Είναι αρκετά δημοφιλείς στο sludge/doom στερέωμα οι κυκλοφορίες τύπου: Ένα κομμάτι – Ένας δίσκος. Άλλες με επιτυχία, άλλες βαρετές.
Όπως και να το κάνουμε, απαιτείται ικανότητα και μαεστρία για να μην βαλτώσει το εν λόγω κομμάτι. Απαιτείται επίσης η κατάλληλη σωματικο-ψυχολογικο-εγκεφαλική κατάσταση από τον εκάστοτε ακροατή για να μπορέσει να εκτιμήσει μία τέτοια κυκλοφορία. Παίρνοντας στα χέρια μου το “The Cavern” των Inter Arma φρόντισα να περιέλθω στην προαναφερθείσα κατάσταση να φορέσω τα ακουστικά μου και να πατήσω play.
Μετά από 46 λοιπόν λεπτά έκανα κάτι που εξ αρχής δε φανταζόμουν ότι θα έπραττα. Πάτησα πάλι το play. Αυτό το μαγικό δημιούργημα με συνεπήρε και με πέταξε. Μου απορρόφησε κάθε εγκεφαλική ουσία και μου έφτυσε κατάμουτρα όλες τις ανησυχίες, φοβίες και συναισθήματα που στοίβαζα στα εσώψυχα μου. Νιώθω ευγνώμων που ανακάλυψαν στην Relapse αυτό το ξεχασμένο όπως λέγεται κομμάτι του 2009 και αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν έστω και σήμερα.
Η μελωδική, αρμονική εισαγωγή με μια απεγνωσμένη βιολιστική θλίψη στο πίσω μέρος δένει άψογα με ένα στιβαρό απόκοσμο riff και καταλαβαίνει αμέσως ότι εισέρχεσαι σε έναν κατάμαυρο κόσμο που το μόνο που έχει να σου προσφέρει είναι θλίψη και καταχνιά. Προχωράς με δική σου ευθύνη. Αδυνατείς να κάνεις πίσω και νιώθεις να αφήνεσαι σε μία λίμνη κινούμενης άμμου. Απολαμβάνεις τον πόνο που σου προσφέρουν οι Inter Arma και παρακαλείς για περισσότερο. Το sludge το post το heavy γίνονται ένα.
Αργά και βασανιστικά οι ρυθμοί αλλάζουν. Δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες άλλωστε. Τα φωνητικά φωνάζουν απόγνωση και καταχνιά, οι μελωδίες σε χτυπάνε όσο πιο δυνατά μπορούν. Μέχρι να λυγίσεις. Γιατί στη μέση του “The Cavern” θα λυγίσεις. Ο σπαραγμός του βιολιού θα σε κάνει να υποφέρεις. Τόσο γλυκά που στο τέλος θα χαμογελάσεις.
Εκεί που οι Baroness συναντούν τους Amenra και οι δύο μαζί συναντούν την απέραντη σκοτοδίνη έρχονται οι Inter Arma με τo “The Cavern” και σε εξαϋλώνουν. Το μόνο που έχει σημασία είναι τα συναισθήματα σου και οι Inter Arma έχουν φροντίσει να τα μαυρίσουν εντελώς. Και πατάς πάλι το play χαμογελώντας γιατί ξέρεις ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται πλέον να συμβεί.
894 
