Η αυλαία του φετινού Rockwave έμελλε να πέσει με την πιο μπασταρδεμένη σύνθεση που έχει γνωρίσει o συναυλιακός αυτός θεσμός από αρχής του.
Ευτυχώς δεν είχε την εμπορική αποτυχία της πρώτης και δεν ήμασταν λίγοι αυτοί που είχαμε συγκεντρωθεί στις εγκαταστάσεις του Terra Vibe όταν στην σκηνή βγήκαν οι Monovine (Gr) δέκα λεπτά πριν τις 16:30.
Για περίπου τρία τέταρτα της ώρας μας κράτησαν παρέα και σε αυτό το δύσκολο, λόγο υψηλής θερμοκρασίας, απόγευμα. Αυτό το grunge υβρίδιο Nirvana και Placebo που παίζουν οι Monovine με εξέπληξε ευχάριστα και πραγματικά ευχαριστήθηκα την κάθε στιγμή της παρουσίας τους. Το τρίο έδειξε να είναι ιδιαίτερα δεμένο και ο ήχος τους βοήθησε σημαντικά (σε αντίθεση με τον κόντρα ήλιο). Με ένα μόλις άλμπουμ στο ενεργητικό τους (“cliché” του 2011) δεν είχαν και πολλές επιλογές στα κομμάτια που θα έπαιζαν, πέρα από αυτά όμως μας παρουσίασαν και δύο ακόμη από το επερχόμενο ep τους. Πέντε λεπτά μετά τις πέντε οι Πατρινοί μας αποχαιρέτησαν και απέσπασαν άξια το θερμό χειροκρότημα μεγάλου αριθμού θεατών που είχε ήδη προσέλθει (οι περισσότεροι είχαν πιάσει τις σκιές μακριά από την σκηνή) και συνέχισε να εισρέει για αρκετή ώρα ακόμη.
Ανάπαυλα ενός τετάρτου και οι Gad. (Gr) παίρνουν την σκυτάλη. Σε πιο Brit pop φόρμες ετούτοι εδώ μας κράτησαν παρέα για τα επόμενα 40 λεπτά σε ήπιους, για να μην πω υποτονικούς ρυθμούς κάτι το οποίο θεωρώ αντισυμβατικό με την φύση τέτοιων φεστιβάλ και της ώρας που έπαιζαν. Με σύμμαχο τον καλό ήχο και τη συμπάθεια από το κοινό, απέδωσαν το υλικό τους με όρεξη, αλλά δε κατάφεραν να ανοίξουν τα γκάζια που είχαν ξεκινήσει να χώνουν οι προκάτοχοί τους στην σκηνή. Έπαιξαν μεταξύ άλλων το χιτάκι τους “Waves” και μια διασκευή σε Snow Patrol και στις έξη ακριβώς αποχώρησαν. Θα επιθυμούσα να ξαναδώ αυτή την μπάντα, υπό άλλες όμως συνθήκες, αφού ο επαγγελματισμός και ο ιδιαίτερός τους ήχος δεν με άφησαν ασυγκίνητο.
Μισή ώρα μετά ήταν η σειρά του Everlast (Us). Το πλέον αδιάφορο act για εμένα (αλλά και για τους περισσότερους από ότι παρατήρησα), αφού ποτέ δεν μπόρεσα να συμπαθήσω ούτε το rap από την House of Pain περίοδο, ούτε και τη σόλο πορεία του E. F. Schrody. Γούστα είναι αυτά, ευτυχώς υπήρξαν και εκείνοι που τον υποστήριξαν και έδειξαν να πέρασαν καλά στο διάρκειας μιας ώρας set. Το πρώτο που με ξένισε ήταν πόσο “μαύρη” ακουγόταν η φωνή του (όχι απαραίτητα κακό). Το δεύτερο ήταν το πόσο άδεια ακουγόντουσαν τα κομμάτια, για να δω λίγο αργότερα πως δεν είχαν μπάσο (προφανώς ο πληκτράς είχε αναλάβει τη δουλειά με προγραμματισμό). Βέβαια στη συνέχεια του set που ο συμπαθέστατος έγχρωμος με τα ράστα μαλλιά και το Everlast t-shirt έπιανε το μπάσο, χάναμε την κιθάρα κοκ.
Έπαιξαν όπως ήταν αναμενόμενο και τη γνωστή επιτυχία του C. Santana (Put your lights on), σε ένα set που κατάφερε να κάνει “κοιλιά” μέσα στην καρδιά της τρίτης ημέρας του φεστιβάλ (εγώ πάντως άδραξα την ευκαιρία με την παρέα μου για παγωμένη τεκίλα και βόλτα στα πέριξ). Λίγο πριν αποχωρήσουν έπαιξαν το γνωστό στους περισσότερους “Jump Around” (House of Pain) και να που ο κόσμος ξυπνάει και χοροπηδάει ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της μπάντας (κάποιος άναψε και ένα καπνογόνο, μετέπειτα βέβαια έχασα το μέτρημα).
Ευτυχώς σε κάποιες περιπτώσεις ο χρόνος περνάει και πίσω δε γυρνάει. Έτσι επιτέλους είχε φτάσει η ώρα να δούμε ακόμη έναν θρύλο της Rock, τον Iggy Pop και μάλιστα όχι μόνο του αλλά με τους (όσους εναπομείναντες) The Stooges (US). Αφήνω τους προλόγους και μπαίνω στο ψητό. Η ώρα είναι 8 ακριβώς. Οι γερόλυκοι έχουν βγει στην σκηνή (όχι ακόμη ο Iggy) και ξεκινούν να παίζουν το “Raw Power”, μέχρι και ο τεχνικός τους ήταν μορφάρα (και σειρά με τους υπόλοιπους).
Αδιαμφισβήτητα ήταν η πιο δυνατή μπάντα του τριημέρου. Από το πρώτο δευτερόλεπτο το καταλάβαινες. Πολλά db αλλά ο ήχος δεν ήταν σε όλη τη διάρκεια καθαρός μα με αρκετούς μικροφωνισμούς -με βεβαιότητα όμως ιδανικός για την περίσταση. Και επιτέλους ο Iggy βγαίνει στην σκηνή μέσα σε πανηγυρική υποδοχή. Πιο αλήτης, πιο κοντά στο κοινό από κάθε άλλο frontman που έχω παρακολουθήσει με συνεπήρε σε μια 100% αυθεντική πανκοροκ συναυλία.
“Search and Destroy” και η κιθάρα του Williamson να μου τρυπάει τα αυτιά, θεέ μου τι ήχος, δεν μπορούσες να πεις ούτε λέξη στον διπλανό σου και να έχεις τη παραμικρή ελπίδα να σε ακούσει όσο και να φωνάζεις. Έπαιζαν τόσο δυνατά που δε πίστευα ότι ήταν δυνατό ποτέ! Ο Iggy ατενίζει το πλήθος για να ξεστομίσει έτσι απλά “I wanna be a Greek” και όλοι ξεσπούν σε ιαχές. Χωρίς πολλά πολλά ξεκινούν το “Gimme Danger”. Πλέον είναι γεγονός, μπροστά μου βρίσκεται σε εξέλιξη ένα από τα καλύτερα live που έχω παρακολουθήσει. “Shake Appeal” και ο Iggy να φωνάζει στο σεκιούριτι, “ε, εσύ χοντρέ, άσε να ανέβει όποιος θέλει να χορέψει με τους Stooges” κι όπως ήταν αναμενόμενο ένα τσούρμο οπαδών, νεαρής ηλικίας και κάθε φύλλου, γέμισε τη σκηνή και επιδόθηκε σε χορό και αγκαλιές. Ο τεχνικός τους (ο παππούς με το καουμπόικο καπέλο) κυνηγούσε παντού τον Iggy για να του αφήνει μπόσικα στο καλώδιο του μικροφώνου, πάνω και κάτω από την σκηνή. Το κομμάτι τελειώνει, η σκηνή αδειάζει μόνο για να ξεκινήσει αμέσως το “I Need Somebody”.
“1970” και “Funhouse” για τη συνέχεια, ενώ στο “LA Blues” υπήρξε ένα μικρό πρόβλημα στα drums στο ξεκίνημα, το οποίο αντιμετώπισε ακαριαία ο έμπειρος (βαθιά) τεχνικός τους. Κανένας δε δείχνει να κουράζεται, αντίθετα με κάθε κομμάτι ο ενθουσιασμός φουντώνει. Αφού ακούσαμε και “Beyond The Law” και “I Got A Right” είχε φτάσει η στιγμή για το “I Wanna Be Your Dog” όπου επικράτησε πανδαιμόνιο με τον Iggy να κατεβαίνει μέσα στον κόσμο ο οποίος τραγουδούσε μανιασμένα στο ρεφρέν. Σαξοφωνικό σόλο, crowd surfing, μικροφωνισμοί, ο Pop να τραγουδάει με τη στεντόρεια φωνή του πως είναι “έτοιμος να κλείσει τα μάτια του”, όλα οργιάζουν ακόμη στη μνήμη μου. Από τα πιο θερμά χειροκροτήματα που δόθηκαν στο τριήμερο και “Penetration” και “No Fun” για τη συνέχεια.
Έξυπνη η επιλογή να παίξουν 4 τραγούδια σε μορφή medley (κέρδισαν πολύ χρόνο κι εμείς τους απολαύσαμε σε περισσότερα κομμάτια) κι έτσι ακούστηκαν χωρίς παύση τα “Cock In My Pocket”, “Johanna”, “Kill City” και “Your Pretty Face Is Going To Hell”.
Λίγο πριν το τέλος που πλησίαζε, η παρέα του αμερικανού Καίσαρα μας είχε μια έκπληξη και πάλι έγινε χαμός με το “Louie Louie”. Σχόλια για το πόσο “fucker” υπήρξε ο 65αρης frontman στα μέρη μας και μια ώρα και ένα τέταρτο μετά το ξεκίνημα του set κλείνουν με “Open Up And Bleed”. Αν ήμουν στην θέση των The Prodigy (GB), μετά από τέτοια εμφάνιση των Stooges, θα είχα πακετάρει τα πράγματά μου και θα είχα φύγει από την πίσω πόρτα για το αεροδρόμιο. Ευτυχώς εκείνοι δεν σκέφτηκαν έτσι και με +20 λεπτά καθυστέρηση (αιώνας μου φάνηκε εμένα) βγήκαν στις 22:05 και ισοπέδωσαν τα πάντα.
Με τη σκηνή full στα “μπλιμπλίκια”, φώτα, φλας, πλήκτρα, υπολογιστές, διαφόρων ειδών rack και το πανό τους με το μαχητικό σε άνοδο και την επιγραφή “How To Steal A Jet Fighter” εμφανίστηκαν οι Βρετανοί και το κοινό (που στην συντριπτική του πλειοψηφία γι’αυτούς είχε έρθει) τους αποθεώνει πριν καν ξεκινήσουν.
“World’s On Fire” και ανάβουν και τα πρώτα καπνογόνα δίνοντας την εντύπωση πως πραγματικά καιγόταν το Terra Vibe. Αν ο Iggy είχε το πιο δυνατό ήχο του τριημέρου (τίγκα όμως στους μικροφωνισμούς), ετούτοι εδώ χαλαρά παίρνουν τον τίτλο καλύτερος ήχος Rockwave 2012, αφήνοντας τη προηγούμενη βραδιά να μοιάζει φτωχός συγγενής (σε θέμα ήχου, μην πέσει και καμιά φωτιά να μας κάψει). Σειρήνες, ουρλιαχτά και “Breathe”. Φωτιστικό show κατάλληλο για την περίσταση και πολύ χορό, κάτι στο οποίο δεν αντιστάθηκε κανείς. “Jetfighter” και “Omen” στη συνέχεια και όλοι μαζί τραγουδούν δυνατά για τα …the writings on the wall…
Στο “Poison” που είχε σειρά ο κόσμος έδειξε πραγματικά να ξεφεύγει τελείως (αν και η συνέχεια απέδειξε ότι δεν είχαμε πιάσει ακόμη τα όρια). Με τους Maxim και Flint να αλωνίζουν στην σκηνή, τα καπνογόνα να ανάβουν το ένα μετά το άλλο, το κοινό να μην δείχνει να κουράζεται με τ-ί-π-ο-τ-α και τον ήχο να αγγίζει το τέλειο (ίσως χωρούσε λίγη βελτίωση στις φωνές) έπαιξαν “Thunda Dub” και “Dogbite” για να φτάσουμε σε ακόμη ένα μακελειό με “Voodoo People” και “Firestarter”. Από εκεί και κάτω άρχισα να κουράζομαι και αποσύρθηκα σε μεγαλύτερη απόσταση από την σκηνή για ξεκούραση και αναπλήρωση υγρών, έτσι όμως είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω καλύτερα το κοινό και το πάρτι που είχε στηθεί και να επιβεβαιώσω για ακόμη μια φορά τον πολύ καλό ήχο.
Πέντε κομμάτια μετά (“Run With The Wolves”, “Spitfire”, “Omen-Reprise”, “Invaders Must Die” και “Diesel Power”) φτάνουμε στο peak της βραδιάς με “Smack My Bitch Up” και τελευταίο τραγούδι πριν το encore. Παιχνίδια με το κοινό και ίσως η καλύτερη στιγμή στην εμφάνιση των Άγγλων οι οποίοι μας αποχαιρέτησαν με “Take Me To The Hospital”, “AWOL” και “Their Law” και μέσα σε ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης αποχωρήσαμε για τρίτη και τελευταία (για φέτος) φορά από το Terra Vibe.
Day 3 Synopsis
Ευτυχώς και την τρίτη μέρα είδαμε πολύ κόσμο στη Μαλακάσα παρά την περίεργη σύνθεση, τόσο με ανομοιογενή μεταξύ τους σχήματα, όσο και με μπάντες που πολύ πρόσφατα μας είχαν επισκεφτεί (Prodigy).
Ένα απόγευμα που ξεκίνησε καλά, αλλά μέχρι και την εμφάνιση των Stooges κόντεψα να κόψω φλέβες. Αυτή η μία ώρα και το ένα τέταρτο που κράτησε η παρουσία τους υπήρξε ανεκτίμητη. Για εμένα η πιο σημαντική εμφάνιση του τριημέρου (το γιατί το διαβάσατε λίγες γραμμές πιο πάνω) δυστυχώς όμως δε μπορώ να σας μεταδώσω τα συναισθήματα που νιώθεις όταν ο Iggy είναι στην σκηνή, εύχομαι ολόψυχα όσοι δεν το ζήσατε να έχετε την ευκαιρία σύντομα να σας δοθεί η ευκαιρία να το βιώσετε.
Για τους headliners τις τρίτης μέρας δεν έτρεφα και πολλές προσδοκίες, δεν είναι άλλωστε και ο ήχος που προτιμώ, αλλά τους αναγνωρίζω ότι έδωσαν ένα τίμιο live μπροστά σε ένα φρενήρες κοινό που τους αποθέωσε. Κρατάω την εμπειρία της παρουσίας και του υποδειγματικού ήχου. Επίσης μου άρεσε που δεν είχαν πολλά λόγια και καγχασμούς, παρά μόνο βγήκαν και έπαιξαν τη μουσική τους. Μέχρι του χρόνου ο θεός να μας έχει όλους καλά (μπάντες, οπαδούς, διοργανωτές, καντινιέρηδες, τροχονόμους και λοιπούς εμφανείς και αφανείς συμμετέχοντες) και να περάσουμε ακόμη καλύτερα. Η επιλογή στις μπάντες θα πρέπει να είναι ακόμη πιο προσεκτική κι ας ελπίσουμε να δούμε και κάτι καινούργιο, κύριοι και κυρίες της Didi, surprise us!
Photos: Χρήστος Κισατζεκιάν, Lef
646 
