Αν έχεις ακούσει τον όρο punk, δεν γίνεται έστω και κατά λάθος να μην έχεις έρθει σε επαφή
με τους Σκωτσέζους Exploited.
Η εικόνα των νεαρών με χρωματιστά λοφία στο κεφάλι είναι δικό τους trend και ο τίτλος του τραγουδιού τους “Punk’s not dead” έχει γραφτεί σε εκατομμύρια τοίχος ανά την υφήλιο.
Η είδηση της επιστροφής τους στην Αθήνα για τελευταία φορά έκανε τη βραδιά εκείνη αναγκαστική έξοδο για εκατοντάδες μουσικόφιλους όλου του φάσματος και έτσι, μαλλιάδες μεταλάδες, πανξ με σκισμένα και καρφιά και άλλες κατηγορίες ανθρώπων που η μουσική των Exploited έχει επηρεάσει ποικιλοτρόπως, σχεδόν γέμισαν τον χώρο για να “χορέψουν” με τους ρυθμούς του punk.
Και οποία καλύτερη αρχή από τους Ομίχλη που έχουν αποδείξει πολλάκις πως στέκονται χωρίς κανένα πρόβλημα, άρτιοι όπου και χρειαστεί να λάβουν τον “άχαρο” ρόλο του support και εδώ και χρόνια έχουν οικοδομήσει δικό τους fan base που τους ακολουθεί ακόμα και αν δεν υπάρχει μεγαλύτερο όνομα μετά.
Με ήχο τεράστιο που στέκεται και σε μεγαλύτερους από το An club χώρους (όπου τους είδα τελευταία φορά), οι πέντε φίλοι έβαλαν φωτιά στον χώρο, δίνοντας την ευκαιρία στους έμπροσθεν της σκηνής, να κάνουν ένα άτυπο ζέσταμα για τη συνέχεια.
Κομματάρες σαν τα “Τύμπανα πολέμου”, Γίνε όπως παλιά”, “Punks Απάτσι”, “Θεσσαλονίκη”,
“Για πόσο ακόμα” και “Throw Nazis out of football” σφύριξαν την έναρξη της κλωτσοπανήγυρης και σταγόνες ιδρώτα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους στον αέρα του Gagarin. Γεμάτη όρεξη και πολύ καλά προβαρισμένοι ως συνήθως, οι Ομίχλη υπέγραψαν και πάλι μια πολύ δυνατή εμφάνιση που τους ανεβάζει ολοένα ψηλότερα στη σκάλα της πανκιστορίας του τόπου μας.
Αφού λοιπόν, το Gagarin ήδη φλεγόταν και είχε γεμίσει αρκετά, η παρέα του Wattie Buchan ανέβηκε στη σκηνή με φόρα παίζοντας το “Start a War”. Φαινόταν εξαρχής πως η μπάντα αν και πλέον δεν είχε στη σύνθεση της τον αδερφό του, Wullie Buchan, ήταν αρκετά δουλεμένη και δεμένη και ο ίδιος παρ’ όλη την ηλικία και τις περιπέτειες υγείας που έχει περάσει, ήταν έτοιμος να δώσει το 100% και να επιβεβαιώσει και τα όσα μας είπε στη συνέντευξη (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ).
Η πρώτη μαγική στιγμή για μένα ήταν το αγαπημένα “Dogs of war” και από κει έπειτα, με λίγη βοήθεια μπίρας η διάθεση έφτασε στο ζενίθ.
Κανείς μας δεν πίστευε το πάθος του Wattie στη σκηνή που ούρλιαζε διαρκώς και με μάτια που γυαλίζουν έδειχνε πως θα σταματήσει μόνο όταν δεν θα προλαβαίνει πια την ανάσα του. Μια όμορφη βόλτα στη δισκογραφία των Exploited απλώθηκε μπροστά μας με “UK82”, “Alternative”, “Massacre”, “Dead Cities”, “I believe in Anarchy” και άλλα πολλά που έκαναν πολλούς να συνοδεύουν με λύσσα τον ερμηνευτή και σίγουρα η επόμενη μέρα θα ήταν βραχνιασμένη και λίγο θολή για όλους μας.
Με το άκουσμα του “Beat the Bastards” είχα παρασυρθεί ήδη πάλι στο pit (ενώ πάντα υπόσχομαι πως θα είμαι ήρεμος) και το πάρτι από κοντά πλέον φαινόταν ακόμη πιο ξέφρενο. Stage dives, circle pits, απλό και φιλικό ταβερνόξυλο, όλα τα είχε ο μπαξές ενώ ακούγονταν τεράστια κομμάτια της μπάντας, όπως το προαναφερόμενο στην εισαγωγή αλλά και τα “Cop Cars”,“Army Life” (από τα αγαπημένα του γράφοντος), “(Fuck the) USA”, “Disorder”, “Fuck The System”.
Όταν ήρθε η ώρα του “Sex And Violence”, o Wattie τραβήχτηκε στην άκρη και προσκαλέστηκαν στη σκηνή μέλη του κοινού που πλημμύρισαν με χαρά το “βάθρο” και ξελαρυγγιάζονταν σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Κουρασμένοι αρκετοί αρχίσαμε να οπισθοχωρούμε και η παύση μετά το κομμάτι, οδήγησε κάποιους να εξέλθουν εντελώς νομίζoντας πως finnito la musica.
H μπάντα όμως ξαναβγήκε για να παίξει μερικά κομμάτια ακόμη και τελείωσε το set με μια μαγική εκτέλεση του “Was it Me”, το οποίο κατ’ εμέ ήταν η καλύτερη στιγμή της βραδιάς. Σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη, φαίνεται πως έλειψαν κάποια κομμάτια, ίσως γιατί ο Wattie είχε αρχίσει να κουράζεται και δεν ήθελε να τα κάνει μαντάρα, αλλά ακόμα και έτσι ήταν μια συναυλία που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Όπως ακούστηκε στην αποχώρηση μας, ήταν μίλια καλύτεροι από την προηγούμενη φορά.
Το ηθικό δίδαγμα της όλης ημέρας λοιπόν, είναι πως πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς με πάθος, ώσπου το σώμα σου να μη σου επιτρέπει να το κάνεις με απόλυτη αξιοπρέπεια.
Προσωπικά, ψυχολογικά φορτισμένος από την απαντημένη συνέντευξη του Wattie, ο οποίος ζήτησε μάλιστα συγγνώμη που την άργησε, αναρωτήθηκα πώς μπορεί κάποιος να έχει δικαιολογία για την παντελή έλλειψη απάντησης μιας συνέντευξης, ούτε καν αρνητικής. Αφού ένα μέρος της μουσικής ιστορίας του κόσμου το κάνει, όχι, οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία δικαιολογία.
Μακάρι στα 60-φεύγα μας να μπορούμε και εμείς να βγάλουμε έστω ένα 15λεπτο στη σκηνή.
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
667 
