Ποιος να το έλεγε πως στα τέλη της δεκαετίας του’10 και μέσα σε αυτή την πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει την χώρα μας, θα υπήρχε διοργανωτής που θα έδινε την ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να απολαύσει ονόματα όπως οι FM, Graham Bonnet, Hardline, Thunder (stand by) κα.
Το διψασμένο για μελωδικό rock κοινό, δείχνει να βρίσκει μια όαση σε αυτά τα live, μετατρέποντας την διαδικασία αγοράς εισιτηρίων σε κυνήγι θησαυρού, καθώς έχει γίνει σχεδόν παράδοση να εξαντλείται ο περιορισμένος αριθμός τους καθιστώντας ίσως επιτακτική την ανάγκη ευρέσεως ενός χώρου κάτι μεγαλύτερου του The Crow, το οποίο, κακά τα ψέματα, από όλες τις άλλες πλευρές το θεωρώ ιδανικό και απόλυτα φιλόξενο, με ήχο που όσες φορές βρέθηκα σε live εκεί, δεν πίστευα ότι άκουγα.
Η πρώτη του Δεκέμβρη είχε καθοριστεί ως η βραδιά που θα βλέπαμε τους αμερικανούς Hardline, μια πολύ παλιά μπάντα, που δεν είχε φέρει κανείς όμως ως σήμερα στην Ελλάδα. Το ορεκτικό άκουγε στο όνομα Saints n’ Sinners, μια εγχώρια all star tribute band στους ιδιαίτερα αγαπητούς Whitesnake του David Coverdale. Η μπάντα έπραξε ότι μας είχε πει λίγες ημέρες πριν δια στόματος Γιώργου Παπάζογλου (τύμπανα) στην συνέντευξη που μας παραχώρησε εδώ.
Δεν μας είπε βέβαια για τις 2 διασκευές στους Ac/Dc, για να τιμήσουν την μνήμη του πολύ προσφάτως εκλιπόντα Malcolm Young (“Touch Too Much” και “Highway To Hell”), με τις οποίες και έκλεισαν ένα set 14 τραγουδιών με αμφότερους μουσικούς και κοινό να δείχνουν να το έχουν απολαύσει ιδιαίτερα. Πραγματικά οι κινήσεις και εκφράσεις των μουσικών έδειχναν ότι μπροστά μας είχαμε ένα σχήμα ανθρώπων που έπαιζαν 100% για την μουσική που γουστάρουν και από κάτω το χειροκρότημα και η συμμετοχή του κόσμου ήρθε ως επιβεβαίωση της εισπράξεως της προαναφερθείσας κατάστασης.
Ο Μανώλης Τσίγκος (κιθάρα) παρουσίασε κάποια στιγμή και τους συντρόφους του, τα κυρίως σχήματα από τα οποία προέρχονται, αλλά και έδωσε με σεβασμό την σκυτάλη στους Hardline, τους οποίους όπως είπε, είχαμε όλοι μας μαζευτεί εκεί για να απολαύσουμε.
Saints & Sinners setlist:
Walking In The Shadow Of The Blues
Love Ain’t No Stranger
Standing In The Shadows
Now You’re Gone
Deeper The Love
Ready And Willing
Fool For Your Loving
Is This Love
Don’t Break My Heart Again
Slow’ An’ Easy
Here I Go Again
Still Of The Night
Touch Too Much
Highway To Hell
Λίγο πριν τις 23.00 (κι ενώ είχαν έρθει στον χώρο από την μέση περίπου του set των SnS), τα μέλη των Hardline διασχίζουν μέσα από το πλήθος το κατάμεστο The Crow για να ανέβουν στην σκηνή (σκηνικό που απολαμβάνει κανείς στο εν λόγω χώρο καθώς και στο Death Disco, λόγω στενότητας χώρου κι έλλειψη πρόβλεψης εναλλακτικής διαδρομής στην σκηνή). Αυτό που ακολουθεί θα μας χαρίσει σε όλους ένα βαθύ χαμόγελο στα πρόσωπα.
Καταρχήν να πούμε για αυτή την φωνάρα του Johnny Gioeli (Axel Rudi Pell, Crush 40, Brunette), που δείχνει ο χρόνος να μην έχει καταφέρει να κερδίσει ούτε μια μάχη εναντίον της. Παρότι κρυωμένος, πρέπει να άφησε να τρέξουν πολλά λίτρα ιδρώτα στην μικρή αυτή σκηνή. Ατέρμονη ενέργεια, κίνηση, εκπληκτικές ερμηνείες, χαμόγελα, ο τύπος ήταν χάρμα οφθαλμών αλλά κυρίως ώτων! Το μοναδικό ιδρυτικό μέλος που έχει εναπομείνει στις τάξεις των αμερικανών, αλλά φέρνει μαζί του όλο το γνήσιο άρωμα του ήχου τους.
Στα δεξιά του επί σκηνής και πίσω από τα πλήκτρα του, βασίλευε ο Alessandro Del Vecchio, ένας μουσικός που έχει παίξει σε ένα σωρό σχήματα, όπως Edge Of Forever, Eleventh Hour, Faithsedge, Jorn, Level 10, Silent Force και ο κατάλογος είναι μακρύς. Στην δουλειά του ως πληκτράς υπήρξε φοβερός. Μας στεναχώρησε λίγο στα δεύτερα που έκανε για τον Gioeli.
Ακόμη ένας μεγάλος μουσικός, ο Josh Ramos (κιθάρα) δεν άφησε τον Johnny να μας μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Αισθαντικά blues σόλο, τεχνικά γρήγορα lead, γκρουβάtα riff και με ένα πολύ ιδιαίτερο ήχο στην κιθάρα του, τον οποίο θα ήθελα εγώ προσωπικά να άκουγα λίγο πιο δυνατά (ίσως να φταίει το ότι καθόμουν ψηλά).
Το δίδυμο Anna Portalupi (μπάσο) και Francesco Jovino (τύμπανα) υπήρξε υποδειγματικό με τον δεύτερο να αποτελεί σε σημεία θέαμα για χάζι. Έπαιξε κι ένα αχρείαστο σόλο μετά το “Trapped In Muddy Waters”, ευτυχώς πολύ μικρό σε διάρκεια, τόσο που οριακά το χαρακτηρίζει κανείς έτσι.
Η εμφάνιση τους είχε έντονο τον επετειακό χαρακτήρα από τα 25 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του δίσκου τους “Double Eclipse”, δεν έμειναν όμως μόνο εκεί, (ούτε απέδωσαν ολόκληρο το άλμπουμ αυτό), δίνοντας μεγάλο βάρος και στο πιο πρόσφατο “Human Nature”, μια εξαιρετική δουλειά κατά τον γράφοντα, που δικαιολογεί στο ακέραιο το γεγονός ότι η μπάντα αυτή είναι ενεργή και περιοδεύει.
Και το κοινό έδειχνε να τους το αναγνωρίζει αυτό, αλλά κάθε φορά που ακουγόταν η εισαγωγή κάποιου κομματιού από το ντεμπούτο, το Κοράκι έπαιρνε φωτιά, τέτοιας έκτασης που υποχρέωσε και αυτούς τους αμερικανούς να αποδώσουν τα σέβη τους στο ελληνικό κοινό και να ζητήσουν μια συγγνώμη που δεν είχαν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να παίξουν στα μέρη μας. Ένα από τα highlights όμως της βραδιάς ήρθε κι όχι απροσδόκητα, από το “Danger Zone” του 2012 με την εκτέλεση του “Fever Dreams”, ένα κομμάτι που περικλείει όλη την ουσία της μπάντας κι ας μην είναι από “τα παλιά”!
Και μια και ο λόγος για …τα παλιά, δεν υπάρχει περιγραφή επαρκής να μεταδώσει το κλίμα που επικράτησε στο άκουσμα των “Life’s A Bitch” και “Hot Cherie” με το κοινό να σκεπάζει τον Gioeli ουκ ολίγες στιγμές. Μικρός και γεμάτος χώρος, φωνακλάδικο κοινό, πάρα πολύ καλός ήχος, μπαντάρα στην σκηνή, συναυλιακές τραγουδάρες, παιχταράδες μουσικοί σε τρελά κέφια, δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση στις χίλιες να μην περάσουμε καλά σε αυτή την βραδιά. Ένα μπράβο (κι ένα ευχαριστώ) σε όσους είναι υπεύθυνοι (και) γι’αυτό που ζήσαμε! Where will we go from here?
Hardline setlist:
Where Will We Go From Here
Takin Me Down
Doctor Love
Human Nature
Trapped In Muddy Waters
Drum solo
Life’s A Bitch
Take You Home
Fever Dreams
In The Hands Of Time
Everything
Hot Cherie
I’ll Be There
Rhythm From A Red Car
573 
