RAVEN: “Metal City”

Είδος: NWOBHM, Speed metal
Δισκογραφική: Steamhammer/SPV
Ημ. Κυκλοφορίας: 18 Σεπτεμβρίου 2020

Αν έπρεπε κάποιος να περιγράψει την μουσική των Motorhead με μία και μοναδική λέξη, αναμφίβολα αυτή θα ήταν «αλητεία». Aν θα αποφάσιζε να κάνει το ίδιο και στην περίπτωση των Βρετανών Raven τότε η καταλληλότερη θα ήταν «τρέλα». Κι όχι η …πεζή τρέλα, η ρομαντική που ξεφτίζει, ούτε εκείνη που ρέπει προς την σχιζοφρένεια που κλιμακώνεται και τερματίζει τραγικά. Μιλάω για την ανόθευτη μουσική τρέλα που κουβαλάνε σε ότι έχουν παίξει τα αδέρφια John (φωνητικά, μπάσο) και Mark (κιθάρα) Gallagher όλα αυτά τα χρόνια από το 1974 όταν και ιδρύθηκαν, ως και τις μέρες μας…

Αν και η καταγωγή τους δείχνει προς την Γηραιά Αλβιόνα και συγκεκριμένα το Newcastle, μετέπειτα εγκαταστάθηκαν μόνιμα στις ΗΠΑ. Με album όπως το “Rock Until You Drop” του 1981 δένουν στην ραχοκοκκαλιά του NWOBHM. Ένα χρόνο έπειτα ο ήχος τους δένει ακόμη περισσότερο στο “Wiped Out” στο οποίο γίνονται πιο επιθετικοί και τεχνικοί (όσο τεχνικοί μπορούν να είναι οι Raven). Ακολουθούν περιοδείες στην Αμερική με σχήματα όπως οι Anvil, οι Riot κα.

Το 1983 τους βρίσκει να κυκλοφορούν ίσως το αντιπροσωπευτικότερο τους δίσκο που δεν είναι άλλος από το “All For One” και μπάντες όπως οι Metallica, οι Exodus και οι Anthrax τους “σαπορτάρουν” (ναι καλά διάβασες) στην περιοδεία προώθησής του. Έβγαλαν κάποια ακόμη album, αρκετές περιοδείες ανά την υφήλιο και όπως έχει γίνει αναρίθμητες φορές στην ιστορία αυτής εδώ της μουσικής, με αφορμή σε τούτη την περίπτωση τον σοβαρό τραυματισμό του Mark, σταματούν έτσι ξαφνικά.

Τους πήρε 8 χρόνια να ξανακυκλοφορήσουν album (κι αυτό μόνο στην Ιαπωνία – “Walk Through Fire”) για να έρθει ένα ακόμη χρόνο μετά ένα νέο συμβόλαιο από την Metal Blade και την Spv (για Αμερική και Ευρώπη, αντίστοιχα). Με εξαίρεση τα χαρτάκια στο ημερολόγιο που έφευγαν και τις εποχές που άλλαζαν (όπως και οι άνθρωποι πίσω από τα τύμπανα), όλα τα άλλα στους Raven παρέμειναν αναλλοίωτα. Βάζεις να ακούσεις το “Metal City” και το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι είναι «μα καλά, δεν θα γεράσουν ποτέ αυτά τα αδέρφια;”. Γιατί είναι γεγονός πως όλοι μεγαλώνουμε υπακούωντας λιγότερο ή περισσότερο απρόθυμα στους νόμους της φύσης, όμως υπάρχουν άνθρωποι όπως οι Αφοί Gallagher οι οποίοι έχουν βρει τον τρόπο να διατηρήσουν ατόφια την ενέργεια που κουβαλούν όλα αυτά τα χρόνια μέσα τους.

Όσοι ακούσατε και έχετε στην μνήμη σας το “ExtermiNation” του 2015 (είχαν κάνει και σχετική εκστρατεία στο Kickstarter τότε) δεν θα περιμένετε πολλές εκπλήξεις εδώ, καθώς το trio (από το 2017 στα τύμπανα τους συνοδεύει ο Mike Heller) λυσάει στα αυλάκια ακόμη ενός δίσκου με κομμάτια απλά στη δομή τους, γεμάτα από ενέργεια και γκάζι. Ο John τραγουδάει σα να μην πέρασε μια μέρα από τα πρώτα τους album αρνούμενος πεισματικά να περάσει σε άλλη εποχή. Μου αρέσει που το παρακάνει στην χρήση των κλασικών γρυλισμάτων του και ιαχών αλά Dickinson σαν αυτή που αφήνει στην εισαγωγή του “Be Quick Or Be Dead”. Δεν είναι και καμιά φωνάρα, τραγουδάει όμως με τόσο πάθος που του τα συγχωρείς όλα. Στο χωριό μου οι άνθρωποι στην ηλικία του παίζουν θανάση στο καφενείο…

Παρόλα αυτά το album έχει δυναμική παραγωγή κομμένη και ραμμένη σε αυτό που πρεσβεύουν οι Raven. Δεν μιλάω για απλά «τίμια» παραγωγή, αλλά για ήχο που σου δίνει το μπασοκίθαρο στη μάπα και τα τύμπανα στα @@δια. Ο δίσκος είναι 110% Raven, θα φέρει ρίγη συγκίνησης στο άκουσμά του στις καρδιές των μεταλλάδων που έχουν τα δισκάκια τους στα ράφια τους και παρακολουθούν την σκηνή όλα αυτά τα χρόνια και μέχρι εκεί (δεν είναι και λίγο, έτσι ;). Εμένα προσωπικά κατάφερε να με ταξιδέψει στο χρόνο όσο λίγες δουλειές τα τελευταία χρόνια. Με έκανε να κουνήσω ρυθμικά το κεφάλι και να πατήσω το δεξί πεντάλ στο αυτοκίνητό μου λίγο παραπάνω, όλα αυτά με μια πικρή νοσταλγία για μια εποχή που χάνεται ανεπιστρεπτί, αν δεν έχει ήδη χαθεί…

Tracklisting: