Με τα συγκροτήματα που παίζουν αποκλειστικά instrumental κομμάτια, δεν ήμουν ποτέ φίλος. Θεωρώ ότι από ένα σημείο και μετά κουράζεται το αφτί σου. Από την άλλη αν πρόκειται για κάτι της φάσης των Pink Floyd, δηλαδή porgressive, τότε ο δίσκος σίγουρα έχει πολλά να σου πει.
Όσα ενδιαφέροντα πράγματα μπορείς να βρεις σε ένα άλμπουμ, τα περισσότερα στοιχεία συλλέγονται συνήθως από τον τραγουδιστή-στρια και μετά από μουσικής πλευράς. Αν το κομμάτι σου κολλάει, αν έχει στοιχεία που σε κάνουν να το θυμάσαι, αν στη τελική η μουσική του σε κάνει να θες να το ακούσεις ξανά και ξανά. Οι Karma To Burn, στη νέα τους δισκογραφική δουλειά “V”, ξετυλίγουν μέσα από το stoner rock είδος που παίζουν μια σειρά από απανωτά instrumental κομμάτια, κάτι που στην περίπτωσή τους, μέχρι να φτάσουμε στο τέταρτο κομμάτι (“The Cynic”) όπου είχε επιτέλους φωνητικά, λειτουργεί θα έλεγα αρνητικά. Όχι σε σημείο που να θες να βγάλεις το cd, αλλά κάπου σε κουράζουν γιατί πιστεύω πως στο είδος αυτό δεν ευδοκιμούν εύκολα τέτοιου είδους προσπάθειες. Θα μου πείτε οι περισσότεροι στο είδος αυτό το ίδιο κάνουν και δεν θα διαφωνήσω, όμως το κάνουν πιο πετυχημένα (κάτι παρεμφερές Slough Feg πχ). Ακολουθούν άλλα δύο κομμάτια που και αυτά όπως τα αρχικά τρία, λειτουργούν σαν μακρόσυρτη εισαγωγή που σε έχει στο περίμενε πριν φτάσουμε στο “Jimmy Dean” και στο κλείσιμο το δίσκου με την φοβερή και πιστή διασκευή στους Black Sabbath στο “Never Say Die”. Εν κατά κλείδι, ολοκληρώνοντας την ακρόαση αυτό που σου μένει, είναι τα τρία αυτά κομμάτια. Τα υπόλοιπα, δεν είναι καθόλου άσχημα και θα τα άκουγα ευχαρίστως μεμονωμένα, ποτέ όμως απανωτά σε ένα δίσκο και αυτό είναι το μείον τους για εμένα. Ίσως λέω εγώ τώρα, αν λείπανε τα πολλά instrumental ή αν τα “σπάγανε” στο ενδιάμεσο να ήταν καλύτερος.
506 
