιοί φίλοι, καινούργιοι γνωστοί, συνήθεις ύποπτοι και απρόσμενοι επισκέπτες είχαν γίνει μια αγκαλιά με πλατιά χαμόγελα και ασταμάτητα τσουγκρίσματα. Με αυτό το κλίμα ξεκίνησαν τη βραδιά οι Automaton. Έχοντας επιστρέψει από το Inferno Festival στη Νορβηγία, είναι στη διαδικασία ετοιμασίας του καινούργιου δίσκου και όσα δείγματα μας έχουν δώσει μέχρι τώρα είναι πανέμορφα. Στο live του Σαββάτου, ο μπασίστας του σχήματος έφερε όλη του την “πολεμική εξάρτηση” και εκτός από τα πολύ αγαπημένα του πετάλια, έφερε και τον απαραίτητο εξοπλισμό για να δώσει την κατάλληλη ηλεκτρονική ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Μια επίσης ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι έπαιξαν το κομμάτι “Trapped in Darkness”, το οποίο δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που το άκουσα και ο κιθαρίστας του σχήματος που έχει αναλάβει πλέον τα φωνητικά, πάτησε με αξιομνημόνευτη αυτοπεποίθηση και έδωσε έναν χαρακτήρα black metal στο κομμάτι.
Οι Automaton είναι από τα πιο σεβαστά ονόματα στον χώρο και όχι άδικα. Ο ήχος τους είναι μια ημιτονοειδής κίνηση από το doom στο black metal κι ενώ οι γνώσεις τους στη μουσική είναι εκτενέστατες, δεν έχουν καμία διάθεση αυτοπροβολής ή φιγούρας. Αντιθέτως, οι μελωδίες τους είναι minimal και οι επαναλαμβανόμενες μουσικές φράσεις, δημιουργούν ένα meditative συναίσθημα, ένα σκοτεινό mantra. Έτσι και το Σάββατο, στήθηκαν με αρκετή όρεξη πάνω στην σκηνή και άρχισαν να χτίζουν κομμάτι-κομμάτι, το σκοτεινό mantra που ανέφερα προηγουμένως και ενώ στην αρχή απλά κουνούσαμε λίγο το κεφάλι μας, προς το τέλος του live κάναμε το χορευτικό των ανθρωποειδών στο video clip για το “Schism” των Tool. Εκεί κατάλαβα ότι έχει πολύ μέλλον η βραδιά.
Μετά το απαραίτητο διάλλειμα και την βόλτα μας στο merch, ανέβηκε στη σκηνή η τριάδα των Okwaho. Οι Okwaho με την κυκλοφορία του “The Usurper Regime”, έστρεψαν τα μάτια της underground κοινότητας πάνω τους και η τριάδα σε κάθε live παρουσιαζόταν όλο και πιο δεμένη και όλο και πιο ογκώδης. Το επόμενο βήμα ήταν να παρουσιάσουν το υλικό τους στην Ευρώπη και αυτό έκαναν. Μαζί με τους Mass Culture αποφάσισαν να κάνουν ένα Ευρωπαϊκό tour για να συστήσουν το blackened doom τους και στον Ευρωπαϊκό underground χώρο. Οι γνωστοί που έχουμε σε μέρη που επισκέφτηκαν μας μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τους Okwaho και η αλήθεια είναι ότι τους αξίζει αυτή η αναγνώριση των προσπαθειών τους.
Όσες φορές έχω δει τους Okwaho, δεν αμελούν να περάσουν ένα πολιτικό μήνυμα είτε στο μικρόφωνο είτε με μικρές συμβολικές κινήσεις (batting gloves, keffiyeh). Αυτή τη φορά το μήνυμα ήρθε από το video που έπαιζε στο background, το οποίο ήταν συγκρατημένα αφαιρετικό με εικόνες καταστροφής, εκμετάλλευσης της φύσης και πολέμων.
Χαρακτηριστικά πιο άνετοι στη σκηνή από κάθε άλλη φορά που τους έχω δει και με εξαιρετικό ήχο, ανέβασαν στη σκηνή φίλους για να κάνουν μια βόλτα στον προηγούμενο δίσκο τους αλλά και να παίξουν ελαφριά αλλαγμένες version του τελευταίου. Αγαπημένη μου στιγμή του set τους το κομμάτι: “What A Wonderful Hell” , που το είπαν μαζί με την Alice των Breeding The Shadows. Οι Okwaho έχουν την έμπνευση, το όραμα και το κουράγιο να δημιουργούν με τους δικούς τους όρους και κάθε τους live φέρνει κοντά τους όλο και περισσότερο κόσμο.
Ακόμα ένα μικρό διάλειμμα και το κλείσιμο της βραδιάς άνηκε στους Mass Culture. Ένα πρόβλημα υγείας δεν άφησε τον τραγουδιστή τους να ακολουθήσει το Ευρωπαϊκό tour της μπάντας και το πολύ απαιτητικό έργο να προλάβει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να δέσει με την μπάντα, το ανέλαβε ο τραγουδιστής των Hay Stealthy και ακολούθησε τους Mass Culture σε όλο το tour.
Οι Mass Culture ξεκίνησαν το live τους το Σάββατο και ήδη προερχόμασταν από δύο πολύ δυνατές εμφανίσεις. Ο τραγουδιστής έξαλλος δεν μας έδειξε στιγμή ότι ήταν απλά ένας αντικαταστάτης, αλλά κομμάτι της μπάντας δίνοντας το προσωπικό του στίγμα και χαρακτήρα. Εφορμούσε στον κόσμο, ανεβοκατέβαινε τα σκαλιά της σκηνής, πείραζε την μπάντα και απολάμβανε την κάθε νότα όταν δεν τραγουδούσε κλείνοντας τα μάτια. Με λίγα λόγια το post-hardcore των Mass Culture ταίριαξε και στο attitude και τη φωνή του.
Οι Mass Culture, μπαρουτοκαπνισμένοι από το tour με πάρα πολύ καλό ήχο είχαν γίνει ένα με τον κόσμο της συναυλίας κι εμείς από την μεριά μας κάναμε τικ σε όλα τα κουτάκια της λίστας για το τι πρέπει να γίνει σε μια post-hardcore συναυλία. Mosh, headbanging, crowd surfing, τεράστια χαμόγελα και αγκαλιές. Όπως πρέπει να είναι τα live δηλαδή και το κερασάκι στη τούρτα μπήκε με το τελευταίο κομμάτι να είναι μια διασκευή του “Nayeli” των Time to Burn.
Επιστρέφοντας στην αρχή του κειμένου, μας αρέσει να γιορτάζουμε την υποκειμενικότητά μας και ένα καλό live μας ρουφάει και ας το μετανιώνουμε τις επόμενες μέρες, γιατί το μυαλό θέλει αλλά πλέον το σώμα δεν μπορεί. Αν όντως είχα την ευκαιρία να διοργανώσω ένα live αυτό θα διοργάνωνα και όπως έδειξε η εξέλιξη της βραδιάς κανείς μας δεν έπεσε έξω. Είναι τόσο πιεστική η καθημερινότητά μας, που έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τέτοια live και με τόσο χαμηλό εισιτήριο και θα επιμείνω ότι πρέπει να στηρίζουμε τις μπάντες περνώντας μια βόλτα από το merch, για να συνεχίσουμε να έχουμε τέτοιες βραδιές.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
502 
