Ο Spice (ναι, ο γνωστός Spice) επιστρέφει κι έχει νεύρα… πολλά νεύρα!
Ξεχάστε τις solo δουλειές του και τους Spiritual Beggars. Εδώ ο μουσάτος, μακρυμάλλης frontman επιδίδεται σε ‘80s thrash metal, με σαφέστατες επιρροές από Slayer, ενώ πλανάται και το φάντασμα των πρώιμων Kreator, εδώ κι εκεί.
Μέσα από φρενήρεις ρυθμούς, ο Spice ανακαλύπτει τις επιθετικές ρίζες του και κάνει ντου (στιχουργικά και συνθετικά) σε ό,τι θεωρεί κοινωνικά στρεβλό. Το αποτέλεσμα βέβαια, παρότι παρουσιάζει ένα σχετικό ενδιαφέρον, δεν είναι δα και κάτι το ιδιαίτερο. Κακό δεν είναι, αλλά με πάμπολλες ανάλογες old-school κυκλοφορίες, είναι κάπως αχρείαστο.
Αν βέβαια, είσαι βαμμένος (μονο)θρασάς, θα γουστάρεις με την ωμότητα που αποπνέει το “Dogmas”, το οποίο σε σημεία θα σε ωθήσει σε ακούσιο headbanging και θα μεγαλώσει τη δίψα σου για μπίρα. Κι εδώ που τα λέμε, δεν του πάει άσχημα ο εν λόγω φωνητικός ρόλος του Spice κι ας απέχει παρασάγγας με αυτό που τον έχουμε συνηθίσει. Το κακό βέβαια με δαύτον είναι πως έχει κάνει λογής μπάντες και projects τα τελευταία χρόνια και παρότι εξακολουθεί να έχει το σεβασμό όλων, καιρός θα ήταν να κατασταλάξει κάπου, μπας και βρει (ξανά) το συνθετικό του μπρίο και ισοπεδώσει τον κάθε wanna-be revival hard rocker.
Σε ό,τι αφορά τους My Regime, το σύνολο αφήνει μια θετική αύρα, η οποία όμως δεν καταφέρνει να κάνει το “Dogmas” να ξεχωρίσει και σίγουρα δεν αρκεί το ότι πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο Spice. Κατά τα άλλα, εξαιρετικά ευχάριστο άκουσμα και χαιρετίζω την τολμηρή κίνηση εκ μέρους του συμπαθούς frontman.
471 
