Psyched-out rural black metal mysticism. Αυτές οι λέξεις κλεμμένες από το δελτίο τύπου για αυτό τον δίσκο νομίζω επαρκούν για να περιγράψουν την επιστροφή των αγαπημένων μου Ολλανδών 5 χρόνια μετά το εκπληκτικό “Luwte”, αν και δεν παραπονιέμαι μιας και κράτησαν επαφή στο ενδιάμεσο με τα εξίσου απολαυστικά “Gelderland EP” και “De Oord” split με τους επίσης αγαπημένους Turia (περισσότερα για αυτούς σύντομα).
Ως είθισται από μια μπάντα με την δική τους καταγωγή και αγροτική θεματική, το “Bloem” ασχολείται με μύθους γέννησης, αναγέννησης και αποσύνθεσης που έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τα λουλούδια, κάτι που προϊδεάζουν και οι παπαρούνες στο εξώφυλλο. Μουσικά ελαφρώς πιο ψυχεδελικοί από τα προηγούμενα τους αλλά πάντα γήινοι και όχι αιθεροβάμονες, με τα επικά, μελωδικά tremolo να πρωταγωνιστούν, οι Fluisteraars κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από ποτέ, και φροντίζουν να εμπλουτίσουν τον ήχο τους και με ωραίες πινελιές όπως τα απαραίτητα ακουστικά σημεία αλλά και γαρνιτούρα από σκόρπια χάλκινα πνευστά, τα οποία με μεγάλη χαρά συναντώ όλο και πιο συχνά στο μαυρομέταλλο τελευταία, ενώ ένα κομμάτι συγκεκριμένα, το “Eeuwige Ram”, ξεφεύγει τόσο πολύ από το black metal που θα ορκιζόμουνα πως ακούω μια μελαγχολική εκδοχή των Asta Kask.
Λιτοί αλλά ευφάνταστοι, οι Fluisteraars παίρνουν επάξια την θέση τους σαν αιχμή του δόρατος της επερχόμενης επέλασης των Κάτω Χωρών στα μαυρομεταλλικά χωράφια (το νου σας, ακολουθεί ένα κονταρόξυλο να, με το συμπάθειο), αγνοήστε τους λοιπόν με δική σας ευθύνη.
557 
