Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Βρισκόμαστε στη Σουηδία, εν έτη 2004 και 4 παλικαράκια από το Norkköping, σχηματίζουν (ευτυχώς για εμάς) τους BEFORE YOU GAVE IN. Μετά τις διάφορες αλλαγές που επήλθαν στην αρχική τους σύνθεση, μετονομάζονται σε P.G LOST και κυκλοφορούν το 2005 το πρώτο τους ΕP. Το δεύτερο EP με όνομα “Υes I Am” κυκλοφορεί το 2007, ακολουθούμενο από το πρώτο τους full length “It’s Not Me, It’s You” του 2008 και το “In Never Out” του 2009.
Εν έτη 2012 οι P.G LOST είναι εδώ με το 3ο τους κατά σειρά full length album, (συνολικής διάρκειας 55 λεπτών) και κρατούν το κλειδί για να ξεκλειδώσουν τα πιο μύχια μας συναισθήματα δημιουργώντας ένα εκτελεστικά και μουσικά άρτιο album, χωρίς να είναι κουραστικοί, πομπώδεις ή υπερβολικοί. Πιστοί στο είδος που αντιπροσωπεύουν καθώς και στο προσωπικό τους στυλ, με εξαιρετική παραγωγή για ακόμη μια φορά (Magnus Lindberg – CULT OF LUNA), το τελευταίο τους πόνημα σαφώς πιο συμπαγές σε σχέση με τα παρελθόντα, χαρακτηρίζεται από την έντονη σκοτεινή και επιθετική διάθεση χωρίς να παραλείπονται όμως οι εκλάμψεις ελπίδας και αισιοδοξίας.
Παρά τα βαριά κιθαριστικά riffs, η μουσική των P.G LOST χαρακτηρίζεται από έντονη προσβασιμότητα, γεγονός που καθιστά το album να ακούγεται απνευστί (και επανειλημμένα μην σου πω!). Με το εισαγωγικό “Spirits Stampende”, o ακροατής προϊδεάζεται για το τι θα επακολουθήσει. Δεν περιμένει καινοτομίες, δεν περιμένει ΠΑΠΑΔΕΣ, περιμένει μεστό καθαρό ήχο, δουλεμένες συνθέσεις, κιθάρες που “στριγγλίζουν” και αυτό εισπράττει από μια μπάντα που πρωτίστως σέβεται τον εαυτό της και εν συνεχεία τους οπαδούς της, αποδεικνύοντας πως για να είναι μια μπάντα καλή δεν χρειάζονται υπερβολές και καινοτομίες, απλώς πιο ώριμες συνθέσεις. Το “Vultures” λειτουργεί εισαγωγικά για το επιθετικό, νευρώδες “Terrain” το οποίο δίνει την σειρά του στο δυναμικό μεν αν και γεμάτο από υποβόσκουσα μελαγχολία, “Sheaves”. Ακολουθεί το “I Am a Destroyer” που παρά τον παραπλανητικό του τίτλο λειτουργεί περισσότερο σαν “καθαρτήριο” κατά την διάρκεια της ακρόασης, ενώ ο δίσκος ολοκληρώνεται από τα μελαγχολικά “Gathering” και “Weaves”, που φαίνεται να επαναφέρουν και να επιβάλλουν την “τάξη”, έτσι ώστε να κλείσει το album ,οπως ακριβώς ξεκίνησε, μελαγχολικά αλλά πάντα με την υπόσχεση της ελπίδας.
Μελαγχολία, ξέσπασμα και εν τέλη κάθαρση αυτό αποκομεί κανείς από την ακρόαση του “Key”. Προτείνεται σε οπαδούς και μη, σε όσους είναι σίγουροι πως ακόμα και ανάμεσα στην μελαγχολία, σιγοφέγγει η ελπίδα.
397 
