Άραγε η καλή σεζόν από την αρχή φαίνεται;
Αν ναι, δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν μεγαλύτερες προσδοκίες για την σεζόν που ξεκινά από εκείνες που γέννησε η εμφάνιση δύο εξαιρετικών group στην αγαπημένη μουσική σκηνή των Εξαρχείων σε μία διοργάνωση της Catch The Soap Productions. Μετά από σειρά πολύ καλών περσινών συναυλιών και τέτοιο ξεκίνημα φέτος, το δηλώνω απερίφραστα: τα αρχικά CTS αποτελούν πλέον σφραγίδα πιστοποίησης ποιότητας.
Η έναρξη της συναυλίας έγινε αρκετά καθυστερημένα –κάπου στις 10:20- σε σχέση με την ώρα εισόδου στον χώρο αν και η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη μάζα του κοινού προσήλθε επίσης αρκετά αργά στο υπόγειο της Σολωμού. Την ίδια ώρα ο Tommy Eisner κουρδίζει κάπως απρόθυμα την όμορφη semi-hollowed κιθάρα του η Linda Beecroft στήνει με αργές κινήσεις την ψηφιακή της κάμερα στην γωνία της σκηνής για να βιντεοσκοπήσει την εμφάνιση. Στην συνέχεια η ψιλόλιγνη αμερικανή με το λευκό hippie φόρεμα κάθεται πίσω από τα τύμπανα, ο κιθαρίστας με το σγουρό ακούρευτο μαλλί και το μαύρο jacket λέει δυο κουβέντες στο μικρόφωνο, και οι δύο νωχελικά, δίνοντας την εικόνα των υπνωτισμένων.
Με την πρώτη τους νότα όμως τα μάτια ανοίγουν, ξυπνούν και ξεκινούν μία γεμάτη ενέργεια παράσταση που τυγχάνει θερμής ανταπόκρισης από το κοινό. Ψυχεδέλεια, garage rock, 60s pop, ηχητικές αναφορές σε Doors, Velvet Underground και πλειάδα άλλων συγκροτημάτων, ατελείωτο reverb στον ήχο, κιθάρα που βγαίνει μέσα από πετάλια έτσι ώστε να καλύπτει μεγάλο φάσμα συχνοτήτων, απλά αλλά ουσιαστικά ντραμς και ντεφάκια, βαθιά πρώτη φωνή από τον Eisner, πανέμορφα “στοιχειωμένα” φωνητικά από την Beecroft.
Μας ταξιδεύουν σε μία εποχή από τα μέσα των 60s μέχρι περίπου τα μέσα των 70s, παράλληλα όμως κάτι απροσδιόριστο κάνουν ώστε όλο αυτό να μην ακούγεται απλώς ρετρό και χιλιοπαιγμένο αλλά να παρουσιάζεται ως φρέσκια πρόταση. Δεν νομίζω πως άφησαν δυσαρεστημένο κάποιον από τους παρευρισκόμενους, αντιθέτως ενθουσίασαν την μεγάλη του πλειοψηφία, ενώ παράλληλα φάνηκαν να υπομειδιούν κι οι ίδιοι ικανοποιημένοι από τις αντιδράσεις του ακροατηρίου και ύψωσαν αρκετές φορές τα κουτάκια της μπύρας τους προς το κοινό, αφήνοντας συχνά στην άκρη την μυστηριώδη περσόνα με την οποία στηρίζουν το ύφος της παράστασης τους.
Στις 11:20 περίπου την σκηνή καταλαμβάνουν οι 4 μουσικοί από τo Baltimore-Maryland και εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Στηριγμένοι περισσότερο πάνω στην σκληρή εκδοχή των ίδιων περίπου επιρροών με το ντουέτο που προηγήθηκε, ξεκινούν με το γκάζι ελαφρώς αλλά αισθητά πιο πατημένο και δεν αργούν να παρασύρουν το ήδη “φτιαγμένο” κοινό, μετατρέποντας σταδιακά την αρχικά νοσταλγική, ονειροπόλα διάθεση του σε άγρια χαρά.
Έχουν επιπλέον στήσει την set list των κομματιών τους πολύ έξυπνα κατά τρόπο ώστε να δίνουν την εντύπωση του ότι, την ίδια ώρα που πατούν όλο και περισσότερο γκάζι, παρουσιάζουν παράλληλα μία σπουδή πάνω στην ιστορική εξέλιξη της ψυχεδέλειας τύπου Doors ή Velvet Underground προς εκείνη των Led Zeppelin, των Deep Purple,των Jimmy Hendrix Experience φτάνοντας σταδιακά ως τους Black Sabbath αλλά και τους MC5 και τους Stooges.
Στην μία κιθάρα και το μπάσο ο Will Kelly και ο Mac Hewitt αντίστοιχα έκαναν ότι ακριβώς έπρεπε να κάνουν για να αποδείξουν ότι πρόκειται για δύο πάρα πολύ καλούς μουσικούς και με απόλυτο feeling του μουσικού ιδιώματος το οποίο μιλάει η μπάντα. Ένα feeling που πέρασαν ακόμα περισσότερο με τις καθαρές, δεμένες, ψυχωμένες φωνές τους.
Εξαιρετικός ο Adam Bufano με υπέροχο ηχόχρωμα στην μαύρη Rickenbacker του και απίστευτες ψυχεδελικές εξάρσεις κατά τις στιγμές που την άφησε για να παίξει lap steel guitar και κυρίως μουσικό πριόνι προς το τέλος της συναυλίας.
Ειδική μνεία στον Elias Mays Schutzman που αν και μικρός το δέμας κατεδάφισε τα τύμπανα του παίζοντας παράλληλα τεχνικά, απελευθέρωσε τεράστια ποσά ενέργειας και έχω την εντύπωση ότι ήταν ο βασικός υποκινητής του δεύτερου -κατά πάσα πιθανότητα απρογραμμάτιστου- encore στο οποίο προέβη η μπάντα. Κι όταν ένα encore κλείνει με τον proto-punk ύμνο “I wanna be your dog” των Stooges παρακινώντας τον κόσμο σε ξέφρενο slam-dancing, η βραδιά σίγουρα έχει πάει καλά!
Όποτε έχετε την ευκαιρία να δείτε ζωντανά κάποιο από τα δύο group μην την χάσετε. Μέχρι τότε ψάξτε και τη μουσική τους, κάθε κομμάτι τους αξίζει τον κόπο!
The Flying Eyes set list
Poison the Well
Long Gone
Nowhere to Run
Winter
Smile
Overboard
Farewell
Golden Grey
Under Iron Feet
Rolling Thunder
Lay With Me
Bad Blood
I Wanna Be Your Dog
photos: Ειρήνη Σταματογιαννοπούλου
416 
