GRAND MAGUS: “The Hunt”

Βρισκόμαστε στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του έκτου πονήματος των Σουηδών μεταλλάδων Grand Magus (από την Nuclear Blast) και τα συναισθήματα από το άκουσμά του είναι ανάμεικτα. Χωρίς να διαφοροποιείται σημαντικά από τις προηγούμενες δουλειές τους δεν δίνει και κάτι καινούργιο.

Στο πέρασμα των χρόνων οι Μάγιστροι του Βορρά αφαίρεσαν κάποια από τα doom στοιχεία της πρώτης τους περιόδου και ήρθαν σε πιο άμεσες heavy metal φόρμες. Στην συγκεκριμένη δουλειά με τη συνδρομή μιας σχετικά ρηχής παραγωγής (θα ήθελα περισσότερο όγκο στις κιθάρες), καθ όλη την διάρκεια της ακρόασης νιώθεις ένα δυνατό 70’s feeling. Τα φωνητικά του JB, βελτιωμένα σε σύγκριση με το παρελθόν, στεντόρεια και επιβλητικά μεν, επίπεδα όμως και χωρίς εκπλήξεις δε. Οι συνθέσεις χωρίς να είναι άσχημες μου δίνουν την εντύπωση βραχύβιας αντοχής στο χρόνο κι αυτό γιατί στο ξεκίνημα κάθε κομματιού σε γεμίζουν προσδοκίες, σε βάζουν στην πρίζα με εισαγωγάρες, riffaρες κλπ για να σε παραδώσουν λίγο αργότερα στα χέρια της μετριότητας και της επανάληψης. Aς δούμε όμως το άλμπουμ λίγο πιο αναλυτικά.

Επιβλητικό εξώφυλλο, που σε προετοιμάζει για επικές καταστάσεις. Πατάμε “αναπαραγωγή” και οι πρώτες νότες του “Starlight Slaughter” προελαύνουν από τα ηχεία. Οι επιρροές από 70’s hard rock μπάντες όπως οι Rainbow είναι πιο όψιμες και από την άμμο στην έρημο. Πιασάρικο, εύκολα θα μπορούσε να αποτελέσει ύμνο στα metal clubs. Ακολουθεί το “Sword of the Ocean”,  με μια εισαγωγή οδοστρωτήρα,  και ένα ρεφρέν που σε κάνει να σιγοτραγουδάς από πίσω με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά (προσωπικά το αγαπημένο μου του άλμπουμ μαζί με το “Son of the Last Breath”). Φτάσαμε στο τρίτο κομμάτι που φέρει τον τίτλο “Valhalla Rising”, με μια εισαγωγή που για ακόμη μια φορά με κολλάει στον τοίχο. Κάπου μεταξύ γέφυρας και ρεφρέν βέβαια ξανακάθομαι στην καρέκλα μου και περιμένω να ξεκινήσει το επόμενο με τίτλο “Storm King”, ξαναμπαίνω στην πρίζα, κλοτσάω μακριά την καρέκλα, αλλά η αίσθηση του ανεκπλήρωτου είναι πάλι παρούσα μέχρι το τέλος. “Silver Moon” για την συνέχεια, από τα καλύτερα του άλμπουμ, ρυθμικό και πιασάρικο μέχρι το τέλος, hard rock ύμνος. Φτάσαμε ήδη στο ομώνυμο κομμάτι, “The Hunt”. Η ίδια συνταγή και εδώ, με ένα συναυλιακό ρεφρέν και μελωδικές κιθάρες στο σόλο. Και φτάνουμε στο έβδομο κομμάτι με τίτλο “Son of the Last Breath”, το οποίο σαφώς ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες συνθέσεις, με μια ακουστική και άκρως επική εισαγωγή και τον JB στα καλύτερά του. Προοδευτικά η σύνθεση γίνεται και πιο επιβλητική, κλείνω τα μάτια και στο άκουσμα των στίχων μεταφέρομαι σε κόλπους που μόνο οι Bathory ήξεραν να με πηγαίνουν. Μέσα από το τελευταίο άρπισμα ξεπετάγεται το “Iron Hand”, επιστροφή στο γνώριμο ύφος του άλμπουμ χωρίς κάτι το ιδιαίτερο απλά μας συντροφεύει μέχρι το “Drakshdd” το οποίο κλείνει σε πιο mid tempo ρυθμούς με ένα riff στην γέφυρα που σου καρφώνεται στο μυαλό σε αντίθεση με το ρεφρέν που είναι από μέτριο ως αδιάφορο.

Να μην παρεξηγηθώ, το άλμπουμ ανήκει στις πλέον δυνατές κυκλοφορίες για το 2012. Ιδανικό soundtrack για καλοκαιρινές εξορμήσεις (πολύ αντιφατικό για μπάντα του Βορρά), κατανάλωση άφθονου αλκοόλ και άφεσης σε καλό πατροπαράδοτο headbanging. Αλλά, να, θα ήθελα περισσότερα κομμάτια σαν το “Son of the last Breath”… κακό;

403