Φέτος, μεταξύ άλλων, έχουμε και την δυναμική επιστροφή στην δισκογραφία και των Evergrey και μάλιστα με σύνθεση που τους φέρνει στην προ “Glorious Collisions” εποχή, στο line up του 2010, με τους Henrik Danhage (κιθάρα) και Jonas Ekdahl (τύμπανα) να έχουν επιστρέψει στις θέσεις τους.
Από εκεί που οι Σουηδοί βρίσκονταν μιαν ανάσα πριν τη διάλυση, βρήκαν τον τρόπο να ανακάμψουν και να τα βρουν ηχογραφώντας ένα άλμπουμ που επιτέλους αξίζει να φέρει το λογότυπό τους στο εξώφυλλο του.
Αυτός που θα αποπειραθεί να το κρίνει με λίγες μόλις ακροάσεις είναι βέβαιο πως θα το αδικήσει παράφορα. Κι εδώ είναι η ομορφιά με μπάντες σαν τους Evergrey. Η μουσική τους θέλει να της αφιερώσεις χρόνο να γίνει βίωμα σου και ανάλογα με τον χαρακτήρα του κάθε ακροατή αρχίζει να καρποφορεί. Στις πρώτες ακροάσεις μου η πρώτη εντύπωση που μου είχε δώσει ήταν να μου φανεί αρκετά ελαφρύ, με εκτενέστατη χρήση πλήκτρων, synths και κάθε λογής ψηφιακών εφέ. Όσο άκουγα τα κομμάτια διαπίστωνα ότι ήταν δοσμένα με την σωστή αναλογία ανάμεσα στα κιθαριστικά ριφ, τα μελωδικά σόλο αλλά και τα παθιασμένα φωνητικά του Tom Englund, τα περάσματα με χορωδιακά φωνητικά, οι εναλλαγές στους ρυθμούς, τα ατμοσφαιρικά samples.
Στίχοι που ξύνουν πληγές σε συνθέσεις που επιλέγουν να γίνουν σκοτεινές, αυτή τη φορά σε διαλείμματα ανάμεσα από μεγάλες δόσεις έντονου λευκού φωτός. Αυτή είναι και η αιτία πιστεύω για την αρχική ψευδαίσθηση της υπερβολής στα πλήκτρα. Μην ταράζεστε, αυτή η γλυκιά μελαγχολία που μας έμαθαν είναι εδώ, απλά δοσμένη με διαφορετικό τρόπο, ναι κυρίως λόγο των πλήκτρων και της μίξης τους (λέγε με Jacob Hansen – Amaranthe, Volbeat, Primal Fear). Όλα ακούγονται υπέροχα σε ένα δίσκο που έχει δομή, σε πηγαίνει από το ένα σημείο του στο άλλο, σε ταξιδεύει από μια σειρά διαφορετικών συναισθηματικών καταστάσεων, καμιά σχέση δηλαδή με όλα αυτά τα άλμπουμ του κιλού με τα ατάκτως ερριμμένα τραγούδια στο περιεχόμενό τους.
Η μοναδική φωνή του Englund παίρνει σάρκα και οστά στις εμπνευσμένες συνθέσεις του “Hymns For The Broken” οικοδομώντας έναν εξ ορισμού προοδευτικό δίσκο από τον οποίο δεν λείπει τίποτα, ενώ όλα ακούγονται στις σωστές δόσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κιθαριστική δουλειά στα lead σόλο που σε γλυκαίνει και σε κάνει να θες κι άλλο, τα ριφ που σε βάζουν στην πρίζα ή τα synths που υφαίνουν με ταπεινότητα το μουσικό χαλί στο οποίο ζωγραφίζει ο Tom, αλλά και που αποτελούν την σπονδυλική στήλη των κομματιών χαρίζοντας μας ενδιαφέρουσες εναλλαγές, το άλμπουμ βρίθει από αυτές, μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων.
Θα μπορούσα να σας γράφω σελίδες ολόκληρες για να καταλήξω στο ένα και το αυτό συμπέρασμα. Οι Evergrey είναι πίσω! The King was almost dead, long live the King of errors!
447 
