Η πρώτη μου, οπτική, επαφή με τους GWAR ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην ελληνική έκδοση του περιοδικού Kerrang! όπου υπήρχε ένα σχετικό άρθρο.
Ομολογώ ότι όπου έβρισκα κάποια συνέντευξη με κάποιο από τα μέλη των GWAR τη διάβαζα με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς τα χιουμοριστικά σχόλια τους είναι πραγματικά απίστευτα. Παρόλα αυτά όμως δεν έτυχε ποτέ να έρθω σε επαφή με τη μουσική τους. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα, που έπεσε στα χέρια μου η νέα τους 12 full length δισκογραφική τους δουλειά, με τίτλο “Bloody Pit Of Horror”.
Μιας και αυτή θα ήταν η πρώτη μου, ακουστική, επαφή με τους GWAR ήμουν αρκετά περίεργος για το τι θα ακούσω. Ο δίσκος ξεκινά με το “Zombies March!”, ένα σχετικό γρήγορο κομμάτι με αρκετές αναφορές σε thrash ήχους. Το επόμενο τραγούδι “Come The Carnivore” κινείται σε αργές ταχύτητες, σχεδόν doom. Με το τρίτο κομμάτι “A Gathering Of Ghouls” οι ταχύτητες ανεβαίνουν πάλι.
Γενικότερα το ύφος του “Bloody Pit Of Horror” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “metal με αρκετά thrash στοιχεία (κυρίως στα riffs), σύντομα Motorhead (στις πιο punk τους στιγμές) ξεσπάσματα και crossover στοιχεία που παραπέμπουν στα τέλη των 80’s αρχές των 90’s”. Σε όλα αυτά προσθέστε κάποια πιο αργά σημεία, αρκετά καλά solos (όπου αυτά υπάρχουν) και, φυσικά, αρκετή δόση χιούμορ και σάτιρας.
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω θα σχηματίσει τη γνώμη ότι το “Bloody Pit Of Horror” αποτελεί μια φοβερή δουλειά, κάτι που κατ’ εμέ δεν ισχύει. Το ζήτημα είναι ότι από ένα σημείο και μετά ο δίσκος δεν καταφέρνει να σου κρατήσει το ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα να χαμηλώνεις την ένταση του στερεοφωνικού σου και να αφήνεις τη μουσική για ‘χαλί’, περιμένοντας να ακούσεις κάποιο καλό κομμάτι που θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Στα αρνητικά επίσης θα πρέπει να καταλογισθούν και τα φωνητικά, τα οποία μετά από τα τρία τέσσερα τραγούδια άρχισαν να με κουράζουν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα πάντως είναι η όλη άποψη που έχουν οι GWAR για τη μουσική. Ανέκαθεν πίστευα ότι τα συγκροτήματα που παίζουν αυτό το είδος ‘χιουμοριστικού metal’ (αν υπάρχει βέβαια τέτοιο μουσικό είδος) έδιναν περισσότερο βάση στο image και στο πώς να προκαλέσουν με τους στίχους τους, αφήνοντας τη μουσική να περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Όχι, δεν ανήκω σε αυτούς που υποστηρίζουν την άποψη ότι τα συγκροτήματα πρέπει να αποτελούνται από σοβαρούς, άκαμπτους μουσικούς, το μόνο ενδιαφέρον των οποίων είναι το πώς να αποδώσουν σωστότερα τα τραγούδια τους. Το χιούμορ όμως είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Πράγματα που σε εμένα φαίνονται ως αστεία ή έξυπνα σε κάποιον άλλον μπορεί να φαντάζουν ως βλακώδη.
Για να υπηρετήσεις σωστά αυτό το είδος θα πρέπει η μουσική σου να είναι όσο το δυνατόν καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα, έτσι ώστε να μην καταλήξει να αποτελεί μόνο απλώς και μόνο το μουσικό υπόβαθρο για τους στίχους σου. Δυστυχώς η μουσική των GWAR δεν τα καταφέρνει.
Δημήτρης Καρβούνης
451 
