Οι Firewindεπέστρεψαν, πιστοί στη συνέπεια που τους χαρακτηρίζει, με το έκτο τους studioάλμπουμ σε λιγότερο από μια δεκαετία και έχοντας σαφή θέση πλέον στον χάρτη του παγκόσμιου metal.
Ποια είναι αυτή η θέση; Στην αφρόκρεμα του Europowermetal. Κάπου εδώ όμως ξεκινάνε και τα παράδοξα στο χώρο της κριτικής άποψης, της απλής γνώμης, αλλά και της αντιμετώπισης από μερίδα του κοινού απέναντι στη μπάντα, ενδεχομένως και της μπάντας απέναντι στην όποια αρνητικότητα. Κάποιος που ακούει BlackMetalείναι πιθανόν μα μην συμπαθεί τη μουσική των Firewind, αλλά κάποιος που αναπνέει για το EuroPowerκαι προσκυνάει π.χ. τους Stratovarius, είναι λίγο δύσκολο να βρίσκει κακούς τους Firewind. Όσον αφορά τις μπάντες, από τη στιγμή που εκτίθενται στο ευρύ κοινό, θα υπάρξουν ποικίλες αντιδράσεις, που καλώς ή κακώς έχουν να κάνουν με πολλές παραμέτρους και καταστάσεις. Εμένα π.χ. δεν με εκφράζει ο ήχος του EuroPower, αυτό όμως δεν έχει σημασία σε μια κριτική, όταν γίνει σωστή παρουσίαση με βάση το αντικείμενο όπως αυτό είναι και όχι όπως θα ήθελα να είναι. Αυτά τα λίγα για όσους διαβάζουν πίσω από τις λέξεις…
Tα πολυάσχολα μέλη των Firewind (και όχι “της μπάντας του κιθαρίστα του Ozzy”), μας παρουσιάζουν για άλλη μια φορά τη μουσική που τους αρέσει να ακούνε και αυτό, αν μη τι άλλο, τους τιμάει. Το αν εγώ τελικά προτιμώ τις προηγούμενες δουλειές τους, δεν έχει σημασία από τη στιγμή που το “DaysOfDefiance” σαν μεμονωμένη οντότητα, έχει ικανοποιήσει τους θαυμαστές της μπάντας και στέκεται με αξιώσεις στη σημερινή mainstreammetalσκηνή. Το συνοδευτικό “mainstream” μην το εκλάβετε απαραίτητα ως κάτι αρνητικό, όπως και να το κάνουμε όμως, η μουσική των Firewindδεν απευθύνεται στους οπαδούς των Wotan. Η παραγωγή φυσικά, είναι καλογυαλισμένη και πεντακάθαρη, δίνοντας περισσότερο όγκο από ότι μας έχουν συνηθίσει. Υπάρχουν διάσπαρτα πιο “βαριά” σημεία από το πρόσφατο παρελθόν τους, το μπάσο ακούγεται λίγο πιο μπροστά από ότι παλιότερα, ενώ και ο νέος drummerέχει προσαρμοστεί απόλυτα στο σύνολο. Οι ταχύτητες έχουν ανέβει, ενώ αυτή τη φορά φαίνεται ότι απουσιάζει το “χιτάκι” του άλμπουμ, αλλά αυτό θα φανεί στη πορεία, αφού ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής. Το “EmbraceTheSun” βέβαια κινείται στις ίδιες φόρμες του “FallingToPieces”, ενώ υπάρχουν σημεία που όλο και κάτι θυμίζουν, αλλά είναι τόσο καλά φιλτραρισμένα στη μουσική που γίνονται δικά τους και αυτό είναι σημαντικό, γιατί μέσα στον κυκεώνα της αντιγραφής, έχουν αποκτήσει πλέον το δικό τους ύφος, έχοντας ήδη επηρεάσει νέους μουσικούς. Highlightτου δίσκου και δεν βλέπω να αναφέρεται συχνά, είναι οι φωνητικές γραμμές και μελωδίες του Apollo. Τεχνικά, όπως ήταν αναμενόμενο, βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο και φαίνεται ότι οι συνθέσεις γράφτηκαν με γνώμονα το live, για να λειτουργήσουν καλύτερα σε συναυλιακό περιβάλλον απ’ ότι ίσως στο σαλόνι του σπιτιού μου. Κλείνοντας, ακούστε καλά και τη σύνθεση που κλείνει το άλμπουμ, το “WhenAllIsSaidAndDone”…
Ανδρέας Ανδρέου
464 
