Πέρασε και η φετινή Eurovision και για πολλοστή φορά τα διαπλεκόμενα δεν έδωσαν στην ελληνική συμμετοχή την πολυπόθητη πρώτη θέση (φήμες θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται πίσω από τις συντεχνίες του δυτικού μπλοκ).
Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω πως το τραγούδι της Ελευθερίας Ελευθερίου ήταν ιδιαίτερα εύστοχο, καθώς περιέγραφε τεχνηέντως την ελληνική πραγματικότητα, ενώ στην παρουσίαση η Ελευθερία έδειχνε (μόνο) μπούτι. Συνταγή λοιπόν που φάνταζε “σιγουράκι” δε φτούρησε.
Όπως και να έχει, θεωρώ δεδομένο πως το “Aphrodisiac” θα μείνει στην ιστορία ως μουσική παρακαταθήκη, οπότε οφείλω να αναλύσω το εν λόγω άσμα για τους απανταχού μη- κουλτουριάρηδες (κοινώς “πεζούς”) ακροατές που σνόμπαραν μια σύγχρονη ωδή στην καθημερινότητα της Ελλάδας:
“Aphrodisiac”
(εναλλακτικός τίτλος “1, 2, 3, τα μπούτια σου Ελευθερία”- διότι πολύ απλά, δε βρέθηκε Μαρία…)
Μοντέρνα μουσική εισαγωγή
(avec bouzoukelri, για να υπάρχει και μια εθνική εσάνς)
–I’ ve got to say, what’ s on my mind
(εδώ η καλλιτέχνιδα αναμφίβολα αναφέρεται στην “ελευθερία του λόγου”, η οποία εκλείπει στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης)
–When I’m with you I feel all right
(η ασφάλεια που παρέχει το μνημόνιο και η ευρωζώνη είναι αγαθό ανεκτίμητο)
–You call me baby, we spend the night
(σχόλιο για τον υπερκαταναλωτισμό και τα όσα ξοδεύει ο μέσος έλληνας για τα νυχτοπερπατήματά του)
–I’ m so addicted, i feel all right
(δεν είναι κρυφό το ότι η χρήση ουσιών έχει πάρει τα πάνω της τα τελευταία χρόνια)
–Over and over I’ m falling
(εδώ πλέον, το μαχαίρι μπαίνει στο κόκκαλο… ακόμα και ο πιο αδαής συνειδητοποιεί πως ο στίχος αναφέρεται στο χρηματιστήριο)
–Oh oh oh oh oooh, oh oh oh oh oooh
(“έτσι θα σκούζετε” αναφωνούν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ)
–You make me dance, dance like a maniac
(…και ο ελληνικός λαός χορεύει, όχι όμως στις μπάρες και στα τραπέζια όπως μέχρι πρότινος, αλλά στο ταψί)
–Oh oh oh oh oooh, oh oh oh oh oooh
(“έτσι θα σκούζετε” επιμένουν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ)
–You make me want your aphrodisiac
(η λαίλαπα που ξέσπασε πριν λίγο διάστημα στη χώρα μας αποτελεί τη σημαία της ελληνικής συμμετοχής στη Eurovision… Βρωμιά, έλλειψη ηθικής, άνευ άδειας οίκοι ανοχής, μπάζα τροτέζες, aids και φυσικά… αφροδίσια νοσήματα… ένας στίχος, γροθιά στο κατεστημένο)
–You make me want your aphrodisiac
(ξανά… για έμφαση)
–I think about you, all the time
(η δραχμή στις επάλξεις)
–I just can’ t get you, off my mind
(τα χρέη της Ελλάδας δεν προβλέπεται να ξεχαστούν μέσα στην επόμενη εκατονταετία…)
–You drive me crazy, you drive me wild
(δε γινόταν σε ένα τέτοιο, κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα, να μη γινόταν αναφορά στις δημόσιες υπηρεσίες)
–I’m so addicted, there’ s no way out
(όχι, μην μπερδεύεστε… δε μιλάει πάλι για ναρκωτικά εδώ η Ελευθερία… ο στίχος κάνει λόγο για τον εθισμό στο χρήμα και την εξουσία, σκιαγραφώντας έμμεσα τον άδικα φυλακισμένο, σύντροφο, Άκη)
Ορθή επανάληψη του refrain για τη σωστή κατανόηση των κρυφών, και μη, νοημάτων του και συνέχεια με μια ενδελεχή αναφορά στην, ομολογουμένως, πιο sexy πολιτικό παγκοσμίως… τη Merkel
–I’ m craving for your touch, i want it way too much
–I’ m craving for your touch, too much, your touch, too much
Ακολουθούν παραδοσιακά λικνίσματα των οπισθίων και του μπούστου, άρρηκτα συνδεδεμένα με την αθάνατη ελληνική κληρονομιά και φιλοξενία.
Χρήση του refrain ξανά και επανάληψή του, η οποία μας φέρνει στον επίλογο του άσματος.
Τέλος τραγουδιού
(λάγνο χαμόγελο, πολλά υποσχόμενο βλέμμα)
Και αντί τελικά να βγει πρώτη η Ελευθερία, με το μεσογειακό της ταπεραμέντο, την επιτηδευμένα λιτή αμφίεση (ελέω κρίσης) και τη φιλήδονη φωνή, προσαρμόστηκε με τη δέκατη έβδομη θέση.
Νικήτρια στέφθηκε μια σουηδέζα που βρισκόταν σε “Euphoria” την ώρα που έκανε γιόγκα (οι κακές γλώσσες θέλουν τη Χρυσή Αυγή να έχει ήδη καταθέσει ένσταση για το διαγωνισμό, καθώς ο τίτλος του εν λόγω κομματιού είναι καθόλα ελληνικός και ουδέποτε δόθηκε στην ερμηνεύτρια η ανάλογη άδεια για τη χρήση της γλώσσας μας).
Τελικά το μεγάλο ατού της ελληνικής συμμετοχής (οι εθνικές μουσικές καταβολές και η βαρύτητα των στίχων) αποδείχτηκε και το μειονέκτημά της, μιας και η χώρα που νίκησε βασίστηκε στην ελαφριά προσέγγιση (ηχητικά και στιχουργικά), άρα εύλογα θεωρώ πως το χρόνου οφείλουμε σαν έθνος να στείλουμε κάτι περισσότερο εύπεπτο και λιγότερο κουλτουριάρικο. Αμήν.
227 
