Τέταρτο Ashes from Azrael mini fest, ένα φεστιβάλ που αναδεικνύει και στηρίζει την εναλλακτική-σκοτεινή σκηνή της Αθήνας που δένει άψογα με την επιλογή του χώρου διεξαγωγής του.
Το ανανεωμένο Death disco με σούπερ φωτισμό, visual effect και εξυπηρετικότατο δυναμικό στο χώρο του μας φιλοξένησε για σχεδόν τρείς ώρες σε ένα περιβάλλον ευχάριστο με κλιματισμό, καλό εξαερισμό και άψογο ήχο.
Πρώτοι ανέβηκαν στην σκηνή οι Smackinglips με τα ωμά φωνητικά της Yama να μας μαστιγώνουν απαλά καθώς αυτό που σκεφτόμασταν σχεδόν όλοι, ακούστηκε δια στόματος οπαδού “τι φωνή είναι αυτή που έχεις ρε κοπέλα μου;”. Post-apocalyptic ονομάζουν οι ίδιοι το στυλ μουσικής τους και η αλήθεια είναι ότι ήταν από τα καλύτερα “μη γνωστά” γκρουπ που έχω ακούσει μέχρι στιγμής, δύσκολο να το περιγράψω καθώς δεν έχω ακούσει κάτι παρόμοιο. Ωμό, άμεσο και χειμαρρώδες χωρίς στολίδια και φανφάρες με στίχο to the point.
Τον Sigmataf είχα την τιμή να τον ακούσω και άλλες φορές στο παρελθόν. Εκείνος και οι εξαιρετικοί φίλοι του μουσικοί ανέλαβαν να θερμάνουν λιγάκι την ατμόσφαιρα. Μπίτια, μπάσα που σου “χτυπάνε τα καλάμια”, ωμές ανεπεξέργαστες λέξεις που σε χαστουκίζουν και σου ξεσκεπάζουν τις ντροπές σου. Για κάποιο λόγο οι στίχοι και η ερμηνεία του Sigmataf σε κάνουν να λουφάξεις, να κρυφτείς, γιατί αν δεν είσαι αληθινός σε “μυρίζετε”, θα στα χώσει και εκει πάνω στη σκηνή τίποτα δε μένει κρυφό. Η βρωμιά της πόλης, η ψεύτικη αγάπη, ο δηθενισμός, το ότι δε βρισκόμαστε πια, δεν νιώθουμε ο ένας τον άλλο συνοδευόμενο από καλοδουλεμένα μπιτ και ρυθμούς. Όταν η παράνοια συναντά τη λογική, όταν το παραμύθι γίνεται πραγματικότητα κάπου εκεί βρίσκεται και ο Sigmataf, κάτω από σκόρπιες λέξεις.
Η αυλαία έκλεισε για τελευταία φορά και η ώρα του Pan Pan πλησίαζε. Το κοινό ήρθε λιγάκι πιο κοντά (αν και δυστυχώς δεν ήμασταν και πολλοί) και τα πρώτα μπιτ ακούστηκαν. Ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan) και οι φίλοι του σε θέσεις drums και κιθάρα. Ελληνικοί στίχοι και πολύ ρυθμικά μπιτ σίγουρα αυτό που άκουγα γέμισε τα αυτιά μου. Έξυπνες συνθέσεις, ευφυέστατα εκτελεσμένες που έκαναν τους γύρω μου και εμένα να χτυπηθούμε.
Διαβάζοντας διαπίστωσα πως ο εν λόγω μουσικός είναι comic artist με 11 εκδομένα graphic novel και πάνω από 200 σελίδες με μικρές ιστορίες σε διάφορα περιοδικά.“Shoot me now” διαβάζω πάνω στο synth του (οκ το έπιασα don’t shoot the piano player αναφορά) και το ακούω κιόλας μια ανάσα πριν το τέλος. Λούπες, λούπες, παραμορφώσεις, distortion, αφασία και γρήγορα λόγια. Το σκηνικό με τα κόκκινα και μπλε φώτα αγκάλιαζε και γέμιζε όμορφα αυτό που βίωναν τα αυτιά μου με τον καπνό να ξεχύνεται σε λέξεις κλειδιά.
Το Ashes from Azrael mini fest για άλλη μια χρονιά αποδείχτηκε σοβαρό, με μουσικές προτάσεις, σκοτεινό αλλά και πιο ηλεκτρονικό από κάθε φορά. Έβαλα στην μουσική μου βαλίτσα δυο ακόμα γκρουπ που δεν ήξερα και σίγουρα θα πάω να ξανακούσω (τον Sigmataf είπαμε τον έχω ξανα-κούσει και τον προτείνω ασυζητητί).
That’s all folks για όσους έχασαν την εμπειρία υπάρχουν οι φωτογραφίες και τα βίντεο αν και δε συγκρίνονται με το real thing πάρτε μια γεύση βλέποντας μέχρι την επόμενη φορά…
κείμενο/ photos: Χριστίνα Αλώση
451 
