Έχω δηλώσει επανειλημμένως πόσο λατρεύω αυτήν την μπαντάρα.
Έρωτας με την πρώτη αυτιά εδώ και 20+ συναπτά έτη, οι σουηδοί δεν με απογοήτευσαν σε κανένα σημείο της δισκογραφικής τους πορείας. Ούτε καν στο προ διετίας “Siren Charms” το οποίο ήταν η πιο καλμαρισμένη στιγμή τους και έδειχνε εν πολλοίς τις (δηλωμένες ξεκάθαρα) τάσεις που επρόκειτο να ακολουθήσουν.
Η αποχώρηση του τεράστιου Daniel Svensson από τη θέση των drums με γέμισε ανησυχία, τον θεωρούσα στυλοβάτη, σπονδυλική στήλη της μουσικής των In Flames, το στοιχείο που έδινε αυτό το “κάτι άλλο” στην Maidenική φύση του metal τους, μια ανησυχία που διαλύθηκε από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις του νέου album.
Στο “Battles” η μπάντα συνεχίζει στο συνθετικό μοτίβο του “Siren Charms”, αλλά ακούγεται κατά κάποιες μοίρες πιο δυνατή, πιο πειραματική (με διάφορα electro / dance floor δανειάκια όπως στο “The Truth”), απαλλαγμένη γενικά από death metalισμούς (εκτός από το intro του “Through My Eyes” και στο οποίο ανέκραξα “επιτέλους! Έτσι σας γνώρισα!”).
Αυτό δεν λέει και τίποτα, οι κιθάρες των Bjorn Gelotte και Niclas Engelin συνεχίζουν να προσφέρουν καθαρές heavy metal riffοσειρές και leads – σε κομμάτια όπως το ομότιτλο track ή το “In My Room” ακούγονται τρομερά ερεθιστικοί με κάποιες καταπληκτικές Maidenικές σολιστικές εκλάμψεις εκεί που δεν το περιμένεις – με μια αρκετά προοδευτική / πειραματική διάθεση (επί παραδείγματι δεν νομίζω να έχουν γράψει ποτέ ανάλογο κομμάτι όπως το “Wallflower” του οποίου η κλιμακωτή doomίλα που αποπνέει είναι μια νέα πτυχή που ουδέποτε έχει ξανακουστεί από τους In Flames, παρόλο που σαν σύνθεση ακούγεται οικειέστατη), έχοντας έναν άξιο εκφραστή που μεταφράζει τις μελωδίες τους σε στίχους.
Τον Anders Friden, o οποίος είναι εξαιρετικός στο ρόλο του για μια ακόμη φορά, ουρλιάζοντας με όλη του την ψυχή χωρίς να υποκρίνεται, ώριμος όσο και έμπειρος, για άλλη μια φορά ιδανικός συναισθηματικός μεταδότης του λυρισμού των In Flames. Ο δε Joe Rickard που αντικατέστησε τον Svensson, αν και δεν έχει δώσει ξεκάθαρα σημάδια της δυναμικής του, είναι επαρκέστατος στο ρόλο του και δείχνει να δέθηκε αμέσως με τον Peter Iwers που συνεχίζει να ανανεώνει τον ηγετικό ρόλο του μπάσου στο μουσικό σύμπαν των In Flames.
Το “Battles” έχει πολλά καλά τραγούδια όπως τα φοβερά “Drainer”, “Greatest Greed”, “Us Against The World” με τα πανέμορφα arena ρεφρέν τους, το “Before I Fall” (που μου έφερε στο νου τεχνοτροπίες του “Sounds of a Playground Fading” δικαιώνοντας την νοητή γέφυρα με την οποία έχω συνδέσει τις τρείς τελευταίες δουλειές), τα πολύ καλά “The End” και “Save Me”, τα θαυμάσια “Here Until Forever” και “Like Sand” και το “Underneath My Skin” τα οποίο ίσως θα μπορούσες να το θεωρήσεις deja – vu των εποχών του “Come Clarity” (καραδίσκαρος, να τα λέμε κι αυτά).
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί έχει μαλακώσει τόσο πολύ ο ήχος ενώ η μουσική ταυτότητα των In Flames παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτη. Για να μην παρεξηγούμαι, ο ήχος του Howard Benson είναι θαυμάσιος, καθαρότατος και διαυγής, αναδεικνύοντας την παραμικρή λεπτομέρεια. Αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να ενσωματώσουν τη βαρύτητα και την ξυλοφορτωτική αίσθηση που έδινε το υλικό τους μέχρι και το “A Sense of Purpose”.
Η φιλοδοξία προσέλκυσης – κυρίως νεότερων – οπαδών από “ηπιότερους” εικαστικούς χώρους (ο παραγωγός έχει συνεργαστεί κυρίως με μπάντες της νέας τάξης πραγμάτων στο US rock όπως π.χ. οι My Chemical Romance, Daughtry και λοιπά “ανήλικα” και είναι φυσιολογικός ο συνειρμός) θα μπορούσε να πραγματωθεί ακόμη κι αν ακουγόντουσαν πιο “death”. Προσωπική άποψη πάντα, λόξα, εσωτερική πείνα που δεν έχει κανένα χαρακτήρα μομφής μιας και όπως είπα, ανεξάρτητα από αυτό το πρίσμα, η παραγωγή αγγίζει το τέλειο.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, οι In Flames εμφανίζονται αξιοπρεπέστατοι και στο “Battles”. Πολύ όμορφα τραγούδια, καλή απόδοση από τους εξαιρετικούς αυτούς μουσικούς και τιμιότητα για άλλη μια φορά, κυρίως απέναντι στους εαυτούς τους.
Προφανώς και δεν δίνουν δεκάρα για την αντιμετώπιση που θα λάβουν από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους (που μάλλον θα κουνήσουν το μαντήλι, αν δεν το έχουν χρησιμοποιήσει ως τώρα σε ρυπαρά κυρίως σημεία της ανατομίας τους), άλλωστε χρόνια τώρα εισπράττουν άδικη λάσπη από επιφανειακούς ατεκμηρίωτους δικαστές της κακιάς ώρας, δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί. Απεναντίας προσφέρουν αυτό που θεωρούν ως το καλύτερο που μπορούν τη συγκεκριμένη στιγμή, αποφεύγοντας τον καλλιτεχνικό θάνατο, εξελίσσοντας τη συνθετική φόρμα τους στα ίδια κατά βάση στιλιστικά ύδατα, χωρίς αναμασήματα και αυτοεπαναλήψεις.
Πολύ καλή δουλειά και περιμένω στο επόμενο βήμα τους να με διαλύσουν με έναν χείμαρρο riffολογικής οργής. Ε, κάποια στιγμή θα τα σπάσουν, δεν μπορεί. Still trust και μαγκιά μου. Αυτά.
662 
