Planet Of Zeus, Sadhus (The Smoking Community) (20/12/2019) Fuzz Club

Η μέρα που (και) το Fuzz “κατεδαφίστηκε” η χθεσινή. Υπαίτιοι για αυτό οι, για άλλη μία φορά, συνήθεις ύποπτοι Planet Of Zeus. Στο πλαίσιο της παρουσίασης του εξαιρετικού νέου τους άλμπουμ “Faith In Physics”, βρέθηκα την πρώτη από τις δύο συνεχόμενες εμφανίσεις τους (20 & 21 Δεκεμβρίου) στο Fuzz Club. Έχοντας πλέον το “brand name” τους στα ύψη, μπορούν (και το κάνουν) να γεμίζουν (και να “γκρεμίζουν”) συναυλιακούς χώρους με μεγάλη ευκολία, ακόμα και για δύο μέρες “στα καπάκια”.

Τα “γκρεμίσματα” ανέλαβαν να ξεκινήσουν οι Sadhus (The Smoking Community), μπάντα που αποδείχθηκε πάνσοφη επιλογή για “ζέσταμα”. Τί ζέσταμα δηλαδή; Αυτό ήταν παρανάλωμα. Με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή, την 21:15 ακριβώς και για τα επόμενα 50 λεπτά, “ντουμάνιασαν” το club με το “λασπώδες” και γεμάτο “κάπνα” sludge/doom οικοδόμημά τους, παρά την υπενθύμιση για απαγόρευση του καπνίσματος.



“Πέταξαν” πάνω μας ένα ηχητικό “τείχος” αποτελούμενο από οχτώ τραγούδια από τις κυκλοφορίες τους (2 full length & split) και έκαναν αρκετούς σβέρκους να (ξε)πιαστούν. Άρτιοι πάνω στη σκηνή, με άψογο “τσιμεντένιο” ήχο και μία φωνή που “τσάκιζε κόκκαλα”. Ειδικά σε κάποια σημεία, μου θύμιζε εκείνες τις ατελείωτες κραυγές του Randy Blythe, των πρώτων Lamb Of God χρόνων. Επιβάλλεται να τους ξαναδώ και επιβάλλεται να τους δουν όσοι δεν το έχουν κάνει ήδη.



Sadhus (The Smoking Community) setlist:
Inner Struggle
Abduction
Hyper Roller
Flesh
Lazarus
Colombian Boat Blues
Foondamentalist
Sobbing Children



Λίγα λεπτά μετά την 22:30 (πάντα βάσει προγράμματος) οι κουρτίνες κλείνουν και μετά από μία ολιγόλεπτη εισαγωγή, οι PoZ “ξεχύνονται” στην σκηνή με το “Gasoline”, ξεκινώντας τον αναμενόμενο χαμό. Ο ήχος πιο δυνατός αλλά και πιο “μπουκωμένος” τουλάχιστον μέχρι το τέταρτο κομμάτι (ίσως το αντιλαμβανόμουν εγώ έτσι από το κέντρο του εξώστη), αλλά ποιος νοιάζεται; Νομίζω κανείς και ειδικά όταν το δεύτερο κομμάτι ακούει στο όνομα “Macho Libre”, η ηχητική τελειότητα πάει περίπατο. Κακός χαμός από τον κόσμο, που εν τω μεταξύ είχε γεμίσει το Fuzz τόσο στα παλιά κλασικά πλέον τραγούδια τους, όσο και στα καινούργια που τυγχάνουν ευρείας αποδοχής.



Planet Of Zeus είναι αυτοί και το “Σεξ και βία στον πλανήτη Δία” ισχύει είτε παίζουν το “Something’s Wrong” είτε το “Revolution Cookbook”. Τα ξεσπάσματα βέβαια μπάντας και κόσμου, γίνονται εντονότερα σε κάτι “The Great Dandolos” και “Vingilante”, αποδεικνύοντας έτσι ότι όλοι παραμένουν “Loyal to the Pack”. Παρά το μικρό διάστημα από την κυκλοφορία του άλμπουμ, τα τραγούδια δείχνουν να έχουν αποκτήσει ισχυρό “fan base” και αρκετά από αυτά θα γίνουν “sing along” στα χείλη των οπαδών τους.



Για την απόδοση της μπάντας δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω εγώ κάτι παραπάνω. Τα έχει γράψει η ιστορία και το αποδεικνύουν τα πολλά κιλά ιδρώτα που έχουν ρίξει μέσα στο στούντιο και πάνω στη σκηνή. Άψογοι και επαγγελματίες με τον “αέρα” μεγάλης μπάντας, αλλά με την ίδια κ@βλ@ για αυτό που κάνουν τόσα χρόνια. Έχουν φτάσει στο σημείο όπου μπορούν να παίξουν άνετα ένα δίωρο και ακόμη και τότε να έχουν αφήσει απ’ έξω τραγουδάρες τις οποίες να χρησιμοποιήσουν σε live την επόμενη μέρα. Σκεφτείτε πόσες μπάντες καταφέρνουν κάτι ανάλογο.



Για το καθιερωμένο encore, οι σέξι, βίαιοι κάτοικοι του Δία, επέλεξαν το φοβερό και τρομερό “Your Song” και έκλεισαν με τη δυάδα “Leftovers” και “Vanity Suit” (χάος), όπου και επικράτησε το λεγόμενο “μαδομ*¥νι”.

Ωραία τα περάσαμε. Ήπιαμε, βραχνιάσαμε, χτυπηθήκαμε και τελικώς “εξαγνιστήκαμε”. Ας μπει τώρα το συνεργείο για επισκευές, γιατί Σάββατο βράδυ έχει και συνέχεια στην κατεδάφιση.



Planet Of Zeus setlist:
Gasoline
Macho Libre
Man Vs God
Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself
Something’s Wrong
Revolution Cookbook
All These Happy People
The Great Dandolos
The Great Liar
Beast Within
Loyal To The Pack
Let Them Burn
Them Nights
Vigilante
On Parole
Your Song
Leftovers
Vanity Suit

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

519

Avatar photo
About Νίκος Κορέτσης 83 Articles
Ο Νίκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα το σωτήριο έτος 1980. Η πόλη των “τρελών νερών” επηρέασε κατά κάποιον τρόπο το χαρακτήρα του αλλά και τις μουσικές του προτιμήσεις, με τις οποίες ήρθε σε επαφή, στην “τρυφερή” ηλικία των 7 ετών, με τα τρία πρώτα άλμπουμ των Metallica. Από το 1990 όμως και μετά άρχισε να γίνεται πιο ενεργός ακροατής, έχοντας ακούσματα σταδιακά από όλο σχεδόν το φάσμα του σκληρού ήχου θεωρώντας εαυτόν “συλλέκτη ακουστικών εμπειριών”. Επειδή όμως η open minded αισθητική έχει και ένα όριο, ο Νίκος δεν ακούει τα πάντα (όπως ακούς να λένε πολλοί) αλλά heavy metal μόνο, με ιδιαίτερη προτίμηση στα ιδιώματα που βρίσκονται κάτω από την “ταμπέλα” του Thrash και Death “πολυχώρου”.