Την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου οι hardcore θρύλοι της Βοστόνης, Death before Dishonor, θα ισοπεδώσουν το ιστορικό AN Club όπως αρμόζει σε αυτά τα gigs (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ).
Thrash κιθάρες, brutal φωνητικά και γρήγορο κοπάνημα στα drums να εναλλάσσεται την groova και τα beatdown ξεσπάσματα. Μetallic new school hardcore δηλαδή χωρίς να mainstream-ίζει με καθαρά φωνητικά και γλυκανάλατες μελωδίες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού που ο κάθε οπαδός του σκληρού ήχου δεν αξίζει να το χάσει. Την προθέρμανση στην αρένα θα μας την κάνουν οι ντόπιοι Black Mamba και οι δικοί μας Final Daze. Επέλεξα στο όνομα του περιοδικού να σας παρουσιάσω τους δεύτερους γιατί πέρα από τις προσωπικές σχέσεις που έχουμε θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ύφος τους, ο ελληνικός στίχος, η ενεργή παρουσία τους στην σκηνή και η ίδια η σύνθεση της μπάντας.
-Γειά σας. Για τον κόσμο που δεν σας γνωρίζει μπορείτε να μου κάνετε μια σύσταση της μπάντας; Πως δημιουργήθηκε; Πότε και με τι βλέψεις;
Φώτης: Γεια χαρά, είμαστε οι Final Daze, ένα τετραμελές hardcore συγκρότημα με βάση την Αθήνα. Η μπάντα ξεκίνησε στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας covid, άρα στα τέλη του 2020. Είμαστε μεταξύ μας όλοι γνωστοί από τη hardcore/punk σκηνή, και είχαμε ξεκινήσει συζητήσεις από πιο νωρίς με το σκοπό να κάνουμε μια μπάντα με μοντέρνο ήχο, αλλά και πολλά old school στοιχεία. Το βασικότερο από αυτά ήταν και παραμένει ένα hip hop θα έλεγα στοιχείο, κάτι δηλαδή κάτι πιο urban και σαν ήχος αλλά και σαν ύφος (στιχουργικά, τα γραφικά της μπάντας κλπ). Αυτό το στιλ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν 90s, και είναι σίγουρα ο ήχος με τον οποίο μεγαλώσαμε back in the day.
-Τα μέλη σας παίζουν και σε άλλες μπάντες, γνωστές στην σκηνή. Ποιες είναι αυτές;
Φ: Ναι είναι αλήθεια, παίζουμε όλοι και σε άλλες μπάντες, τις “κανονικές” μας. Ο Αποστόλης (φωνή) είναι τραγουδιστής των My Turn και Ghetto Gospel, ο Τζον (ντραμς) είναι ντράμερ και στους The Titz. Ο Κώστας (κιθάρα) παίζει κιθάρα στους Against All Odds και εγώ (Φώτης, μπάσο) παίζω κιθάρα σε My Turn, Bandage, Αόρατη Απειλή και Censored Sound. Ελπίζω να μην σας έπρηξα με την ανάλυση. Όλες οι μπάντες ανήκουν στον hardcore/punk χώρο, και κάποιες είναι ενεργές για 10 χρόνια ή περισσότερο. Είναι λοιπόν ωραίο να μαζεύονται φίλοι με “προϋπηρεσία” και να παίζουμε τις μουσικές που αγαπάμε. Είμαστε όλοι φίλοι και εκτός μπάντας, κάνουμε αρκετά παρέα και αυτό είναι ίσως και το πιο ωραίο από όλα με αυτή την μπάντα
-Beatdown/ New York Hardcore και με ελληνικό στίχο. Πολύ ενδιαφέρον και πρωτοποριακό. Πως και σας ήρθε αυτή η ιδέα; Μιας και ο ελληνικός στίχος ταιριάζει σε πιο punk ή crust μπάντες ίσως να είναι πετυχημένο πείραμα; Ποια η ανταπόκριση του κόσμου;
Φ: Ευχαριστούμε! Θα έλεγα όμως ότι δεν παίζουμε beatdown hardcore, αν προσέξει κανείς θα δει ότι έχουμε αργά και groovy σημεία αλλά καθόλου beatdowns. Όσον αφορά τον στίχο, πιστεύω ότι όλα είναι σχετικά. Πχ θεωρούμε ότι ότι το παραδοσιακό hardcore δεν ταιριάζει με ελληνικό στίχο. Και εγώ για χρόνια πίστευα ότι δεν κολλάει. Αν το σκεφτείς όμως, απλά δεν είναι τόσο διαδεδομένο. Και για να είμαι ειλικρινής, ίσως απλά δεν είχε ξαναγίνει στην Ελλάδα, δηλαδή να παίξει μια μπάντα μοντέρνο hardcore με ελληνόφωνο στίχο. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θετική σε όλο αυτό, και είναι λογικό γιατί ο στίχος στη μητρική γλώσσα είναι πιο άμεσος. Ένα ρεφρέν ή μια ατάκα θα μείνει στο μυαλό πολύ πιο εύκολα. Μάλλον σε αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσουμε εσένα, Χρήστο, γιατί αν θυμάμαι καλά ήταν δική σου ιδέα. Να πούμε εδώ παιδιά, ότι ο Χρήστος που κάνει τη συνέντευξη ήταν μέλος της μπάντας (drummer) μέχρι και την ηχογράφηση του demo.
-Επίσης έχετε πολύ ενδιαφέρον merch. Πείτε μου λίγο για τους artists που επιμελήθηκαν το εξώφυλλο και τα μπλουζάκια σας. Στο τελευταίο μεταφράζετε το όνομα της μπάντας στα ελληνικά σε μια πιο crust εκδοχή; Παίζει να το αλλάξετε γενικά στο μέλλον όπως οι Γενιά του Χάους πχ;
Φ: Το εξώφυλλο και το layout του δίσκου έγινε από τον Παναγιώτη, από One Last Round. Είναι ένας άνθρωπος που έχει και αυτός μπάντες για χρόνια, και μπορούσε να καταλάβει το στιλ το οποίο επιθυμούμε. Βγήκε εύκολα και αβίαστα, θέλαμε ένα τέρας που να στέκεται πάνω από την πόλη, και είναι σχετικό με την όλη σκληρότητα της μεγάλης πόλης, την απάθεια, την εγκατάλειψη. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του demo (“Λαβύρινθος”) στο δικό μου μυαλό μιλάνε για μια τέτοια πόλη φάντασμα, έτσι όπως τη ζήσαμε στις διάφορες καραντίνες και εν μέρει συνεχίζουμε να τη ζούμε. Το logo της μπάντας και το merch που ακολούθησε έχουν όλα γίνει από διαφορετικούς artists από διάφορα μέρη του κόσμου. Είναι ωραίο να εναλλάσσεις artists, ανάλογα με το vibe που θες να πετύχεις. Το τελευταίο graphic είναι όντως πιο σκοτεινό, crust ή και death metal θα έλεγα. Είναι απλά άλλο ένα κλισέ που θέλουμε να σπάσουμε, ότι πχ δεν χρειάζεται στιλιστικά να κάνουμε μόνο πράγματα “πιστά” στο είδος μουσικής που παίζουμε. Εξάλλου ακούμε όλοι και death metal, crust, punk, anarchopunk και όλα τα σχετικά είδη. Δεν ξέρω αν θα αλλάζαμε το όνομα της μπάντας, αλλά μπορεί! Ακόμα δεν ξέρουμε…
-Θα ανοίξετε τους Death Before Dishonor την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου στο AN Club, υπό την αιγίδα της HardTimes, μιας από τις πιο αντιπροσωπευτικές hardcore μπάντες των τελευταίων χρόνων. Πως αισθάνεστε για αυτό;
Φ: Οι DBD είναι μια πολύ κλασική μπάντα του βαρύ hardcore, με μερικούς αρκετά σημαντικούς δίσκους. Σαν Φώτης δεν ξέρω τι να περιμένω, μιας και έχουν πολλές αλλαγές μελών κλπ, πιστεύω όμως ότι θα είναι ογκόλιθοι πάνω στη σκηνή. Θα παίξουμε μαζί τους και Λάρισα την επόμενη μέρα, και περιμένω πως και πως αυτό το μικρό roadtrip και την αλλαγή από την αθηναϊκή πραγματικότητα. Για μας είτε παίζουμε με τους Ομίχλη, είτε με τους DBD, είτε με τους Guilty Noiz (εντελώς διαφορετικές μπάντες μεταξύ τους), σκοπός είναι να δίνουμε το 100%. Προσωπικά αν ελπίζω σε κάτι, αυτό είναι τα live μας να μην είναι βαρετά, το σετ να είναι μικρό και straight to the point.
-Με τα άλλα συγκροτήματα που παίζετε έχετε supportάρει επίσης μεγάλα ονόματα της ευρύτερης σκηνής. Ποιο ήταν το αγαπημένο σας μουσικά και ποιο σαν άτομα;
Φ: Καλή και δύσκολη ερώτηση. Θα πω ότι το να παίξουμε με τους My Turn σαπόρτ στους Youth of Today ήταν ένα dream come true. Κρατούσα τη μπάλα πολύ χαμηλά, φοβούμενος ότι θα απογοητευτώ. Αλλά και το live τους ήταν απίστευτο, αλλά και οι ίδιοι ήταν απίστευτοι σαν άτομα. Πολύ positive, ζεστοί, σωστοί σε όλα τους. Με την κανονική δουλειά μου τους κάναμε το catering (thanks, Δημήτρη Hard Times!), και ήταν πολύ ευγενικοί, συνέχεια μου έλεγαν καλά πράγματα. Αυτό δεν είναι και τόσο σύνηθες, και να σκεφτείς ότι οι τύποι είναι legends! Ουσιαστικά αυτοί μας έμαθαν τι σημαίνει χορτοφαγία στο punk. Πολλά χρόνια πριν, είχα παίξει με μια άλλη μπάντα τους Defrosted, μαζί με τους MDC. Και αυτό ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία, και μου είχαν φανεί γαμάτα άτομα! Από ελληνικές μπάντες με τις οποίες έχω παίξει στο ίδιο live, για μένα πάντα θα ξεχωρίζει ο Φρανκ από Panx Romana. Είναι η αγαπημένη μου ελληνική punk μπάντα ακόμα και σήμερα, και ο Φρανκ είναι από τους πιο ειλικρινείς στα πιστεύω του ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
-Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο μουσικό είδος που παίζετε είναι λίγο παρεξηγημένο από το ελληνικό κοινό. Οι πάνκηδες το θεωρούν rap, οι χιπ χοπαδες το θεωρούν metal και οι μεταλαδες ίσως απλοϊκό. Ποια η άποψη σας για αυτό;
Φ: Το είδος είναι κάπως παρεξηγημένο και στην Ελλάδα δεν έχουμε ιδιαίτερη σκηνή για αυτό. Δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω είδη που ανέφερες, είναι hardcore! Δηλαδή ένα είδος που δανείζεται επιρροές και από τα τρία μουσικά ιδιώματα. Στα 41 μου πραγματικά δεν με νοιάζει τι θα πουν όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι πάμε να κάνουμε, ή που θα μας κρίνουν χωρίς να μας έχουν ακούσει. Η ανταπόκριση στο demo είναι καλή, από διάφορα μέρη του κόσμου, οπότε αυτό βοηθάει. Θα ήθελα η σκηνή να είναι πιο δεκτική και πολυποίκιλη, με λιγότερες προκαταλήψεις, αλλά τι να κάνουμε, δουλεύουμε με ό,τι έχουμε.
-Ποιο θεωρείτε είναι το μέλλον της σκηνής και έχετε ξεχωρίσει κάποια καινούργια μπάντα και γιατί; Θα ήθελα και ελληνικό και ξένο συγκρότημα.
Φ: Πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι το μέλλον της σκηνής, χαχα. Λογικά οι μπάντες θα συνεχίσουν να διαδέχονται η μια την άλλη χωρίς μεγάλο αντίκτυπο, θα ήθελα να δω μερικές ντόπιες punk μπάντες να πάνε στο επόμενο επίπεδο και να τα “καταφέρουν”. Δεν εννοώ να το κάνουν επάγγελμα, απλά να ξεφύγουν από το μικρό, local χαρακτήρα. Αυτό προς το παρόν συμβαίνει μόνο με metal μπάντες και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Στα χρόνια μου σε αυτή τη σκηνή που λέμε ελληνικό punk, έχω παρατηρήσει ότι η punk σκηνή τρώει τα παιδιά της, απορρίπτει πολύ γρήγορα τις μπάντες που χθες μπορεί να εκθείαζε. Η κριτική είναι πολύ αυστηρή, σε μια μικρή σκηνή που τα άτομα που συμμετέχουν γνωρίζουν το ένα το άλλο.
-Δώστε έναν λόγο στον κόσμο να έρθει από νωρίς την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου στο AN για να απολαύσει για να κλείσουμε την συνέντευξη. Σας ευχαριστούμε και καλή συνέχεια.
Φ: Ελάτε να δείτε ένα ωραίο και δυνατό hardcore live! Ελάτε να μιλήσουμε και να πιούμε μια μπύρα μαζί. Hardcore means participation, είχα ακούσει κάπου!
607 
