Εντάξει, αυτοί δεν μας δουλεύουν, οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι τόσο ξεδιάντροποι τολμώντας να διεκδικήσουν κάτι πνευματικά ιδιοκτησιακό με το “Hair Of The Dog” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη ROAR.
Δεύτερος δίσκος για τους Λονδρέζους τιμητές του NWOBHM (αν και θα πρέπει να το αποκαλέσουμε NWOBIronMaidenM και θα εξηγηθεί παρακάτω ο όρος) επ’ ακριβώς κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των ανωτέρω Θεών του Heavy Metal, που πραγματικά θεωρώ ότι θα αμηχανοποιήσει πολλούς κατά την ακρόαση του. Ολοκληρωτικός φόρος τιμής που αξίζει συγχαρητηρίων ή απροκάλυπτο copy / paste χωρίς ίχνος τσίπας; Κι αφού λαμβάνει τέτοιο δίλημμα (κάτι που σπανίως συμβαίνει μιας και η θέση που λαμβάνω ως fan εκάστοτε ιδιώματος έκαστου album που περιγράφω, είναι επαρκής παράγοντας αντικειμενικότητας, τουλάχιστον για μένα), θα τα γράψω όπως ακριβώς τα ένοιωσα.
Το “Hair Of The Dog” δεν χρίζει ιδιαίτερης περιγραφικής ανάλυσης. Καθαρό, αγνό, τιμημένο, classic heavy metal, από μουσικούς που μάλλον ζουν και αναπνέουν για τους 80’s Iron Maiden, με φανταστικά ρεφρέν από τον Peter Ellis (φωνάρα), οικειέστατα riffs από τους Lewis Stephens και Dan Baune (δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας κιθαρίστας που δεν θα θυμηθεί δικές του πρωτόλειες μινόρε μελωδικές εμπειρίες από όσα θα ακούσει στο δισκάκι αυτό) και πλήρως emulated ρυθμική βάση από τους Dan Bate (μπάσο) και Giovanni Durst (drums), ένα άριστο, δεμένο δίδυμο.
Ναι, είπα πολλές φορές “Επιτέλους ρε γαμώτο! Επιτέλους, ένας καταπληκτικός heavy / power δίσκος, από αυτούς, τους “παλιούς”, που θέλεις ένα καφάσι δίπλα σου”, αλλά είπα και πολλές φορές (χωρίς να δυσανασχετήσω όμως, είναι εξαιρετικό υλικό και πολύ ευχάριστο στα αυτιά) “Χριστέ μου, τι κλέφτες! Φυλακή, τώρα!”. Είναι καλοπαιγμένος δίσκος, δουλεμένος, αλλά είναι ουσιαστικά μια σύνοψη των καλύτερων riff που έχουν παιχτεί σε θρυλικά τραγούδια των Maiden, υπό όχι και τόσο επιτηδευμένες παραλλαγές.
Πορώθηκα πολλές φορές, τα δάχτυλά μου τρεμόπαιξαν για λίγο air guitar / druming και σε σχετικά “αυτόφωτες” στιγμές τους (τα εισαγωγικά ενδεικνύουν μάλλον τη γενική “δανειοληψία” που υπέστησαν οι Iron Maiden, σχεδόν από τους πάντες, να τα λέμε κι αυτά) όπως στο ομότιτλο, στο “Blood Red Sky” με την Thin Lizzy αισθητική του και γενικά σε στιγμές που αναδύονται πνεύματα όπως των Heaven’s Gate, των Enforcer, των Thin Lizzy, των Saxon ή των Running Wild (“Lionheart”, άξιοι τέκνα μου, ο Kasparek θα τον έβγαζε και θα τον έπαιζε, ρωτήστε τον), οι Monument φέρουν αέρα εποικοδομητικού, ενθουσιώδους μεταλλικού θράσους που σε κάνουν να τους κατασυμπαθήσεις.
Για να τελειώνουμε: Χαρακτηρίζεις το “Hair Of The Dog” αντιγραφή; Πες το, δεν θα είσαι αναληθής και μάλλον θα είσαι και δίκαιος αν τους στεγανοποιήσεις σε αυτόν τον όρο (ok, το μισό “Imhotep (The High Priest)” είναι το “The Duellists”, σηκώνει μέχρι και μήνυση). Θέλεις να τους πεις tribute μπάντα στους Iron Maiden; Ναι, αυτό είναι, είσαι πάλι 100% μέσα. Μια tribute μπάντα με υλικό σπουδαίο, αν κριθεί αυστηρά αυτόνομα και ισάξια ανάλογο των μεντόρων τους (που υποθέτω αν τύχει και ακούσει αυτό το album ο Steve Harris ίσως και να επιχειρήσει πιθανές μεμψιμοιρικές selfμούντζες).
Από την άλλη όπως προανέφερα, θα μπορούσε άνετα να υπάρξει νομική κίνηση του management των Maiden εναντίον τους. Και εκεί είναι η σειρά σου να πάρεις θέση, θέτοντας ο ίδιος τα σταθμά. Σου αρέσει το heavy metal, αδιαφορώντας τι θυμίζει ποιόν και το μόνο που σε νοιάζει είναι να πιείς πολλά παγωμένα μπουκαλάκια μπίρας; Ε τότε, θα περάσεις πολύ καλά, πάρα πολύ καλά. Μεταξύ μας, κέφαρα απείρως περισσότερο ακούγοντας αυτό παρά τα τέσσερα τελευταία album των Maiden, όταν το λαρύγγι μου τράβηξε Maidenικό heavy metal, έτσι γιατί its summer, for fuck shake! Αν είσαι από αυτούς που δεν συγχωρούν, απαξιώνοντας και περιφρονώντας το (υπαρκτό νοητικό) κοπιάρισμα, ίσως να τους φτύσεις από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Ουδόλως θα παρεξηγηθείς από τον γράφοντα.
565 
