Ή αυτοί κοροϊδεύουν εμάς, ή κοροϊδεύουν τους ίδιους, ή στη τελική και τα δύο! Και το ερώτημα που αν απαντηθεί κερδίζει ένα εκατομμύριο ευρώ, είναι το εξής: Το ότι οι συγκεκριμένοι Ιταλοί δεν είναι κουλοί κι έχουν μια καλή μουσική εκπαίδευση, κοινώς τα παίζουν καλά τα όργανα τους, είναι αυτό από μονό του αρκετό, ώστε να σε κάνει να εκτιμήσεις έστω τη προσπάθεια τους;
Δε θα απαντήσω εγώ σε αυτό (για να μη κερδίσω και το εκατομμύριο), απλά θα σας παραθέσω τα γεγονότα! Λοιπόν.. έχουμε και λέμε. Οι Giacomo Salani, Gabriele Bellini, Mirko Serra και Michel Agostini, αποφάσισαν να κάνουν μια μπάντα, αλλά χωρίς να ξέρουν τι θέλουν να παίξουν και χωρίς καμία φαντασία, γι’αυτό και η μη ύπαρξη πρωτοτυπίας στο άλμπουμ!
Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά, χωρίς κάτι πρωτότυπο βέβαια, με το thrashy αλά Anthrax κομμάτι “Impulse”. Ε και μετά γίνεται Punk/rock, λίγο πιο μετά progressive mainstream rock, μετά Alternative και μέχρι το ανέμπνευστο “100 Days”, απίστευτα βαρετό! Υπάρχει δε, ένα ρεφρέν στο παραπάνω κομμάτι (Nothing is Over, δυστυχώς!), το οποίο το επαναλαμβάνουν τουλάχιστον 100 φορές, σε σημείο να ανησυχήσω για τη ψυχολογική υγεία της μπάντας! Επίσης, οι φωτογραφίες του συγκροτήματος, οι οποίες υπάρχουν στο εσώφυλλο, θα μου επιτρέψετε να τις αφήσω ασχολίαστες, ώστε να μη παρεκτραπεί το κειμενάκι, από το κόσμιο ύφος του!
Κι επειδή “my pulse is dead”, προσπεράστε άφοβα!
Μιχάλης Κανακουσάκης
560 
