Είδος: Melodic Hardcore
Δισκογραφική: Hopeless Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 23 Ιουλίου 2023
Οι εκ του Newcastle Α(υ)στραλοί εκπρόσωποι του melodic hardcore Trophy Eyes επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από πέντε χρόνια με την καινούρια τους κυκλοφορία, “Suicide and Sunshine”. H αντίθεση εικόνων που δημιουργεί ο τίτλος της καινούριας τους δουλειάς ταιριάζει γάντι και με τις αντιθέσεις που δημιουργεί ο ήχος και η θεματολογία των κομματιών τους, οι οποίες μοιάζουν πιο έντονες από ποτέ.
Σημαντική λεπτομέρεια η αποχώρηση του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους τους, Andrew Hallett, μετά από δέκα χρόνια με την μπάντα. Τη θέση του πήρε ο Josh Ciampao, μέχρι πρότινος των επίσης Αυστραλών punk rockers Hellion. Η αποχώρηση αυτή δεν έφερε κάποια τρομακτική διαφορά στην μουσική ταυτότητα του σχήματος, καθώς είναι και πολύ φρέσκια. Τα στοιχεία μοντέρνου ποπ που ανέκαθεν ήταν έκδηλα στις συνθέσεις τους είναι ακόμα πιο τονισμένα, ενώ παράλληλα η φωνή John Floreani χαρντκορίζει ακόμα περισσότερο, όσο αντιφατικό κι αν μοιάζει αυτό. Η σκληρή απομόνωση της καραντίνας στην Αυστραλία πιθανότατα να έχει παίξει και τον ρόλο της στα σκοτεινά και αρκετά προσωπικά κομμάτια του άλμπουμ.
Στο εισαγωικό “Sydney” βρίσκουμε τον Floreani να ουρλιάζει πάνω σε μια μουσική-background απαγγελίας Dylan Thomas. Δεν μπορώ να πω ότι λειτούργησε πολύ καλά για μένα, αλλά ξεχνιέται γρήγορα μπαίνοντας στο πρώτο “κανονικό” κομμάτι, “Life in Slow Motion”, το οποίο τα καταφέρνει με μεγαλύτερη επιτυχία. Ωραία ήρεμα σημεία, καίρια ξεσπάσματα χωρίς υπερβολές, αντιπροσωπεύει τα καλύτερα σημεία του δίσκου.
Το ίδιο επιτυγχάνει και το “People Like You”, με πιο hardcore-πάνκικη διάθεση και ενδιαφέροντες στίχους (“Dying is cheaper than growing older”, άδικο έχουν;). To “My Inheritance” μπαίνει καθαρά στο ποπ φάσμα του γκρουπ, με μπιτάκι και ημιχορευτική διάθεση τύπου Imagine Dragons αν ήταν αρκετά πιο θυμωμένοι. Φτάνουμε στο “Blue Eyed Boy”, το οποίο πολύ σοφά αποτέλεσε το πρώτο single του άλμπουμ καθώς είναι μακράν το πιο catchy κομμάτι του. Συνέχεια με το anthemικό “Runaway From Home” και το ξεγυμνωμένο “Burden” (ένα πιανάκι και ο Floreani να τραγουδάει με την “κανονική” φωνή του), που λειτουργεί σαν εισαγωγή στο “Sean”, το οποίο μιλάει για την αυτοκτονία. Το delivery του τραγουδιστή και μουσική απλότητα σε βάζει στο βαρύ κλίμα του κομματιού, με το φωνητικό ξέσπασμα στο τέλος να με κλωτσάει αρχικά, αλλά ακρόαση με την ακρόαση με κέρδιζε λίγο παραπάνω, όπως και ο δίσκος γενικότερα.
Συνέχεια με το πολύ πιο ανάλαφρο, ποπ-πάνκικο “What Hurts the Most” και το τελευταίο αξιομνημόνευτο σημείο του άλμπουμ, το “OMW”, που ξεκινάει με ένα πολύ ωραίο φάνκικο α λα RATM κιθαριστικό riff και drums. Το “Kill” που ακολουθεί είναι decent, but nothing to write home about, ενώ το ”Sweet Soft Out” και το “Stay Here” περνάνε ψιλοαδιάφορα (ειδικά το πρώτο), πριν κλεισει την κουρτίνα το “Epilogue”.
To “Suicide and Sunshine” είναι ένα ωραίο άλμπουμ, με τις κορυφές του, τις λακούβες του και τα ισ(ι)ώματά του. Από κει και πέρα πολλά εξαρτώνται απ’ το πόσο σου αρέσει το είδος αυτό και η ιδιαίτερη ποπ αισθητική που έχουν να προτείνουν οι Trophy Eyes. Aν είσαι φαν, εύκολα το βάζεις στην βαλιτσούλα με τα σιντί των διακοπών (λέμε τώρα), αλλιώς καις δυο – τρία τραγούδια σε ένα σκόρπιο cd και είσαι οκ.
Facebook: https://www.facebook.com/trophyeyesmusic/
392 
