Είδος: Darkwave / Synth-based Rock
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 24 Φεβρουαρίου 2023
Δεν χρειάζεται να μακρυγορήσω αναλύοντας τα πεπραγμένα των Nick Holmes και Gregor Mackintosh. Μέλη των Paradise Lost, ενός εκ των επιδραστικότερων metal συγκροτημάτων στην ιστορία (τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τη “σκοτεινιά”) που από τα ’90s έχει αφήσει την σφραγίδα του στον doom κυρίως χώρο και που στα τέλη της συγκεκριμένης δεκαετίας δίχασε πολύ το metal κοινό με δυο (μνημειώδη για τον γράφοντα) albums, το “One Second” και κυρίως το “Host”, το οποίο ήταν κατά πολύ διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν της μπάντας μιας και βασιζόταν σε ηλεκτρονικά / straight pop / goth rock ηχοτόπια κάθε άλλο παρά ενταγμένα στη metal πραγματικότητα (τουλάχιστον στην Ελλαδίτσα του μονοπωλιακού λόγου των ειδικών εντύπων) της εποχής.
Αν και οι Lost είναι πλήρως ενεργοί (και θα εμφανιστούν και στη χώρα μας στο Chania Rock Festival 2023), με πρόσφατη παρακαταθήκη ενός πολύ καλού album (“Οbsidian”) και ενός εξαιρετικού live (“At The Mill”), το ντουέτο Holmes / Mackintosh ανατρέχει στην συγκεκριμένη εποχή των δυο προαναφερθέντων δουλειών και παρουσιάζει, ως side project, το “IX”, δηλωτικό των 9 κομματιών που περιέχονται.
Όπως είναι αναμενόμενο, το “ΙΧ” εμπεριέχει ισχυρότατες δόσεις από το DΝA όχι μόνο του “Host” αλλά και γενικότερα της μουσικής των Paradise Lost συνθετικά. Για την ακρίβεια συμπλέκονται άριστα οι Lost με το ηλεκτρονικό – synth-based pop / rock που κυριαρχούσε στην Ευρώπη (για τις U.S. επιφυλάσσομαι) 10+ χρόνια πριν την εμφάνιση της φερώνυμης δουλειάς τους. Η τεχνοτροπία τους φλερτάρει ανοιχτά με σχήματα όπως οι μεγάλοι Depeche Mode (“Wretched Soul”, “Years of Suspicion”, “Instinct”), οι The Cure (όταν ροκάρει το υλικό, ενδεικτικό παράδειγμα το “Hiding From Tomorrow”) ακόμη και οι Kraftwerk (“A Troubled Mind”). Και εδώ που τα λέμε, πιστεύω ότι οι Holmes και Mackintosh συνεχίζουν το sequel του “Host” καταλήγοντας να αποτίουν έναν φόρο τιμής στις πιο “λαμπρά” σκοτεινές εποχές αυτού του εικαστικού ρεύματος. Αυτό έκαναν άλλωστε και ως Paradise Lost στο εν λόγω album. Η διαφορά είναι στον ήχο. Και ίσως, σε σημεία, στην trippy πειραματικότητα που διαπνέεται μέσω του υλικού.
Πολύ smooth τεχνολογικά, με άριστο trance προγραμματισμό από τον Mackintosh στα electronic / synth backgrounds που έχει δημιουργήσει και αρκετά διακριτικός, αν και καίριος, στα κιθαριστικά του καθήκοντα. Φυσικά, το πνεύμα του “ΙΧ” μεταφέρει με σπουδαίο ερμηνευτικό τρόπο ο θεούλης Holmes. Αξεπέραστο λαρύγγι γι’ αυτό που διαπραγματεύεται, φοβερά δουλεμένος και πολύπειρος στα καθήκοντά του, ωριμότατος και σαφής στιχουργικά. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από επιβεβαίωση της στόφας του.
Όλα τα κομμάτια είναι πολύ καλά και ακολουθούν τη συνθετική ρότα των “Host” και “One Second” με πιο space pop τρόπο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το “ΙΧ” είναι διασκεδαστικό ή στείρα dancefloor-wise album (ok, το “Tomorrow’s Sky” εντάσσεται άνετα σε playlist afterάδικου). Απαιτεί την προσήλωση του ακροατή, καθώς βρίθει λεπτομερειών και ηχητικού “ψαξίματος”, χωρίς σε καμία περίπτωση αυτός να χάνει την μπάλα ή να μην μπαίνει στο πνεύμα κάθε τραγουδιού αμέσως.
Το “ΙΧ” ξεκάθαρα είναι ένα εξαιρετικό album που τιμά τους δημιουργούς του οι οποίοι, παρόλη την χρονική νομοτέλεια της ωρίμανσης, εξακολουθούν να είναι πρεσβευτές πάνω απ’ όλα της ποιοτικής, dark αισθητικής δια μέσου της μουσικής. Και ανταποκρίνονται πλήρως στις απαιτήσεις που φέρει η ιστορία και η προσωπικότητά τους. Χωρίς αρπαχτές, χωρίς εμπορικές βλέψεις υπεράνω της τέχνης που υπηρετούν. Και χωρίς mainstream “χαριτωμενιές”. Οι τύποι ήταν, είναι και θα είναι βουτηγμένοι στο doom. Και κόλλα όποια ταμπέλα θέλεις ως δεύτερο συνθετικό, χου γκιβς ε φακ;
Facebook: https://www.facebook.com/officialhostuk
Official website: https://officialhost.co.uk/
468 
