Η μουσική μας έχει συνηθίσει να συνδυάζονται διαφορετικά είδη, αισθητική, παρελθόν και τελικά να βγαίνει ένα καινούργιο είδος ή απλά βλέπουμε πειραματικές προσπάθειες.
Σχεδόν πάντα όμως, όταν μια παρέα μουσικών αποφασίζει να κάνει ένα split δίσκο ή μια κοινή περιοδεία, μπορεί φαινομενικά να διαφέρουν αλλά για να αποφασίσουν να δημιουργήσουν μαζί υπάρχει κάποιος συνδετικός κρίκος. Με αφορμή το live των Bell Witch και The Keening (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), προσπαθήσαμε να δούμε τι είναι αυτό που συνδέει τα δύο συγκροτήματα, ποιο είναι το σημείο που συνδέει την αισθητική αυτών των δημιουργών όπου αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια λέξη για να περιγράψω που τέμνονται αυτές οι μπάντες θα ήταν: η σκιά.
Οι Bell Witch είναι ένα doom συγκρότημα από τις ΗΠΑ οι οποίοι δημιουργήθηκαν το 2010 από τους Dylan Desmond και Adrian Guerra. To σχήμα από την αρχή της καριέρας του έστρεψε τα βλέμματα της doom κοινότητας πάνω του καθώς είχε ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Η σύνθεσή τους δεν είχε κιθάρα και όλο την μελωδική γραμμή αλλά και το σκοτάδι του ήχου βγαίνει από το μπάσο του D. Desmon και τα τύμπανα του A. Guerra.
Όσο αφορά τη δισκογραφία του σχήματος, θα ήθελα να σταθώ στον δίσκο ορόσημο “Mirror Reaper” toy 2017, γιατί είναι αυτός που εμπεριέχει όλη την αισθητική του σχήματος ως προς τον ήχο και τις μελωδίες που δημιουργούν ένα ασφυκτικό σκοτάδι, αλλά και επειδή είναι φόρος τιμής στον A. Guerra που πέθανε το 2016. Το album είναι αφιερωμένο σε αυτόν και μάλιστα ο D. Desmond φρόντισε να βάλει στο album φωνητικά του Guerra που βρήκε σε παλιότερες ηχογραφήσεις.
Ο ήχος των Bell Witch μπορεί να περιγραφεί, ίσως λίγο καταχρηστικά, ως funeral doom γιατί το συναίσθημα της απόγνωσης και οι αργές μελωδίες είναι αυτές που κυριαρχούν και η θεματολογία τους κινείται γύρω από το πένθος και την εύθραυστη φύση του ανθρώπου. Στην τελευταία τους κυκλοφορία είδαμε το συγκρότημα να χρησιμοποιεί πολλά synths, γεγονός που δείχνει ότι οι Bell With δεν επαναπαύονται και προσπαθούν να σπρώχνουν τον ήχο τους στα όριά του.
Οι The Keening είναι το προσωπικό project την Rebecca Vernon, που είναι γνωστή από την συμμετοχή της στους SubRosa. Σε αυτό της το βήμα η R. Vernon, προφανώς και βγάζει μπροστά στον ακροατή το ύφος των SubRosa αφού εκεί βρίσκονται οι μουσικές της ρίζες, αλλά προσπαθεί και τελικά καταφέρνει να εξερευνήσει κι άλλα μουσικά μονοπάτια. Για αυτό και διάλεξε να ονομάσει το σχήμα: “Μοιρολόι”.
Σε αρκετά άρθρα βρίσκουμε την περιγραφή του ήχου των The Keening ως doom δωματίου και η αλήθεια είναι ότι χαμογελώντας διάβασα αυτήν την περιγραφή, γιατί περιγράφει δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, αλλά η επεξήγηση θα έλεγα ότι με βρήκε σύμφωνο. Η μουσική των The Keening συνδυάζει το βάρος του doom με τον εκλεπτυσμένο ήχο της μουσικής δωματίου. Πως να μην χαρακτηριστεί άλλωστε εκλεπτυσμένος όταν χρησιμοποιούν φλάουτο, άρπα, πνευστά, organ, πιάνο, παραδοσιακά κέλτικα κρουστά και οτιδήποτε άλλο για να φέρει μπροστά στον ακροατή το όραμα που έχουν για την μουσική τους.
Η θεματολογία των The Keening είναι ιστορίες με κοινό στοιχείο ότι ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να ξεφύγει από μια κατάσταση, μια σχέση, ένα συναίσθημα και φυλακίζεται εκεί Αυτή την θεματολογία και το συναίσθημά της προσπάθησε να αποτυπώσει με την παραγωγή του ο Billy Anderson ο οποίος έχει δουλέψει με Neurosis, Melvins και Bell Witch (αρχίζει και ξετυλίγεται το νήμα).
Οι δύο μπάντες εκτός από τον ίδιο παραγωγό μοιράζονται την ανάγκη να γράψουν μουσική για τα βαθύτερα μονοπάτια του μυαλού και των συναισθημάτων του ανθρώπου, τα οποία συνήθως δεν είναι ευχάριστα αλλά η παραδοχή του είναι αυτή που φέρνει ελπίδα. Οι κοινές υπαρξιακές ανησυχίες, έχουν ως αποτέλεσμα και κοινή αισθητική. Σε αυτό το σημείο δεν θέλω να παρεξηγηθώ, προφανώς και δεν έχουμε ίδιες μπάντες μπροστά μας, αλλά ο τρόπος που εξελίσσουν τα σκοτεινά ηχοτοπία τους αλλά και ο τρόπος που βάζουν την ησυχία ως δομικό στοιχείο του ήχου τους είναι κοινός.
Επιστρέφοντας στην αρχική παραδοχή μου, αν έπρεπε να περιγράψω τι συνδέει αυτές τις δύο μπάντες θα έβαζα μόνο την λέξη “σκιά”. Οι Bell Witch με τους The Keening μοιράζονται τo σκοτάδι των στίχων τους και η υπαρξιακή απογοήτευση είναι μια ενιαία ιστορία, για αυτό θεωρώ ότι θα είναι από τα ταιριαστά συναυλιακά δίδυμα που θα δούμε φέτος.
335 
