Αυτοί εδώ οι Γάλλοι αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση. Μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσε κανείς να τους εντάξει στον ευρύτερο χώρο του (συμφωνικού;) black metal, αλλά οι Eclectika στο “Dazzling Dawn” καταφέρνουν και συνδυάζουν στοιχεία από death και doom metal, folk ακόμα και ambient.
Ο δίσκος ξεκινά με ένα ορχηστικό κομμάτι, το οποίο αποτελείται από πνευστά, τύμπανα και πλήκτρα και που δε σου δίνει και την πιο σαφή εικόνα για τι πρόκειται να επακολουθήσει. Στη συνέχεια έρχονται δυο black metal κομμάτια που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχεις πιάσει το νόημα του τι παίζεται εδώ. Βέβαια αυτή η αίσθηση ικανοποίησης που νιώθεις δεν κρατά και πολύ, διότι το κομμάτι που ακολουθεί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μπαλάντα, καθώς σε αυτό κυριαρχούν οι κλασικές κιθάρες, τα πλήκτρα και τα γυναικεία φωνητικά. Κάπου εκεί έρχεται το “There Is Non Daylight In The Darkest Paradise” (προσωπικά το καλύτερο του δίσκου) που ενώ ξεκινά με πιάνο, στη συνέχεια σταδιακά εξελίσσεται σε ένα αρκετά thrashy κομμάτι, κυρίως λόγων των heavy κιθαρών και των πιο αργών ταχυτήτων. Κάπως έτσι κυλά και ο υπόλοιπος δίσκος, πότε με το ένα είδος να διαδέχεται το άλλο και ποτέ με δυο ή παραπάνω είδη μουσικής να αναμειγνύονται μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Στο δίσκο υπάρχουν τριών ειδών φωνητικά. Από τη μια έχουμε τα γυναικεία φωνητικά, τα οποία σε κάποιους ίσως θυμίσουν τις πρώτες ημέρες των Cradle Of Filth, και από την άλλη τα ανδρικά, τα οποία χωρίζονται στα κλασικά black metal και στα οπερετικά φωνητικά.
Πέρα από τις συνθέσεις οι Eclectika κερδίζουν πόντους και από την παραγωγή του δίσκου. Ενώ σε πολλά σημεία οι κιθάρες και τύμπανα ακούγονται αρκετά ξερά, θυμίζοντας αρκετά νορβηγικά συγκροτήματα των αρχών της δεκαετίας του ’90, η παραγωγή είναι αρκετά καθαρή για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Από την άλλη μεριά ο ήχος του δίσκου δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τις (υπερβολικά ίσως;) γυαλισμένες παραγωγές των μεγάλων ονομάτων του είδους.
Διαβάζοντας τα όσα έχω γράψει μέχρι εδώ, φοβάμαι ότι θα δημιουργηθεί σε ορισμένους η εντύπωση ότι οι Eclectika δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν έναν μπερδεμένο δίσκο. Και λέω φοβάμαι διότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι Eclectika δε φοβούνται να πειραματιστούν και να τραβήξουν τους πειραματισμούς στα άκρα και ίσως κάποιες φορές να ξεπερνάν κάποια όρια (όσο μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι πρέπει να υπάρχουν όρια στη μουσική).
Όπως και σχεδόν καθετί άλλο πειραματικό, καινούργιο κλπ, έτσι και η μουσική των Eclectika είμαι σίγουρος ότι θα βρει αρκετούς πολέμιους (ο καθένας από αυτούς για τους δικούς του προσωπικούς λόγους). Όποιος όμως αφήσει στην άκρη τις όποιες αγκυλώσεις έχει και προσεγγίσει το “Dazzling Dawn” με ανοιχτό μυαλό μόνο κερδισμένος θα βγει. Τώρα το πόσο εύκολο είναι για κάποιον να το κάνει αυτό, είναι μια άλλη υπόθεση. Οι Eclectika πάντως είναι εδώ και περιμένουν. Τολμήστε.
Καρβούνης Δημήτρης
514 
