Διαβάζεις τον τίτλο παραπάνω με τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν σε αυτή την βραδιά στο Κύτταρο και σκέφτεσαι πως θα μπορούσαμε άνετα να μιλάμε για δύο ξεχωριστά συναυλιακά γεγονότα συγχωνευμένα σε ένα πακέτο (και στην τιμή επίσης του ενός)!
Α’ Μέρος (γράφει ο Γιάννης Φράγκος)
Παρόλα αυτά υπήρχαν φόβοι πως το Αθηναικό κοινό δεν θα ανταποκρινόταν ανάλογα (πιθανόν η προπώληση να μην πήγε τόσο καλά), για κάποιο λόγο πάντως η διοργάνωση με ανακοίνωσή της κράτησε και στο ταμείο του Κύτταρο την τιμή του εισιτηρίου στην τιμή της προπώλησης, δηλαδή στα 25 ευρώ.
Το δυνατό billing και το δελεαστικό εισιτήριο προφανώς δεν άφησαν πολλά περιθώρια και σε ένα σχεδόν full house club στο οποίο (ξανά)γίναμε μάρτυρες του γιατί δικαιολογημένα ο Gus G πρέπει να θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες παγκοσμίως και αναμφισβήτητα ο κορυφαίος εκπρόσωπος της Ελληνικής μουσικής κοινότητας έξω από τα σύνορα.
Για τους Primal Fear θα είμαι ειλικρινής, κρατούσα μικρό καλάθι. Τα χρόνια έχουν περάσει, το πρόσφατο album δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, ανυπομονούσα να δω επιτέλους τον Ralph Scheepers ζωντανά μιας και όλα αυτά τα έτη του τρέφω ιδιαίτερη αγάπη και συμπάθεια, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για μια τόσο δυνατή και γεμάτη συγκινήσεις βραδιά, αφού οι Γερμανοί με ανάγκασαν να τους βγάλω το καπέλο σε μια εμφάνιση που δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως θα παρακολουθούσα εν έτει 2019!
Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο συγκεκριμένα. Το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί ήθελε οι πόρτες να ανοίγουν στις 18.00 και μισή ώρα έπειτα να ξεκινάει η πρώτη από τις 4 μπάντες.
Με καθυστέρηση της τάξης των 20 λεπτών, η μπάντα του Νίκου Σιγκλίδη ανέβηκε στην σκηνή εμπρός σε αρκετό κόσμο που είχε ήδη κάνει την προσέλευσή του από σχετικά νωρίς, σχηματίζοντας μια ζεστή ατμόσφαιρα προ των πυλών του club. Οι The Silent Rage προσέφεραν 30 αντίτυπα του “My Race Won’t Last (2018 edition)” στους πρώτους θεατές που εισήλθαν.
Πέρα από την κυκλοφορία του “The Deadliest Scourge” το 2016 η μπάντα ταλανίστηκε από αλλαγές μελών κι έτσι στο Κύτταρο εμφανίστηκαν με νέο τραγουδιστή στο πρόσωπο του Μιχάλη Ρινακάκη, o οποίος έχει παίξει με τους Event Horizon X, Dragonrider, Revile και Air Raid, αλλά και με νέο κιθαρίστα, τον Νίκο Σαρμπάνη, με θητεία στους Damned Creed.
Δεν παρουσίασαν νέο υλικό, έπαιξαν 5 κομμάτια από το πρόσφατο, σχετικά, άλμπουμ τους που προανέφερα, αλλά και μια εκτέλεση στο “Between The Hammer And The Anvil” των Judas Priest, επιλογή που ομολογουμένως τους ταίριαζε γάντι, ειδικά λόγω των υπερηχητικών φωνητικών του Μιχάλη, τον οποίο αν “εκμεταλλευτεί” σωστά το σχήμα στα κομμάτια που θα μπουν να γράψουν στο στούντιο το προσεχές διάστημα, σίγουρα θα τραβήξουν κι όχι άδικα, την προσοχή της σκηνής επάνω τους. Οι φίλοι του μελωδικού power metal θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε σύντομα περισσότερα σχετικά με το σχήμα, σε ένα μικρό βίντεο αφιέρωμα που ετοιμάζει το Rockway.
Γενικότερα έδειξαν πως διαθέτουν ιδιαίτερη χημεία με την τρέχουσα σύνθεση αν και όχι ακόμη το απαραίτητο δέσιμο και είναι λογικό αν αναλογιστεί κανείς το νεοσύστατο της κατάστασης, αλλά και το γεγονός πως δεν ζουν όλοι στην Αθήνα (ούτε καν στην Ελλάδα). Ο καλός ήχος τους βοήθησε αρκετά, ενώ αντιμετώπισαν και κάποια αναπάντεχα τεχνικά θέματα, όπως το πιάτο που έπεσε από το σετ του Σταμάτη Κατσαφάδου προς το τέλος του “Son Of A Pilgrim” με τον πάντα έτοιμο Γιώργο Πρέντζα να επεμβαίνει από το κοινό στην σκηνή για να δώσει την λύση.
Αφιέρωσαν το “Stormwarrior” (το οποίο τελικά δεν κατάλαβα αν το είχαν ή όχι ξαναπαίξει) στον Γιώργο θεοδωρέλο κι έκλεισαν με την διασκευή που προανέφερα η οποία απέφερε το ουσιαστικό κέρδος της εκκίνησης του headbanging στον χώρο. Αυτά τα (ευτυχώς λίγα) δεύτερα harsh vocals αν έλειπαν θα ήμουν ακόμη πιο χαρούμενος…
The Silent Rage setlist:
Signal Of War (intro)
My race Won’t Last
The Deadliest Scourge
Leading The Legions
Sin Of A Pilgrim
Stormwarrior
Between Harmony And Sorrow
Between The Hammer And The Anvil (Judas Priest cover)
Η πρώτη μου επαφή με τους Terra IncΩgnita έγινε λίγο καιρό πριν, στον ίδιο χώρο, όταν είχαν την ευκαιρία να ανοίξουν για τους Grave Digger. Θεώρησα πως η χλιαρή εικόνα που σχημάτισα τότε θα επανορθωνόταν με την περαιτέρω ενασχόληση μου με το υλικό τους (αφού δεν είχα ακούσει ποτέ πριν κάτι από την μπάντα και τα τραγούδια μου ήταν όλα άγνωστα), αλλά κυρίως και μια δεύτερη επαφή μου με το σχήμα σε κάποιο venue, όπερ και εγένετο.
Μάταια. Σαφώς πιο προβαρισμένοι από τους προκατέχοντες το stage, παρά την επιβλητική σκηνική παρουσία του frontman και τις αναμφισβήτητες ικανότητές του στα φωνητικά, δεν κατάφερα να βρω (όπως και την βραδιά με τους Grave Digger) το σημείο εκείνο στις συνθέσεις τους που θα με έκανε να κρατηθώ από κάπου. Εκεί που με έφτιαχναν τα κρυστάλλινα όσο και μελωδικά φωνητικά του Billy Vass, με έριχνε τo αναμάσημα των ίδιων ιδεών και η υποτονική κιθαριστική δουλειά που δεν ακολουθούσε τα στάνταρ της κατηγορίας που θέλουν να παίξουν.
Την κατάσταση έκαναν ακόμη χειρότερα και τα συχνά harsh vocals του κιθαρίστα τους που άμεσα σε τραβούσαν πολύ μακριά από το κλασικό Us metal, ιδίωμα που έχω σε περίοπτη θέση στο κέντρο της καρδιάς μου και γιαυτό οτιδήποτε θέλει να λέγεται έτσι, με κάνει δυο φορές επιφυλακτικό. Πραγματικά περιμένω με ενδιαφέρον το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, καθώς θα έχει ενδιαφέρον το αποτέλεσμα αν σε αυτή την παλέτα των μουσικών επέλθει και κάποια περαιτέρω συνθετική έμπνευση και ωρίμανση, αλλά κυρίως αποφασιστικότητα για την ακριβή κατεύθυνση που θέλουν να ακολουθήσουν.
Terra IncΩgnita setlist:
My Emptiness
All I Know
The Midnight Lies
Outcome
Sign With Blood
Εφιάλτης
Terra IncΩgnita
Β’ Μέρος (γράφει ο Σταύρος Βλάχος)
Σαρανταεννέα λεπτά μετά τις 8 και ο Gus G ανεβαίνει στη σκηνή του Κυττάρου, με την κοπιαστικώς κεκτημένη, και καλώς εννοούμενη, δικαιωματική άνεση, μιας σοβαρής και αξιόλογης πορείας στο χώρο. Παράλληλα, η γλώσσα του σώματος και οι εκφράσεις, υποδείκνυαν και την συγκίνηση και τη χαρά της παρουσίας του στη γενέτειρα, η οποία δεν άργησε να αποτυπωθεί αργότερα και ρητά.
Με παρακαταθήκη έναν από τους καλύτερους, κατά την άποψη του γράφοντος, δίσκους του 2018 και με ένα dynamic duo να τον συνοδεύει, το οποίο έχει “γράψει χιλιόμετρα”, αποτελούμενο από τους Dennis Ward (ιδρυτή των Pink Cream 69 το 1987) και τον Felix Bohnke (Edguy για περίπου 20 χρόνια), διείσδυσε δυναμικά εξαρχής, στα αυτιά των παρόντων στο γεμάτο Κύτταρο, με την απίστευτη σύνθεση, το ομώνυμο “Fearless”, ένα από τα “κολλήματα” του 2018. Προς προσωπική τέρψη άλλωστε, αλλά όπως φάνηκε και της συντριπτικής πλειοψηφίας, το μισό setlist “εξήλθε” από το ανωτέρω album, ένα “αμάλγαμα” εξαιρετικών συνθέσεων.
Έτσι, ξεδιπλώθηκαν μουσικά στη σκηνή, το σκοτεινό “Mr. Manson”, τα δυναμικά “Don’t Tread On Me” και “Letting Go”, το “ταξιδιάρικο”, “Thrill of The Chase” και το εθιστικό (και) λόγω riff “Big City”. Το κοινό έμοιαζε αποσβολωμένο, μη μοιάζοντας να μπορεί να “ησυχάσει” ή ατονήσει, ανάμεσα σε εκπληκτικά solos, πραγματικά όμορφες συνθέσεις και ένα “πακέτο” που δεν επέτρεπε “κοιλιά”. Στις ιδιαίτερες και απολαυστικότερες στιγμές της βραδιάς, το cover (που επίσης περιέχεται στο ίδιο album) στο “Money For Nothing” των Dire Straits. Τέτοια ήταν βέβαια και η εκτέλεση του “The Fire And The Fury” των Firewind. Ένα ακόμη cover που ήταν και συνάμα η έκπληξη της βραδιάς, ήρθε στο encore με το “Bark At The Moon”, τιμώντας τις αναμνήσεις με τον Ozzy, ενώ και αυτή του “Cold Sweat” των Thin Lizzy, σίγουρα ήταν φοβερή σαν απόδοση, αλλά όντας από τα προσωπικά αγαπημένα, μοιραία το σύγκρινα με τις εκδοχές του από Sodom και Megadeth και δεν “ευχαριστήθηκα ιδιαιτέρως”, την, προς τιμήν του, προσωπική, αλλά λιγότερο “γρεζωμένη” φωνητική προσέγγιση του Ward.
Ο οποίος Ward ήταν αρχοντικός, απλός και μεστός στη σκηνή, ενώ την ίδια στιγμή ο Bohnke, (μάλλον) έκανε τα drums να “μιλήσουν”, συμπληρώνοντας ένα ταιριαστό σύνολο. Οι κιθάρες του Gus, έβγαζαν “παραδείσιες” μελωδίες, νόμιζες από ηχητικής απόψεως ότι τις ακούς στο δωμάτιό σου, ενώ στα solos, από την δική του οπτική γωνία, σίγουρα θα είχε παρατηρήσει μερικά ανοικτά στόματα! (Highlight, το επί κανά δίλεπτο “σβερκοσολάρισμα”). Τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο άλλωστε και ο, εσχάτως, “γεροξεκούτης” (lol, θα πέσει μεταλλικός κεραυνός να με κάψει!!) του metal, δεν παύει, αποδεδειγμένα, να ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας, να “ακούει” με την εμπειρία του και να ξεχωρίζει.
O Gus, επέλεξε το υπόλοιπό του show να είναι από τα “I Am The Fire” και “Brand New Revolution” (στο “The Quest” τελευταίο του στο encore, το Κύτταρο απογειώθηκε!!) άλλα και τη σημαντική, πρόσφατή του συνεργασία με τον Vinnie Moore των U.F.O. στο πολύ καλό single “Force Majeure”.
O Gus G, θεωρώ (και δε νομίζω ότι θα γράψω καμία “σοφία”!) αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα, πιο ταλαντούχα, ποιοτικά και αξιόπιστα “εξαγώγιμα” προϊόντα της χώρας μας στον metal ήχο. Έδειξε δε, ότι δεν φαίνεται να “ρίχνει στη λήθη”, τουναντίον μάλλον, τις ρίζες του. Η αμοιβαία, περιρρέουσα αίσθηση ανάμεσα σε αυτόν και το κοινό, ήταν της εκατέρωθεν απόλαυσης και ικανοποίησης, που μάλλον κάνει πιθανή την επανάληψη της συνεύρεσης στο κοντινό μέλλον.
Gus G setlist:
Fearless
My Will Be Done
Burn
Mr. Manson
Vengeance
Don’t Tread On Me
What Lies Below
Letting Go
Cold Sweat (Thin Lizzy cover)
Big City
The Fire And The Fury (Firewind cover)
Force Majeure
Money For Nothing (Dire Straits cover)
Thrill of The Chase
I Am The Fire
(encore:)
Bark At The Moon (Ozzy Osbourne cover)
The Quest
Ήταν η ώρα, λοιπόν, των Primal Fear. Αφιχθέντες στη χώρα μας, 10 περίπου χρόνια μετά την τελευταία τους φορά, με όπλο στη φαρέτρα τους, μία αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία μέσα στο 2018, το “Apocalypse”. Ακόμη και αν δεν αποτελεί το καλύτερο της ιστορίας τους, κράτησε τα επίπεδα ποιότητας υψηλά.
Η προσμονή τους και η όρεξή τους, απόρροια και της πολυετούς τους απουσίας, ήταν εμφανείς από τις πρώτες στιγμές στη σκηνή. Ο Ralf Scheepers και ο Mat Sinner, έμοιαζαν και οι πιο ενθουσιασμένοι και δραστήριοι, με τον Tom Naumann να ακολουθεί κατά πόδας. Ενθουσιασμένο ήταν όμως εξίσου ή και περισσότερο και το κοινό, που έδειχνε ότι τους περίμενε εναγωνίως και είχε ζεστάνει κι άλλο το Κύτταρο.
Ο Ralf, δεν τους άφησε εξαρχής περιθώρια να ησυχάσουν, καλώντας σε μία συνεχή, άοκνη και αυξανόμενη σε προσπάθεια συμμετοχή στο show. Ικανότατος frontman και με σύμμαχο και την επιβλητική φωνή του (λογικά θα μπορούσε άνετα και εν έτει 2019, να συμμετάσχει σε ένα 3 Tremors project!) πήρε ολοκληρωτικά μαζί του το κοινό και το παρέσυρε στις “ορέξεις” του. Έτσι, από την αρχή μέχρι το τέλος, η συμμετοχή δεν εμφάνισε ασυνέχεια και ο ενθουσιασμός δεν κατέβηκε κλίμακες.
To “Apocalypse”, κάλυψε λιγότερο του 1/3 της εμφάνισης, με στοχευμένες και πολύ καλές επιλογές, όπως τα “Blood, Sweat & Fear”, “Hounds Of Justice”, “The Ritual” και “King Of Madness”. Ο ήχος, ο οποίος ήταν καλός σχεδόν σε όλη τη βραδιά,ήταν σύμμαχός τους.
Μας καλωσόρισαν με το “Final Embrace” , που μας πήγε πίσω στη δεύτερη κυκλοφορία τους, του 1999, για να ακολουθήσει το “In Metal We Trust” από τα πιο πρόσφατα, το οποίο, και λόγω θεματολογίας, προκάλεσε ένα σχετικό χαμό. Γενικώς, ανέτρεξαν “κατά μήκος” μέσα στο χρόνο στην πολυετή τους δισκογραφική παρουσία, από το “The End Is Near” του 2016 μέχρι το “Under Your Spell” του 1999, το οποίο “γέννησε” και ένα mini moshpit, αριστερά μπροστά στη σκηνή, όπου υπήρχαν κάμποσοι μικρής ηλικίας fans. To “Metal Is Forever”, τελευταίο πριν το encore, προκάλεσε ένα ακόμη ντελίριο, όμοια κατάληξη βέβαια, με το κλείσιμο της βραδιάς και το “Chainbreaker”, που μας “εκτόξευσε” πίσω στο 1998 και το ομώνυμο ντεμπούτο τους.
Δεν μου έμεινε αμφιβολία, ότι οι Primal Fear, είναι ένα τίμιο, σημαντικό group, που θα συνεχίσει να μεταλαμπαδεύει στους fans και όχι μόνο, αγνά, ποιοτικά δημιουργήματα, με απλότητα, αλλά και μεστότητα.
Η αποτίμηση της εμφάνισής τους, δεν άφησε σε κανέναν περιθώρια αμφιβολίας. Ο Ralf Scheepers, “υπνώτισε” από την πρώτη στιγμή το κοινό και το “έσυρε” μαζί του, σε μία φανταστική ολοκλήρωση μίας απολαυστικής συναυλιακής βραδιάς, την οποία ακολούθησαν και έζησαν, σε κάθε λεπτό της. In metal they trusted, which will surely be forever! Το ζητούμενο ήταν όμως και παραμένει, πόσοι θα μπορούν σε βάθος χρόνου και σταθερά, να μας το “παραδίδουν” σε τέτοιο επίπεδο και με τόσο πάθος και αγάπη….
Primal Fear setlist:
Final Embrace
In Metal We Trust
Blood, Sweat & Fear
Face The Emptiness
Hounds Of Justice
The Ritual
Under Your Spell
Nuclear Fire
Fighting The Darkness
King Of Madness
The End Is Near
When Death Comes Knocking
Metal Is Forever
(encore: )
Chainbreaker
Highlights της βραδιάς:
• Αυθεντικοί Silent Rage (Βλάχος)
• 3 υπερηχητικοί (κι ένας υπέροχος), τραγουδιστές (Φράγκος)
• Δυνατοί και αμερικανίζοντες Terra IncΩgnita (Βλάχος)
• Το κοινό που τελικά κέρδισε τα προγνωστικά και έκανε την μεγαλειώδη προσέλευση του, αν και συνεχίζει να απογοητεύει με το κάπνισμα, παντού και πάντα (Φράγκος)
• Θρυλικός Dennis Ward (Βλάχος)
• Ήχος (Φράγκος)
• Καθηλωτικός Gus G (Βλάχος)
• Καθηλωτικός Gus G (Φράγκος)
• Μνημειώδεις Primal Fearless (Βλάχος)
• Tα ρίγη που με διαπερνούσαν κάθε φορά που ο Scheepers έδινε πόνο (Φράγκος)
• Γ@(^(#^) πιτόγυρο στην Πανόρμου (Βλάχος)
• Λατρεμένο φαλάφελ στην Πανόρμου (Φράγκος)
Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς
Βίντεο: Γιάννης Φράγκος
736 
