Η τελευταία ημέρα του Ιούνη ήταν και η εναρκτήρια για το φετινό (καθιερωμένο εδώ και χρόνια) Rockwave. Με σύνθεση που δε σε σηκώνει και από τον τάφο, αλλά με ιδιαίτερα χαμηλό αντίτιμο εισιτηρίου άνοιξε τις πόρτες του από νωρίς το απόγευμα για να υποδεχθεί τους (λιγοστούς όπως φάνηκε αργότερα) επισκέπτες του…
Αφού είχα εξοπλιστεί με την καλύτερη διάθεσή μου, ελαφριά ρούχα, σκούρα γυαλιά και όλα τα απαραίτητα, πάτησα λίγο πριν τις 17:00 στο “ιερό” χώμα του θεματικού πάρκου Terra Vibe στη Μαλακάσα. Για πρώτη χρονιά είχα καταφέρει να παρκάρω ακριβώς στην είσοδο και πραγματικά αναρωτιόμουν μήπως είχα κάνει κάποιο λάθος, πράγμα το οποίο ευτυχώς δεν είχε συμβεί.
Μπαίνω με το “δεξί” και οι ροκάδες πατριώτες μας Mamma Kin βγαίνουν στην σκηνή με τη θερμοκρασία σε ύψος ρεκόρ (όλου του τριημέρου), το οποίο δεν ήταν και το μοναδικό αυτής της ημέρας. Είχαμε αρνητικό ρεκόρ (ίσως και για το ιστορικό του θεσμού του Rockwave) από προσέλευση κόσμου το οποίο φυσικά δείχνει πολύ πιο δυσάρεστο σε τόσο μεγάλες σκηνές παρά σε ένα μικρό club. Παρόλα αυτά οι Mamma Kin δε μάσησαν, ούτε από το λίγο κόσμο, ούτε από τον Ήλιο που τους έψηνε και για τρία τέταρτα της ώρας έπαιξαν με κέφι τόσο δικό τους υλικό όσο και 2 διασκευές (από Motorhead και The Who).
Στις 18:00, και με αρκετούς (από τους λίγους) παρευρισκόμενους να έχουν σηκωθεί από τις σκιές και να πλησιάζουν τις σιδερόφραχτες πρώτες σειρές (αλλά και μετακινούμενοι προς εγγύτερους ίσκιους), τη σκυτάλη πήραν οι, επίσης Έλληνες, Nightstalker. Παλιές καραβάνες (αν και το μενού είχε και ακόμη παλιότερες) και τι να πρωτοπαίξεις σε 50 λεπτά! Το “Go get some” με το οποίο ξεκίνησαν με προέτρεψε να πάρω ανά χείρας μια παγωμένη μπύρα και το απογευματάκι γινόταν όλο και καλύτερο. Δεν χρειάστηκαν και πολύ προσπάθεια να κερδίσουν τον κόσμο που παρακολουθούσε με μοναδική ένσταση στην κάπως χαμηλή ένταση στον ήχο τους. Ήταν η πρώτη φορά που τους παρακολούθησα ζωντανά και μπορώ να πω πως με κέρδισαν με χαρακτηριστική άνεση (αν και τα σχολιάκια για μπάφους και οι επιδείξεις “βύζων” μου φάνηκαν κάπως παρωχημένα, είναι τόσο δυνατή μπάντα που δεν τα έχουν ανάγκη αυτά). Μας άφησαν λοιπόν λίγο πριν τις επτά με “Baby God Is Dead” και “Trigger Happy” κι αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι.
Χρειάστηκαν να περάσουν 40 “μαρτυρικά” λεπτά μέχρι να βγουν ο Καραφλομαλλιάς και η παρέα του (με το Something Nasty) στις 19:30 και να παραδώσουν σε όσους τυχερούς παρευρέθηκαν μαθήματα πως παίζεις ένα rock show σα να είναι η τελευταία σου ημέρα στον πλανήτη! Ένας Blaine Cartwright (vocals-guitar) εντελώς λιώμα (τα “εύσημα” τα απέδωσε ο ίδιος στις backstage συναναστροφές του με τους Nightstalker) να τα δίνει όλα, η υπερκινητική Ruyter Suys (guitar) να οργώνει όλη την σκηνή και να κερνάει την μπάντα σφηνάκια κάθε λίγο, η Karen Cuba να σηκώνει περήφανα το μπάσο της ψηλά και να μοιράζει χαμόγελα παντού και ο Jeremy Thompson στα τύμπανα να μας πωρώνει με το απλό αλλά δυνατό του παίξιμο.
Με σύμμαχο τον καλό ήχο οι Nashville Pussy εξαπέλυσαν την επίθεσή τους παίζοντας με ψυχή επί 60 λεπτά το κράμα Hard-Punk Rock και Southern Metal που μας έχουν συνηθίσει από το 1996 που πρωτοσχηματίστηκαν. Πολύ ενέργεια, πολλά κομμάτια, λίγος κόσμος, πολύ κέφι, πολύ αλκοόλ, πολλά “τσιγάρα”, πολύ καλές επιλογές στο setlist, με highlights τα “Struttin Cock” (στο τελείωμα η Suys έπαιζε “καβάλα” σε κάποιον θεόρατο από το προσωπικό ασφαλείας), “Go to Hell” (όπου ο Blaine εκδήλωσε τα αισθήματα “αγάπης” που ένιωθε γι’ αυτήν που έγραψε το κομμάτι) και “Go Motherfucker Go” (απόλυτος συναυλιακός ύμνος). Αφού κατέβασαν και άλλα σφηνάκια με νερό της φωτιάς, αφού έσπασαν και τις 5 χορδές από το ταυράκι της Ruyter και εκείνη χτυπούσε την Μι που είχε απομείνει έτσι να ακούγεται κάτι και αφού ο ήλιος αποφάσισε επιτέλους να κρυφτεί κάτω από τον ορίζοντα μας αποχαιρέτησαν και τα 4 “Αμερικανάκια” από την Ατλάντα…
Με το ρολόι να δείχνει να δείχνει 10 λεπτά πριν τις εννέα και με το κοινό να μην έχει μεταβληθεί σημαντικά (αριθμητικά), βγήκαν στην σκηνή οι τρίτοι Έλληνες της βραδιάς, οι παλαίμαχοι The Last Drive. Ιστορική μπάντα για το Ελληνικό garage rock, δεν περίμενα να δω τόσους να κάθονται αδιάφοροι πίσω στα γρασίδια, προφανώς έπαιξε ρόλο το ανομοιογενές του κοινού λόγω των headliners (αν και το είχα διαπιστώσει από νωρίτερα επίσης, στους Nashville Pussy). Όσοι πιστοί πάντως καλά περάσαμε, χορταστικό set μιας ώρας και 20 λεπτών με κομμάτια από το χθες και το σήμερα των Drive, με καθαρό ήχο καθόλη τη διάρκεια.
Στιγμές που ξεχώρισα η εκτέλεση στα “Overloaded”, “Valley of Death”, “Killhead Therapy” και “Blue Moon”, ο προλογισμός του encore από τον πιτσιρικά που βγήκε στην σκηνή και ο αποχαιρετισμός στην σχεδόν άδεια πλατεία του Terra Vibe με τη διασκευή τους στο “Misirlou”. Επίσης, με κέρδισε η στάση του Alex K. (vocals-bass) που πραγματικά αδιαφόρησε για το μικρό κοινό και έπαιξε με ιδιαίτερο κέφι και ζωντάνια κι έτσι με τους υπόλοιπους Drive τίμησε το όνομα της μπάντας κι όσους από εμάς βρεθήκαμε τη βραδιά αυτή στην Μαλακάσα.
Όλα τα γκρουπ τήρησαν το χρονοδιάγραμμα του προγράμματος απαρέγκλιτα, έτσι και οι The Locos, οι οικοδεσπότες της πρώτης ημέρας του Rockwave βγήκαν στην σκηνή ακριβώς στις 22:30. Ως και τα μεσάνυχτα πέρασα μιάμιση δύσκολη ώρα παλεύοντας με την ανία και την πλήξη και με μοναδικό κίνητρο να παραμείνω στο “πεδίο της μάχης” ώστε να μπορέσω να σας μεταφέρω εμπεριστατωμένα και από πρώτο χέρι αυτές εδώ τις αράδες.
Με τον frontman Pipi (ex Ska-p), που είχε και γεννητούρια εκείνο το βράδυ, σε ρόλο διασκεδαστή, οι The Locos έστησαν το ska punk πανηγυράκι τους (έπαιζαν τα όργανα αλλά έλειπε η “αρκούδα”). Οι λιγοστοί φίλοι τους που έδωσαν το παρών το γλέντησαν και με το παραπάνω χορεύοντας ασταμάτητα και παίζοντας με τα μπαλόνια που πέταξε από την σκηνή η μπάντα. Ήχος παράδειγμα προς αποφυγήν (ακόμη και οι Mamma Kin που βγήκαν πρώτοι είχαν πιο ισορροπημένο ήχο απλά πιο χαμηλή στάθμη έντασης). Σκηνική παρουσία ότι να ναι. Διασκευές (δείξτε λίγο έλεος, δεν ξέρω ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω) σε “Song 2”– “Hawaii 5-0 theme”– “Surfin Bird” και “Don’t Worry,Be Happy” που πρόσφεραν στον υποφαινόμενο (αλλά και αρκετούς άλλους που πήρε το μάτι μου) άφθονο γέλιο.
Day 1 Synopsis
Την παράσταση έκλεψε ο κόσμος (που δεν ήρθε ποτέ), σημειώνοντας το αρνητικό ρεκόρ που προανέφερα, αλλά και η μοναδική εμφάνιση των Nashville Pussy την οποία και θα θυμάμαι για πολύ πολύ καιρό (έως ότου ξανάρθουν πιθανόν).
Λόγω της μικρής προσέλευσης του κοινού υπήρχε και μεγάλη άνεση κίνησης μέσα και έξω από το πάρκο. Μπορούσαμε να καθίσουμε όποτε και όπου θέλαμε, δεν υπήρχαν πουθενά ουρές (κάτι που μας απασχόλησε τη δεύτερη ημέρα έντονα). Στον πάγκο του Merchandise μπλούζες και βινύλια σε πολύ λογικές τιμές (αν θυμάμαι καλά 20ε ήταν η ανώτερη τιμή που είδα με ένα μέσο όρο στο 15ε). Διαγωνισμοί από διάφορα brands ήταν σε εξέλιξη (όλες τις ημέρες), άλλο alcohol brand κέρναγε παγωμένη τεκίλα, υπήρχε περίπτερο με ζαχαρωτά, με ρούχα κτλ.
Με το εισιτήριο να κοστίζει μόλις 15ε στην προπώληση (και 20ε ταμείο) δε μπορώ παρά να ρίξω το φταίξιμο στην σύνθεση της πρώτης ημέρας και πουθενά αλλού. Με αυτό το headliner πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ ποιες ήταν οι προσδοκίες. Ήταν κρίμα και για τις μπάντες που προηγήθηκαν, μπάντες με ιστορία, που έπαιξαν από ικανοποιητικά έως εξαιρετικά. Ας ελπίσουμε να μην ξαναδούμε τέτοιες επιλογές στα επόμενα Rockwave (που η αλήθεια είναι δεν μας είχαν συνηθίσει σε τέτοια ατοπήματα).
photos: Χρήστος Κισατζεκιάν
531 
