Ανήκω στην κατηγορία αυτών που μεγάλωσαν υπό τους ήχους των “Images & Words” και “Awake”, ενώ με το “Scenes from a Memory” μάζευα (και εγώ) το σαγόνι μου από το πάτωμα. Η αλήθεια είναι πως μου λείπει ένα ακόμα “τεράστιο” album, μιας και η τελευταία κορυφαία στιγμή των Dream Theater, για το γράφοντα, ήταν το “Train of Thought”, ενώ οι πιο πρόσφατες δουλειές τους, παρόλο που βρίσκονται πάντα σκαλιά πάνω από οτιδήποτε στο χώρο, δε χαίρουν της ίδιας χρήσης στο cd player μου.
Επίσης, δε γίνεται να παραβλέψω το ότι ο Mike Portnoy δεν αποτελεί πλέον μέλος της μπάντας. Ένα διάλειμμα ήθελε στην ουσία ο άνθρωπος και έπεσαν να τον φάνε. Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως το “ADramaticTurnofEvents” σκάει το Σεπτέμβριο στα δισκοπωλεία και ο Mike Mangini (ex- Mullmuzzler, ex- Annihilator etc) βρίσκεται πίσω από τα drums, κάνοντας ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά. Δε νομίζω άλλωστε να περίμενε κανείς να προσληφθεί κάποιος “λίγος” για αυτήν τη θέση!
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή… Το εναρκτήριο “On the Back of Angels” έχει μια γεύση από “Falling Into Infinity”, αλλά δε μου γέμισε και πολύ το μάτι. Από τέτοιες συνθέσεις έχουν πάμπολλες οι Theater. Η συνέχεια ανήκει στο πιο σύγχρονο ηχητικά, “BuildMeUp, BreakMeDown”, με έντονα στοιχεία από το (υποτιμημένο) “Octavarium”. Τρίτο κομμάτι το “LostNotForgotten”, με τη γνωστή (πετυχημένη) συνταγή που παραπέμπει σε εν δυνάμει single και θα τραγουδηθεί από πολλούς. Κάπου εδώ φτάνουμε στην πρώτη μπαλάντα του δίσκου, ονόματι “ThisistheLife”, η οποία έχει σε στιγμές έναν αέρα από τα “παλιά”, κάτι που μόνο ως θετικό μπορώ να εκλάβω. Στο “BridgesIntheSky” πάντως που έρχεται αμέσως μετά, άκουσα το καλύτερο riff του δίσκου, ενώ παρατηρείται και μια “Scenes from a Memory” προσέγγιση! Εδώ μάλιστα! Το “Outcry” όμως που παίρνει τη σκυτάλη είναι ίσως η πιο αδιάφορη και τετριμμένη στιγμή της κυκλοφορίας. Στη συνέχεια έχουμε μια ακόμη μπαλάντα (“FarfromHeaven”), πιο “γυμνή” μουσικά από την προηγούμενη, μιας και ρόλο εδώ έχουν μονάχα οι James Labrie και Jordan Rudess, σε μια πραγματικά όμορφη στιγμή που φέρνει στο μυαλό το “Wait for Sleep”. Το “BreakingAllIllusions” που ακολουθεί, είναι γεμάτο συναίσθημα, ενώ το μελωδικό refrain που το συνοδεύει αποδεικνύει πως η μπάντα εξακολουθεί να το “έχει” σε ότι αφορά τη μελωδία και ότι μπορεί ακόμα να αποτελέσει έμπνευση για τους ακροατές της. Το τέλος φέρνει το “Beneath the Surface”, με μια γλυκιά μελαγχολία που παραπέμπει στο “The Silent Man”. Επιβάλλεται ένα repeat όλων όμως…
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, υπάρχει μια μανιέρα στο album: συγχώνευση των μουσικών στυλ όλων των προηγούμενων δίσκων του σχήματος, με στόχο την επαναφορά τους στο θρόνο. Σίγουρα δεν είναι ο “ογκόλιθος” που πρόσμενα, αλλά πρόκειται για μια δουλειά που φλερτάρει έντονα με τους παλαιάς κοπής Dream Theater και αυτό είναι για μένα το μεγάλο ατού του “A Dramatic Turn of Events”! Σίγουρα θέλει κάποιες ακροάσεις για να “δεθείς” μαζί του (ως συνήθως δηλαδή), οπότε μη βιαστείτε να βγάλετε αμέσως συμπεράσματα. Το σίγουρο είναι πως θα γραφτούν πολλά, είτε βαρύγδουπα είτε απαξιωτικά, σχόλια για το νέο πόνημα των Theater, αλλά εάν ένα πράγμα με έχει διδάξει η ενασχόληση μου με το συγκρότημα είναι πως κάθε κυκλοφορία του θέλει το χρόνο της, ενώ προσφέρει κάτι διαφορετικό στον καθένα που το ακούει, οπότε από ένα σημείο και μετά ο τελικός κριτής είναι η καρδιά και κανένας άλλος.
501 
