Είδος: Progressive death metal
Δισκογραφική: Roadrunner
Ημ. Κυκλοφορίας: 30 Απριλίου 2021
Λοιπόοοον, έχουμε και λέμε. Πόσα χρόνια μετράμε στο metal; 50+, ζωή να ‘χει ε; Μπάντες και μπάντες πέρασαν, έγιναν θρύλοι, με μουσικές οι οποίες έγιναν soundtrack των eεμπειριών σου, επαρκείς αιτίες για σένα φίλε αναγνώστη αλλά και για εκατομμύρια ακόμη ψυχές να το ασπαστούν, όχι μόνο ως μουσική αλλά και ως ολόκληρη κοσμοθεωρία.
Το metal φυσικά εκτός από παρελθόν, έχει ισχυρότατο παρόν και κατά τα φαινόμενα πολύ μέλλον. Και εκτός από τους Μεγάλους Παλαιούς έχει και τους Μεγάλους σύγχρονους ηγέτες του. Για παράδειγμα; Τους Γάλλους prog / death / avant garde / “όπως στον πέοντα θέλεις πες τους” Gojira, οι οποίοι αν και κάνουν καιρό πολλές φορές να παρουσιάσουν νέες δημιουργίες, όταν το πράττουν, γίνεται ένας μικρός παγκόσμιος σεισμός.
Μετά λοιπόν από το αριστουργηματικό “Magma” πριν 5 χρόνια (μοιάζει με αιώνες πίσω με τόσα που συνέβησαν από τότε) οι Gojira επανέρχονται με νέα full δουλειά και με λίγο αλλαγμένο “προσωπείο” πλέον. Και εξηγούμαι.
Ένα από τα σίγουρα δεδομένα είναι ότι οι Γάλλοι έχουν γίνει πολύ πιο άμεσοι, αμεσότεροι από κάθε άλλη φορά στην καριέρα τους. Όχι ότι οι συνθέσεις τους έγιναν πιο “pop” αλλά σίγουρα ο αριθμός των δομικών riff έχει μειωθεί με αποτέλεσμα πιο “ορθόδοξα” τραγούδια και τα ρεφρέν είναι πολύ πιο μελωδικά και sing along, γενικά δηλαδή οι Gojira ηχούν πλέον πιο “πιασάρικοι” (σε σχέση με το παρελθόν τους, μην παρεξηγηθώ). Υπερτεχνικά riffs αλλά με πιο εύλυπτη ανάπτυξη, ρυθμοί που σπανίως επιταχύνουν και τον Joe Duplantier να έχει αφήσει στην άκρη την οργή ως χαρακτηριστικό στη φωνή του, με απόπειρες που καταδεικνύουν έναν frontman ο οποίος προσπαθεί να αποτινάξει οποιαδήποτε στείρα και μονόχνωτη ερμηνεία.
Για να ακριβολογήσω, το “Fortitude” έχει διττή υπόσταση. Από τη μια υπάρχουν κάποια κομμάτια που αποτελούν τη γέφυρα εξέλιξης στην ήδη γνωστή τεχνοτροπία τους όπως τα “Another World”, “New Found”, “Into The Storm” και “The Trails”, αναμενόμενη μουσική δηλαδή στα πλαίσια που έχουν οι ίδιοι θέσει εδώ και καιρό αλλά υπάρχει και υλικό που φανερώνει μια προσέγγιση επιρροών που θα εκπλήξει πολλούς. Όπως το space rock “Amazonia” το οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια πιο σουρεαλιστική εκδοχή των Monster Magnet, το “Hold On” που αναδύει Maidenικά στοιχεία, το εξαιρετικό ομότιτλο track που λειτουργεί ως intro του “The Chant” που θα μπορούσε να ανήκει σε δουλειές των early ’70s και το “Sphinx” που πατάει αμυδρά πάνω στους Paradise Lost, ετερόκλητο υλικό με αποκορύφωμα το σπουδαίο επιλογικό “Grind” όπου και η μπάντα “τα σπάει” κυριολεκτικά με punk / grind άποψη.
Εκτελεστικά όλα κυλούν στη σφαίρα της τελειότητας ενώ και ο ήχος είναι πιο αμβλυμμένος και γλυκός όσο ποτέ άλλοτε, μα ταυτόχρονα καθαρότατος και διαυγέστατος, ίσως είναι η πρώτη φορά που δεν θα σου ξεφύγει ούτε μια λεπτομέρεια κατά τη ροή των κομματιών.
Συνολικά πρόκειται για μια δουλειά η οποία εκπλήσσει αλλά η δυναμικότητά της βρίσκεται σε ισορροπία ανάμεσα στην σκληρότητα και σ’ έναν λυρισμό που ουδέποτε έχει εμφανιστεί με αυτόν τον τρόπο σε album των Gojira. Φανερώνει μια μπάντα που είτε μπορεί να βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο είτε απλά κάνει ένα στυλιστικό διάλειμμα θέλοντας να εκφράσει κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Το ερώτημα είναι: τα καταφέρνουν;
Για τον γράφοντα αυτό συμβαίνει κατά το ήμισυ και η συνολική αξιολόγηση θα πρέπει να τεθεί υπό το πρίσμα της ιδιοσυγκρασίας έκαστου του ακροατή. Αν είσαι στυγνός brutal death μεταλλάς θα απογοητευθείς, αν δεν έχεις πρόβλημα με τον ατμοσφαιρικό λυρισμό, θα σου αρέσει. Αλλά δεν είναι το αριστούργημα που θα περίμενε κανείς. Ίσως στο επόμενο album να δοθούν πιο σαφή δείγματα γραφής ως προς την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Καλό αλλά με επιφυλάξεις.
Facebook: https://www.facebook.com/GojiraMusic/
Official website: https://www.gojira-music.com/
767 
