Όσα ψηφιακά σάλια κι αν χύσω μιλώντας για τις εντυπώσεις μου από τις ακροάσεις του “Coverin’ Thoughts” δεν θα καταφέρω να προσεγγίσω σημαντικά την ποιότητα και τον καλλιτεχνικό αέρα της δουλειάς αυτής.
Γι’ αυτό το λόγο, το πρώτο που θέλω να γράψω για τους Karnya είναι το εξής: αν είστε φίλοι του progressive metal έτσι όπως το καθιέρωσαν οι Dream Theater, μην χάνετε άλλο χρόνο διαβάζοντας τις επόμενες σειρές και απλά αναζητήστε το album των Ιταλών άμεσα.
Για τους υπόλοιπους που θέλουν να το συζητήσουν και λίγο να επισημάνω πως η επιρροή που ανέφερα είναι εποικοδομητική και δεν αποτελεί στείρο κοπιάρισμα. Οι μελωδικές συνθέσεις με την prog δομή και το ζηλευτό φινίρισμα στην παραγωγή, αποτελούν τα βασικά συστατικά της ηχογράφησης. Δεν υστερούν στο ελάχιστο σε δύναμη και κρατούν παραδειγματικές ισορροπίες. Τα φωνητικά του Riccardo Nardocci (που παίζει και τις κιθάρες) ανεβάζουν τον πήχη ποιότητας του album στο θεό από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Μεγάλο εύρος, ωραίο ηχόχρωμα αλλά χωρίς να της λείπει ούτε στιγμή η δύναμη.
Πλήκτρα (Dario Di Pasquale) που μοιάζουν να βγήκαν από την ίδια παλέτα του “Images and Words” ενώ και οι κιθάρες αποτίουν το δικό τους φόρο τιμής στον Petrucci. Ζωγραφίζουν με τα ίδια χρώματα διαφορετικά σχέδια οι Karnya οι οποίοι όπως προανέφερα δεν στερούνται προσωπικού ύφους και φαντασίας.
Μετά το πρώτο άκουσμα και την ευχάριστη έκπληξη αρχίζουν τα όμορφα παράδοξα. Οι επιρροές από Dream Theater (και από τους συμπατριώτες τους Eldritch, σε σημεία) σχεδόν εξαϋλώθηκαν στα αυτιά μου. Όσο περισσότερο άκουγα το “Coverin’ Thoughts” τόσο πιο διακριτό γινόταν στο μυαλό μου το αποτύπωμα του προσωπικού ύφους της μπάντας. Με υψηλό επίπεδο κατάρτισης στην μουσική τους και με ιδιαίτερη φαντασία στην σύνθεση μας παραδίδουν ένα album που είναι καταδικασμένο να μας στοιχειώσει. Ακόμη και στιχουργικά βάζουν το δάχτυλο στις πληγές της καθημερινότητάς μας δίνοντας ακόμη ένα συν στο δίσκο.
Τους Karnya δεν τους γνώριζα ούτε καν ως όνομα (υπάρχουν από το 2010). Πλέον τους συστήνω δεξιά και αριστερά όπως κάνω χρόνια τώρα με όλες τις αγαπημένες μου μπάντες. Ξεχωρίζει μέσα από τις ορδές μετριότητας των νέων κυκλοφοριών όπως ένας κύκνος στο κοτέτσι. Αν παίζουν έτσι στην πρώτη τους δουλειά πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ τι επιφυλάσσει το μέλλον. Κυκλοφορεί 26 Φεβρουαρίου (πιο φρέσκο δε γίνεται) και αν είναι κάτι αρνητικό που πρέπει να καταλογίσω στους Ιταλούς είναι πως αναπόφευκτα θα μας βάλουν σε… έξοδα!
612 
