Το όνομα Ulver από μόνο του ξυπνάει περίεργες μουσικές πτυχές του υποσυνείδητου και όταν και ο τίτλος του album είναι μια ασαφής αλληλουχία αλφαβητικών χαρακτήρων, τότε καταλαβαίνεις πως πρέπει να κλείσεις τα μάτια και σκηνοθετήσεις μια δική σου film noire.
Αν πάρεις την δισκογραφική ιστορία τους από την αρχή, δε θα σταματήσεις να εκπλήσσεσαι από τη μοναδική τους ανάγκη να εξελίσσονται και να βρίσκουν πάντοτε τρόπο να ελίσσονται μέσα στο σκοτάδι. Από τα πρώτα blacκ metal βήματα τους, στο πέρασμά τους στο πειραματικό ambient και τα soundtracks, στο album με τις διασκευές “Childhood’s End” (review), τη σύμπραξη με ορχήστρα στο “Messe I.X-VI.X”, την κοινή κυκλοφορία με τους εξίσου “ανώμαλους” Sun O))), “Terrestrials” ως το “ψάχνω-τώρα-για-oscar” νέο δωδέκατο τους album “ATGCLVLSSCAP”.
To καινούργιο με την παρούσα δουλειά είναι πως τα κομμάτια είναι ζωντανά ηχογραφημένα σε διάφορες συναυλίες του Φεβρουαρίου του 2014, εκ των οποίων τα 2/3 δεν έχουν ακουστεί ξανά (για αυτό μιλάμε και για κανονικό album). Οι Ulver καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν το πραγματικό ambience (ατμόσφαιρα χώρου) που επικρατεί στις ζωντανές τους εμφανίσεις και με τέτοιο στυλ που σίγουρα, σε κάποιες δεκαετίες θα θεωρούνται “κλασική μουσική”.
Η ηλεκτρονικότητα της μουσικής τους δεν βγάζει εκτός εξίσωσης τα φυσικά rock (ως και kraut) ακούσματα, αφού μπασογραμμές, κιθάρες και κρουστά είναι εμφανώς υπογραμμισμένα και στοιχειώνουν ακόμη περισσότερο τα όνειρα σου σε μια 80-λεπτη διάρκεια.
Ενιαία παιγμένο σε μαγεύει και αν το χωρίσεις σε tracks, νομίζω πως του αφαιρείς το λόγο ύπαρξης και την εξωπραγματική του υπόσταση. Αν σου αρέσει η ορχηστρική μουσική (μόνο στα “Nowhere (Sweet Sixteen)” και “Ecclesiastes (a vernal catnap)” έχει και στίχους) παιγμένη με ευφυέστατο τρόπο, σου αρέσει να βλέπεις ταινίες με κλειστά τα μάτια, τότε αφέσου ψυχή και σώμα στα χέρια των Νορβηγών.
Έχω την εντύπωση πως θα λάβει θέση στα 20 καλύτερα στο τέλος της χρονιάς!
Y.Γ. Κοίτα στο κέντρο του εξώφυλλο και φτάσε ως την άβυσσο.
569 
