To ότι ο Gus G είναι ένας καταξιωμένος μουσικός δεν είναι κάτι που χρήζει περαιτέρω ανάλυσης και επιχειρηματολογίας. Οι δουλειές του με τους Firewind, Dream Evil, Nightrage κλπ βρίσκονται στη διάθεση κάθε αμφισβητία ώστε με μερικές ακροάσεις να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.
Ορόσημο βέβαια στην μέχρι τώρα καριέρα του δεν μπορεί να αποτελεί άλλο από την επιλογή του από τον Ozzy ως προσωπικό του κιθαρίστα μετά την λήξη της συνεργασίας με τον Zakk Wylde (με τον οποίο πρόσφατα μοιράστηκαν και οι 3 την σκηνή στην περιοδεία του Ozzy & friends που παρακολούθησε και το ελληνικό κοινό στο Terravibe).
Με την δημιουργικότητα του κιθαρίστα από την Θεσσαλονίκη να βρίσκεται στο ζενίθ της, το solo album θεωρώ ότι αποτελεί περισσότερο καθυστερημένη εξέλιξη παρά έκπληξη. 2014 λοιπόν και ο Gus G κυκλοφορεί μέσω της Century Media το “I Am The Fire” (ΕΔΩ η παρουσίαση) στο οποίο καταφέρνει να μην εγκλωβιστεί τόσο στον ήχο των Firewind, όσο και στην νοοτροπία των περισσοτέρων solo album που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια όλοι οι μεγάλοι “guitar heroes”. Ολοκληρωμένες συνθέσεις, πληθώρα συνεργασιών με σημαντικούς καλλιτέχνες και μόλις 2 instrumental τα οποία όμως, αλίμονο, φτάνουν και περισσεύουν για να μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό σε ότι αφορά τις κιθαριστικές του επιδεξιότητες.
Την προώθηση του άλμπουμ ο καλλιτέχνης την ενσωμάτωσε σε ένα μεγαλύτερο σχήμα με την ονομασία Unity, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο τυχερό ελληνικό κοινό να παρακολουθήσει επί σκηνής ονόματα όπως ο Uli Jon Roth (Scorpions, Electric Sun,), o Jorn Lande (Masterplan, Beyond Twilight, Allen/Lande, Jorn, Ark), o Mats Leven (Therion, Malmsteen, Krux, Candlemass), αλλά και τους Ule W. Ritgen (Fair Warning, Electric Sun), Jamie Little, Niklas Turmann (Crystal Breed) και Μάκης Τσελέντης (2002 GR) που τους πλαισίωναν.
Οι εμφανίσεις που έγιναν σε Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη και οι 2 στην Αθήνα αποτέλεσαν το πρώτο μέρος της Unity περιοδείας με άγνωστο ακόμη το αν και πότε θα υπάρξει συνέχεια. Το Rockway παρακολούθησε το τελευταίο show στο Κύτταρο μαζί με περίπου 350 ακόμη θεατές, λίγο περισσότερους από αυτούς της προηγούμενης μέρας, σίγουρα όχι, αριθμητικά τουλάχιστον, το κοινό που περιμένει να δει κανείς σε τέτοιες εμφανίσεις. Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε 10 λεπτά μετά τις 9 η παρουσία του Jorn στην σκηνή.
Το ημίωρο set του δεν μπορώ να πω ότι ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις που αρχικά είχα καθώς παρότι ο Jorn αδιαμφισβήτητα διαθέτει μια από τις πιο στεντόρειες και ιδιαίτερες φωνές στο metal στερέωμα, το συγκεκριμένο βράδυ ακουγόταν κουρασμένος και η φωνή του καταβεβλημένη. Ακόμη και το κοινό όμως δεν έδειξε να ξυπνάει ιδιαίτερα αν και καταχειροκρότησε τον κατάξανθο Νορβηγό ο οποίος μας παρουσίασε κάποια από τα τραγούδια της καριέρας του με τους Ule W. Ritgen (μπάσο), Niklas Turmann (κιθάρα), Jamie Little (τύμπανα) και Μάκη Τσελέντη (πλήκτρα) να τον συνοδεύουν. Ο ισορροπημένος ήχος στα θετικά της εμφάνισης με μόνη παραφωνία τα θαμμένα, από την κονσόλα, πλήκτρα του Τσελέντη.
Jorn setlist
Carry The Black
Legend Man
Below
Wishing Well
Time To Be King
World Gone Mad
Lonely Are The Brave
Μετά από μια μικρή ανάπαυλα της τάξεως των 10 λεπτών είχε έρθει η ώρα να αναλάβει το δίδυμο Gus G – Mats Leven να βάλει φωτιά στο Κύτταρο. Με σταθερό πυρήνα σε τύμπανα και μπάσο σε όλα τα set τους Little και Ritgen, παρουσίασαν τόσο κομμάτια από το solo album του Gus, όσο και διασκευές σε Firewind, Black Sabbath και Ozzy. Στο “Kill To Live” μάλιστα, ανέβηκε στην σκηνή ως φιλοξενούμενος ο συνοδοιπόρος του Gus στους Firewind, Bob Katsionis παίζοντας 2η κιθάρα.
Με καλό ήχο έπαιξαν για μια ώρα με κυριότερα σημεία την πολύ καλή εμφάνιση του Mats Leven που εκτός από την απίστευτη φωνή σε χροιά και έκταση, είχε να επιδείξει και προσόντα δυναμικού, πρόσχαρου και επικοινωνιακού frontman, αλλά και την απολαυστική εμφάνιση του Gus G που διατηρεί σε όλες τις εμφανίσεις του το συνδυασμό του αεράτου κιθαρίστα διεθνούς βεληνεκούς χωρίς σταριλίκια και “απρόσιτες” συμπεριφορές. Τα καινούργια κομμάτια έδειχναν να λαμβάνουν θετικής αποδοχής από τον κόσμο, αλλά όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, εκεί που έγινε πανδαιμόνιο ήταν στις διασκευές στους Sabbath και ειδικά στο “Crazy Train” του Ozzy, με τις πρώτες σειρές να είναι στον αέρα.
Ο κρυφός πόθος που μου δημιουργήθηκε μετά από αυτή την εμφάνιση θέλει τον Mats Leven να φαντάζει ως ιδανικός αντικαταστάτης του Apollo στους Firewind με τον ίδιο βέβαια να μην δίνει τροφή για συνέχεια αφού στην σχετική ερώτηση που του έκανα παρασκηνιακά, απάντησε πως όλο και όλο ήταν αυτά τα λίγα show και τίποτε άλλο. Όσο όμως η αναζήτηση συνεχίζεται εμείς ελπίζουμε.
Gus G setlist
My Will Be Done
Eyes Wide Open
Summer Days
Vengeance
Blame It On Me
Just Can’t Let Go
Hollywood
Kill To Live (Firewind cover)
Redemption
Into The Void (Black Sabbath cover)
I Am The Fire
Crazy Train (Ozzy cover)
Το επόμενο κομμάτι του show είχε ένα 20λεπτο αυτή τη φορά διάλειμμα μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή για τον Γερμανό βιρτουόζο της κιθάρας Uli Jon Roth. O Roth είναι ένας ζωντανός μύθος για την σκηνή και το Unity φάνταζε σαν το σημείο ένωσης του παρελθόντος με το παρόν, του κλασικού με το μοντέρνο. Το στυλ, το παίξιμο και τα κομμάτια του Roth είναι μοναδικά ως και σήμερα. Δεν θα μπορούσε να απογοητεύσει λοιπόν μια εμφάνισή μπροστά στο αγαπημένο του ελληνικό κοινό, αν και δεν πήγαν όλα τέλεια.
Η φουτουριστική Sky guitar του ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το χίπικο εμφανισιακά του στυλ, δίνοντας οπτικά την εντύπωση πως έχεις μπροστά σου μια υπερμεγέθη ροκ καρικατούρα που είχε ταξιδέψει από τα 70’s στο μέλλον, είχε βουτήξει την κιθάρα του και είχε επιστρέψει στην σημερινή εποχή και στην σκηνή του Κύτταρο για να παίξει την μουσική του.
Εξαιρετικός σε τεχνική και feeling στο παίξιμο του, σαμποτάριζε ο ίδιος τον εαυτό του έχοντας τα ενισχυτικά του τόσο δυνατά που ακόμη και σε ήρεμα αρπίσματα ο ήχος παραμόρφωνε. Ειδικά από το σημείο μπροστά του που παρακολούθησα το set υπήρξαν στιγμές που χρειάστηκε να καλύψω τα αυτιά μου. Αυτό είχε επιπτώσεις και στο πως ακούγαμε τους υπόλοιπους μουσικούς, ιδιαίτερα τον Nicla Turmann (κιθάρα, φωνή) τα φωνητικά του οποίου σε αρκετά σημεία κάλυπτε η κιθάρα του Roth.
Ευχή όλων βέβαια ήταν να είχε και ο Roth μια signature φωνή ώστε να απογειώσει ακόμη περισσότερο το live, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε πάντα όλα. Παρόλα αυτά και ο συμπαθέστατος (και ικανότατος) Turmann αντεπεξήλθε ικανοποιητικά χωρίς όμως να καταφέρει να κάνει την διαφορά. Σε ότι αφορά το κιθαριστικό κομμάτι δεν χωράει κανένα παράπονο και ειδικά σε κάποια σόλο με διφωνίες το αποτέλεσμα ήταν χάρμα… αυτιών.
Ο ίδιος ο Roth μια ορχήστρα μόνος του. Το πρόσωπό του συνεχώς άλλαζε εκφράσεις ανάλογα με τις νότες που έπαιζε και τα χέρια του διέγραφαν μαεστρικές κινήσεις γύρω από την κιθάρα του σαν να χτυπούσε αόρατες χορδές στον χώρο γύρω από αυτήν. Το υλικό που έπαιξε ήταν τόσο από τους Electric Sun όσο φυσικά και από τους πρώιμους Scorpions. Μια ώρα και δέκα λεπτά μαγείας με τον Roth να επιδίδεται σε αυτοσχεδιασμούς και πειραγμένες εκδοχές των κλασικών του κομματιών κρατώντας το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο σε όλη τη διάρκεια.
Δίπλα του ο εδώ και χρόνια συνεργάτης του από τους Electric Sun, Ule W. Ritgen στο μπάσο, ο Μάκης Τσελέντης στα πλήκτρα και ο Jamie Little σταθερά στα τύμπανα να χύνει πολλά λίτρα ιδρώτα.
Uli Jon Roth Setlist
All Night Long
Longing For Fire
Catch Your Train
Crying Days
Top Of The Bill
Sun In My Hand
We’ll Burn The Sky
In Trance
Fly To The Rainbow
The Sails Of Charon
Dark Lady
Το κλείσιμο της βραδιάς είχε πανηγυρικό χαρακτήρα. 25 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα βρίσκονται επάνω στην σκηνή Roth, Gus G, Mats Leven, Niclas Turmann, Ule Ritgen, Μάκης Τσελέντης, Jamie Little για να παίξουν το Pictured Life των Scorpions. Ενθουσιασμός από τον κόσμο, Roth αμετανόητα ψηλά σε ένταση και “κολλημένος” στην γωνία του με τον Gus να προσπαθεί να τον πλησιάσει με πόζα χωρίς εκείνος να δείχνει να τον αντιλαμβάνεται, Leven να τα δίνει όλα ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία.
Στο επόμενο και προτελευταίο κομμάτι της βραδιάς, ο Jorn διαδέχθηκε τον Mats για την εκτέλεση του “Mistreated” των Deep Purple που ακολούθησε. Ο Gus σε μεγάλα κέφια να ξεσηκώνει τον κόσμο που τραγούδησε δυνατά το κομμάτι και ο Jorn να το υποστηρίζει με επιτυχία αν και με κάπως υπερβάλλουσα σκηνική παρουσία όλο πόζες και γκριμάτσες.
Το τελευταίο κομμάτι ήταν το instrumental “Atlantis” του Hendrix το οποίο για άγνωστο λόγο δεν έπαιξαν την προηγούμενη ημέρα στη Θεσσαλονίκη. Κιθαριστικό όργιο επί σκηνής και το Hammond του Τσελέπη ακούστηκε (επιτέλους) ευδιάκριτα να σολάρει δίνοντας ιδιαίτερο τόνο στο κομμάτι. Λίγα λεπτά πριν τις 1 όλοι οι μουσικοί βγήκαν μαζί στην σκηνή και υποκλινόμενοι ευχαρίστησαν και αποχαιρέτησαν το κοινό.
Unity setlist
Pictured Life (Scorpions cover)
Mistreated (Deep Purple cover)
Atlantis (Hendrix cover)
Απολογισμός της βραδιάς; Με ένα λογικότατο αντίτιμο είχαμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε μια ντουζίνα αξιόλογους καλλιτέχνες, που σε άλλες περιπτώσεις θα πληρώναμε το ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο, ποσό για να δούμε τον κάθε ένα ξεχωριστά, σε ένα χορταστικό live σχεδόν 4 ωρών. Παρόλα αυτά η προσέλευση του κόσμου ήταν από χλιαρή ως απογοητευτική.
Επίσης διαπίστωσα πόσο προσγειωμένος, πέρα από καλός μουσικός, εξακολουθεί να είναι ο Gus και ότι έβγαλε ένα σημαντικό, με τον τρόπο του, album, πόσο φωνάρα είναι ο Mats, πόσο (φωτογραφικά) ποζεράς μπορεί να γίνει ο συμπαθέστατος Jorn, αλλά και ένα μικρούλι φουσκωματάκι στο “εγώ” του Uli.
Ευχαριστώ τον Ηλία Αραβίδη για την συνεργασία για τον οποίο μάλιστα ξεκίνησα μαθήματα βουντού ώστε να τον καταφέρω να υπάρξει και part II. Επίσης ευχαριστώ τον Κυριάκο “Blues” Δρακουλάκη για την πολύτιμη “συνδρομή”.
425 
