Οκ, είναι φανερό ότι αυτό το παιδί έχει βαλθεί να κουφάνει κόσμο.
Αναφέρομαι στον Νίκο Μαρίνο και στους God In A Cone του, αυτό το experimental project το οποίο έχει οδηγήσει τον καλλιτέχνη σε αυτόν τον παροξυσμό ποιοτικής δημιουργικότητας, με αποτέλεσμα τη δημιουργία τεσσάρων εξαιρετικών album μέσα σε έναν χρόνο.
Κατά τη γνωστή συνήθεια του Μαρίνου, το μελάνι δεν έχει στεγνώσει ακόμη από το εννοιολογικά εύγλωττο “Obscurist”, το οποίο αυθαίρετα υποθέτω ότι έχει ολοκληρώσει μια τριλογία που παριστά την συνθετική μαθηματική σχέση που διέπει τις τρείς προηγούμενες δουλειές, υπό το πρίσμα της electro / dark pop προσέγγισης.
Στο νέο, τέταρτο album “Parasitoid”, τα πράγματα έχουν αναστραφεί για άλλη μια φορά. Και όχι μόνο, έχουν προστεθεί και κάποιες μοίρες, έτσι, για να “στραβώνει” το πράγμα. Εννοώ ότι για μια ακόμη φορά, η βάση που δομεί ο Μαρίνος με τον Δημήτρη Ντελή (κιθάρες, παραγωγός, υπεύθυνος του συνολικού ήχου, ο οποίος είναι άψογος) είναι το ψηφιακό beat ως background, αλλά πλέον τα πράγματα έχουν αποκτήσει μια πιο σκληρή χροιά, πιο ωμή αλλά και πιο καθαρή. Πιο metal, αν θέλεις και μάλιστα σε πικρή γεύση.
Ρυθμικώς, η ροή του album ποικιλοτροπεί. Υπάρχουν φυσικά οι ’80s to 90’s dance floor hit στιγμές που τόσο δείχνει να αγαπάει ο καλλιτέχνης (όπως και ο γράφων φυσικά ο οποίος δεν θα ξεχάσει ποτέ τη μάνα του να αναρωτιέται τι έχει αυτό το παιδί και τρέχει τρείς την ώρα στην τουαλέτα εκείνες τις ωραίες εποχές), κομμάτια των οποίων το υλικό θα ήταν ιδανικό για βραδινές εξόδους όπως τα “Fuck your Cancer” (συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό video clip), “Obscurist” (ένα album μετά!) και το reggae meets Faith No More ομότιτλο track αλλά υπάρχουν και κάποιες κραυγαλέες καινοτομίες όπως στα “Tomb” (έξοχη δουλειά του Ντελή στις κιθάρες, μια electro εκδοχή Satrianiκού υλικού), στο Paradise Lostικό doom του “Hand”, στη θεατρικότροπη soundtrackική goth αναγωγή νεοκυματικού mid ’70s ελληνικού σινεμά (ακριβώς, του παρακμιακού) του “Chasma” ή στο πνεύμα του Rob Zombie στο “Black Home”.
Ο Μαρίνος φωνητικώς παραμένει ευρύτατα εκφραστικός χωρίς καμία τάση επιτήδευσης ή μιμητισμού και μάλλον είναι πιο “μαύρος” από ποτέ στιχουργικά και αυτή η αντίθεση “cool”, αγχολυτικής μουσικής και βαθιά πονεμένης στιχουργικής θεματολογίας συνιστά extra credit συνολικά.
“Parasitoid” λοιπόν. Άλλο ένα μικρό ηχητικό film, με επαγγελματικό και πλήρως καλαίσθητο παρουσιαστικό (για μια ακόμη φορά η Mylene Blacksshark έκανε θαυμάσια δουλειά στο εικαστικό μέρος του album) από τους God In A Cone που απευθύνεται σε “αισιόδοξα μεν, πλήρως ενημερωμένα δε” μυαλά. Mουσική που μεταφέρει αξιοθαύμαστα πολλά διάττοντα “what if” βιωματικά σεναριάκια κατά την ακρόαση με σχετικιστική ταχύτητα, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ψυχαγωγία και στην ψυχοπάλη με επαρκή, άλλοτε υπόγεια και άλλοτε in your face, σφοδρότητα σε στιγμές που κάμπτει κάθε αγκύλωση ενδοψυχικών χορδών και με το απόβαρό της να εξαρτάται πάντα από τον χαρακτήρα του ακροατή και τη στιγμιαία διάθεσή του.
Προσωπικώς το βρήκα θαυμάσιο, οφείλω να συγχαρώ τον μουσικό και φίλο μου για άλλη μια φορά. Δεν έχει ανάγκη από κανένα “αβαντάρισμα”, η απόδειξη της αξίας του υπάρχει ηχογραφημένη και διαθέσιμη και του εύχομαι ανάλογη δημιουργικότητα (η οποία επιμένω, πρέπει να εξεταστεί από υπεύθυνους φορείς των ρεκόρ Γκίνες). Για να μην παρεξηγιόμαστε.
https://www.facebook.com/godinacone
595 
