Τα τελευταία 12 χρόνια περίπου, από το ορόσημο “Reroute to Remain” που ετέθη νέα στιλιστική κατεύθυνση, οι In Flames εισέπραξαν τόνους λάσπης.
Αρχιtrendyδες, mainstream καραγκιόζηδες, πουλημένα τομάρια και πολλά τέτοια συναφή σχόλια, άνηκαν, ανήκουν και με το νέο “Siren Charms”, είμαι εντελώς σίγουρος ότι θα συνεχίσουν να ανήκουν στο καθημερινό παρόν της μπάντας και των φίλων της. Η αιτία; Η συνήθης που απαντάται σε οποιαδήποτε μπάντα έχει την τάση να γεμίζει αρένες, να αποκτά ευρύτατο ακροατήριο, να αποτελεί ακόμη και στους σημερινούς καιρούς μεγάλο οικονομικό μέγεθος για την εδώ και καιρό παρακμάζουσα μουσική βιομηχανία. Το “λιβάνι” ενός “διαολεμένου” metaller. Το λεγόμενο “mainstream”.
Και αν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί, έκαναν “γαργάρα” την αλλαγή στροφής του “κομψά” βάρβαρου death metal των “Lunar Strain” και “The Jester Race” με τον ξέφρενο Maidenισμό του “Whoracle” (ομολογουμένως πολύ βολικό το “νταξ, μεταλλάδες είμαστε, γουστάρουμε Maiden, ασ’ τους μωρέ να δούμε που το πάνε”) και των “Colony” και “Clayman” που ακολούθησαν, την ένταξη τους στα μεγάλα, διάσημα ακόμη και στους μη metal κύκλους σαλόνια, δεν τη συγχώρησαν ποτέ. Αντιθέτως, το σύνολο σχεδόν του φίλα προσκείμενου στο “ορθόδοξο” death metal είτε έντυπου είτε ηλεκτρονικού Τύπου, επιτέθηκε με σφοδρότητα κατά των In Flames, με σαφή την τάση απαξίωσής τους, ένα φαινόμενο που ουδέποτε τους εγκατέλειψε στα χρόνια που ακολούθησαν.
Είμαι από αυτούς που τους αρέσουν οι In Flames. Μάλιστα, είναι ελάχιστες έως μηδαμινές οι στιγμές τους που με αφήνουν ασυγκίνητο ή έστω αδιάφορο. Και φυσικά πάντα θα θεωρώ ότι όλη αυτή η επίθεση εναντίον τους, δεν είχε ούτε ένα επιχείρημα. Δεν είχε ούτε στο “Reroute to Remain” με τον πλουραλιστικό ρόλο των keyboards (το γιατί δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ έτσι οι Dark Tranquillity οι οποίοι επιχείρησαν τα ανάλογα πολλά χρόνια πριν τους In Flames, μην πεις ότι δείχνει εμπάθεια, θα σε χαρακτηρίσω κακοπροαίρετο…), ούτε στο new age melo death metal του “Soundtrack to your Escape”, ούτε στο παντοδύναμο “Come Clarity” (ένα από τα σπουδαιότερα album της προηγούμενης δεκαετίας), ούτε στο new-tech “A Sense of Purpose” με το οποίο, όπως έδειξε η Ιστορία, έκλεισε ένας ολόκληρος κύκλος.
Με την αποχώρηση ενός καθοριστικού για τον ήχο τους κιθαρίστα, του ιδρυτή των In Flames Jesper Stromblad και για πρώτη φορά ως κουαρτέτο, με τον έτερο κιθαρίστα Bjorn Gelotte να αναλαμβάνει όλες τις κιθάρες, το “Sounds of a Playground Fading” του 2011 σηματοδότησε μια εντελώς νέα εποχή για το σχήμα. Με προσέγγιση ανάλογη των The Haunted του “Unseen”, οι In Flames προέβαλλαν ένα καινοτόμο, progressivίζων και post/ ambient απολήξεων, ύφος, χωρίς να χάνει βέβαια επ’ ουδενί τον metal χαρακτήρα του. Με διάχυτο λυρισμό, συναισθηματικότατο και ατμοσφαιρικότατο, το “Sounds…” δικαιώθηκε από τον χρόνο, καθιερώθηκε στη συνείδηση μου ως ένα σπουδαίο album, από τα καλύτερα δείγματα που έχουν κυκλοφορήσει οι Σουηδοί, το οποίο στο πέρασμα του χρόνου θα φανερώσει την επιδραστικότητά του.
Κύλησε αρκετός καιρός στ’ αυλάκι μέχρι το ολοκαίνουργιο “Siren Charms”. Την ανέμενα με αγωνία αυτήν τη δουλειά. Είχα δει τον νέο κιθαρίστα Niklas Engelin και δεν με εξέπληξε. Πολύ καλός παίχτης και τελείως άνετος στο ρόλο του lead κιθαρίστα ενός συνόλου παγκοσμίου φήμης, λογικότατη επιλογή. Λίγο καιρό πριν κυκλοφορήσει επίσημα το album, βγαίνουν δημόσια στο διαδίκτυο δηλώσεις του Anders Friden (τραγουδιστή) στις οποίες αναφέρει την “απογύμνωση” των In Flames από κάθε είδους “death metal” στοιχείο στη μουσική τους, κάτι που ξεκίνησε έναν νέο κύκλο χλευαστικών σχολίων εναντίον της μπάντας.
Το video του “Rusted Nail” που κυκλοφόρησε ως προπομπός αν και δεν δικαιολογούσε σε καμία περίπτωση την διακοίνωση μέσω στόματος Friden, μιας και από τη μια ο death metal χαρακτήρας της μπάντας είχε ήδη καταργηθεί εδώ και πολύ καιρό, από την άλλη δε, δεν διέφερε και πολύ τεχνοτροπικώς με το σύνηθες, riffάτο και πιασάρικο modern metal τους, όντως πάρα πολύ καλό τραγούδι με έκανε αυτομάτως να υποψιαστώ ότι όλη αυτή η ανακατωσούρα, μάλλον επρόκειτο για διαφημιστική πατέντα της βιομηχανίας πίσω από τους In Flames (εντελώς αχρείαστη κατά την γνώμη μου). Αν και γενικά, σίγουρος για το ποιόν εντιμότητας των In Flames σε σχέση με το πως αντιμετωπίζουν την metal πραγματικότητα, πάτησα το play και ξεκίνησα την ακρόαση. Μια ακρόαση που εξελίχθηκε…. σε μια σειρά από παραδοχές.
Η πρώτη, από την παρθενική ακρόαση ακόμη. Το “Siren Charms” είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, θεωρώ ότι είναι το πιο λογικό εξελικτικό βήμα στην καλλιτεχνική πορεία (ναι, καλλιτέχνες είναι, λες να έγραψα δυο σελίδες για μαλάκες; Χώνεψέ το επιτέλους. Είναι.), φυσικά πολύ μακριά με τον όρο “death- οτιδήποτε” (το intro του “Everything’s Gone” δεν λαμβάνεται ως death σε καμία περίπτωση), αλλά εντελώς σύγχρονης metal οπτικής, ορθάνοιχτης “αρχιτεκτονικής” σε doom/ romantic interactions τύπου Katatonia/ Anathema, άλλοτε electronic/ post, αμιγώς rock, αισθητικών, ατμοσφαιρικότατος, πειραματικός (“In Plain View” για παράδειγμα, πρώτο κομμάτι και προφανώς κατευθυντήριο για τη γενική ροή ή το “Dead Eyes”), ως επί τω πλείστω αργών ταχυτήτων, μελωδικότατος και πλήρως μελαγχολικός.
Παραδοχή δεύτερη. Minimal ο χαρακτήρας που έβγαλαν οι Daniel Bergstrand και Roberto Laghi, αν και με πολλαπλή χρήση (έξοχη εντούτοις) πληκτροφόρων/ ηλεκτρονικών εφέ, ολοκάθαρος ήχος στις κιθάρες, λεπτομερέστατος, με τους Gelotte / Engelin να σπέρνουν πριμαριστά, με διάσπαρτα core αρώματα, riffs, απλούστατα και σαφώς εμποτισμένα pure heavy μελωδικά solo που κλέβουν την παράσταση και έναν Friden σε εκπληκτική φόρμα, με αρκετά σκληρά φωνητικά, αλλά εκφραστικότατο, παθιασμένο και δυναμικότατο να αποδεικνύει την κλάση του ως frontman ενός supergroup και σε γονατίζει σε κομμάτια όπως τα “Paralyzed”,“Through Oblivion” (τι ύμνος ρε πιτσιρίκο…), στα δυο φοβερά bonus που θυμίζουν εποχές “Sense of Purpose”, “The Chase” και “Become The Sky”, στο αιθέριο “With Eyes Wide Open” ή στο “Monsters In The Ballroom”.
Παραδοχή τρίτη. Ο Daniel Svensson έχει εξελιχθεί με γεωμετρική πρόοδο ως drummer πανύψηλου επιπέδου, είναι ένας απολαυστικός σολίστας των κρουστών, το παίξιμό του είναι φοβερά δομημένο και ευφυές, εντελώς αφλύαρων προοδευτικών τάσεων, καθοδηγεί με μαεστρία τις, στην πλειοψηφία τους, πανέμορφες, ρεφρενάτες συνθέσεις που απαρτίζουν το “Siren Charms”. Και να σου πω και το highlight του album. Το οποίο είναι οι διακαυλικές ιδέες του μπασίστα Peter Iwers. Ο τύπος έχει σπουδαία απόδοση σε όλο το δίσκο και δεν εννοώ “εξωγήινο” παίξιμο, πέρα από το άκρως επαρκές. Εννοώ σε χρήση του μπάσου με τον ρόλο που έχει ως όργανο σε μια μπάντα. Κι εκεί τα καταφέρνει τέλεια. Είτε γεμίζοντας και αδειάζοντας σε ανύποπτη στιγμή τον ήχο, είτε σε μερικά solo σημεία (π.χ. στο σπουδαίο intro του ομώνυμου), άψογος συνοδός του Svensson.
Τελικώς. Οι In Flames συνεχίζουν να είναι στην κορυφή του ύφους που οι ίδιοι καθιέρωσαν. Το “Siren Charms” είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Sound of the Playground Fading”, συνεπώς οι In Flames ανήκουν σε ένα δικό τους αυτόνομο μουσικό κόσμο, τολμούν άφοβα να κολυμπήσουν σε εικαστικά ύδατα που κάποιοι φρόντιζαν πολλά πολλά χρόνια να απομονώνουν από τον metal κόσμο και τον πολιτισμό του, γιατί πολύ απλά όταν διαιρείς και μάλιστα εν καθεστώς μονοπωλιακού λόγου, “βασιλεύεις” και τους αξίζει κάθε σεβασμός. Είναι τίμιοι, είναι metallers, παράγουν σπουδαία τραγούδια τα οποία είναι ταυτοποιήσημα σε ψυχές και γι’ αυτό δικαίως απολαμβάνουν την όποια δόξα τους ανήκει. Χίλια μπράβο. In Flames We Trust. /w
921 
