5 του Σεπτέμβρη, στο εξωτικό Gagarin 205, έφτασε η ώρα για το πρώτο “κλειστό” live της σεζόν (για τον γράφοντα τουλάχιστον), και ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος καθώς θα έβλεπα για πρώτη φορά μια αγαπημένη μπάντα, τους She Wants Revenge. Ταΐστηκε τελικά ο ενθουσιασμός αυτός;
Θα δούμε σε λίγο (ταν ταν τααααν).
Έφτασα στην Λιοσίων με παρέα (όχι για ξύλο) κατά τις 21:00, καθώς έγινε ένα μπέρδεμα με τις ώρες εμφάνισης των συγκροτημάτων, πρόβλημα που έμαθα πως πολλοί αντιμετώπισαν. Ίσως μια ανάρτηση στην σελίδα του event να βοηθούσε. Το αποτέλεσμα ήταν δυστυχώς να χάσουμε τους Haneke Twins. Ένας – δύο γνωστοί που τους πρόλαβαν έστω για ένα τραγούδι μου είπαν πως ήταν πολύ καλοί, ελπίζω να υπάρξει κι επόμενη φορά για να επανορθώσω.
21:30 θα ανέβουν στην σκηνή τα Καλιφορνέζικα τέκνα των Bauhaus, Sisters of Mercy, Joy Division και λοιπών σκοταδοανθρεμμένων. Θα ξεκινήσουν με το λατρεμένο “Red Flags and Long Nights”. Λίγο η ξενέρα που έχασα τους Haneke Twins, λίγα κάποια φώτα που δεν έκλεισαν (και θα αργούσαν πολύ να κλείσουν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, σε πέταγαν αρκετά από την ατμόσφαιρα της μπάντας), λίγο το αλαφρώς “μπλαζέ” ύφος του συγκροτήματος, δεν μπορώ να πω ότι το χάρηκα όσο το περίμενα (προοικονομία). Συνέχεια με “These Things”, “Sister” και το επίσης αγαπημένο “Take the World”.
To κοινό γενικώς έμοιαζε κάπως in and out, από την άποψη ότι ναι μεν επευφημούσε (ένα ποσοστό του τουλάχιστον) στην αρχή και στο τέλος των κομματιών, στο ενδιάμεσο όμως ήταν κάπως μαγκωμένο. Δεν είδα κάπου χορό, χέρια ή οτιδήποτε τέτοιο, και μάλιστα πολλές φορές άκουγα δυνατές συνομιλίες. Δεν τους αδικώ βέβαια, καθώς και οι ίδιοι οι She Wants Revenge δεν έμοιαζαν να είναι all in στη φάση. Σε άλλα κομμάτια τους ένιωθες πιο αποστασιοποιημένους, σε άλλα δίνανε κάτι παραπάνω απ’ την βάση. Όπως προανέφερα ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα, οπότε δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι το στιλ τους γενικά. Ξέρω όμως ότι ζοριζόμουν να επενδύσω παραπάνω σε αυτό που βίωνα.
O πιο ενθουσιώδης από πλευράς συγκροτήματος ήταν ο ντράμερ, που έμοιαζε να το ζει λίγο. Ο Justin Warfield, τραγουδιστής και κιθαρίστας, έκανε κάποια seductive (ίσως και όχι) “χορευτικά” που θύμιζαν Morrissey τροχονόμο, με πιο μίνιμαλ κινήσεις απ’ τον εδώ και αρκετά χρόνια ασυμπάθητο Βρετανό. Βέβαια η ομολογουμένως εκπληκτική χροιά του Justin Warfield ήταν αναλλοίωτη. Τεχνικώς η μπάντα δεν έπασχε από κάτι, μια χαρά ήταν όλοι.
Ακολούθησαν τα “Written in Blood”, “Pretend the World Has Ended”, “This is the End” και “She Loves me Not”. Κάπου εκεί έκλεισαν επιτέλους τα φώτα που είχαν μείνει ανοιχτά, και ο Justin θα μας ενημερώσει ότι θα μας παίξουν δύο καινούρια τραγούδια, τα “See the Distance” και “Believe”.
Παραδόξως ήταν από τα highlight της βραδιάς. Ωραίες συνθέσεις, και η μπάντα ανέβηκε επίπεδο από πλευράς έντασης και πάθους. Γύρω στις 22:30 θα μας χαιρετήσουν προσωρινά με το “Rachael”, για να επιστρέψουν σχεδόν αμέσως με το “She Will Always Be a Broken Girl” και το “Suck it Up”. O Justin θα κάνει μια παύση για να μας πει τι γαμάτο κοινό που είμαστε, ευχάριστη αλλαγή από κάτι middle fingers που έμαθα ότι μοίραζε την προηγούμενη φορά, και θα μπει στο “Out of Control”.
Άλλο ένα highlight της βραδιάς, καθώς το κοινό έμοιαζε για πρώτη φορά ζωντανό και ξεκίνησε συλλογικά τον γκοθοχορό και το τραγούδι. Βασικά το μισό εμείς το τραγουδήσαμε, καθώς ο Warfield μας έκανε πάσα συνεχώς το μικρόφωνο. Θα κλείσουν γύρω στις 23:00 με την μεγαλύτερη τους επιτυχία, το “Tear You Apart”, διανθισμένο με ένα post μουσικό πειραματισμό στο ενδιάμεσο. Είχε ένα ενδιαφέρον μέχρι ένα σημείο, μετά μπορώ να πω ότι με κούρασε.
Ήταν μια βραδιά που προσωπικά με δίχασε αρκετά. Η εμφάνιση των She Wants Revenge ήταν αρκετά άνιση, χωρίς όμως να είναι κακή. Δεν μπορώ να προσάψω κάτι τεχνικά, αλλά από την άλλη σπάνια ένιωσα ότι με βάζουνε στον κόσμο τους, πράγμα που καταφέρνουν εξαιρετικά μέσω των άλμπουμ τους.
Εν ολίγοις; Not great, not terrible.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
447 
