Το punk έχει την μυστική αποστολή να κριτικάρει και να επιτίθεται στα κοινωνικά κακώς κείμενα (όχι πάντα, αλλά συνήθως) και αυτό κάνουν με τη μουσική τους και οι Ολλανδοί Disturbance. Ο τραγουδιστής τους, Rubbere, μιλάει στον Δημήτρη Μαρσέλο για πολλά και διάφορα, εν όψει της εμφάνισης τους στο Tres, την πρώτη ημέρα του Vive Le Punk Rock (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ).
-Καλωσήρθατε στο rockway.gr! Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να παρουσιάσετε τους Disturbance στους αναγνώστες μας.
Είμαστε μια σημερινή κοκτέιλ μολότοφ από αγγλικό street punk της περιόδου 1977-1982 με ίχνη hardcore, αν θέλουμε να το θέσουμε απλά.
-Λογικό να επιλέξετε σαν όνομα το Disturbance, αλλά αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια αστεία ιστορία πίσω από αυτό. Ίσως που φώναξαν την αστυνομία;
Όντως υπήρξαν κάποιοι θυμωμένοι γείτονες, αλλά δεν ήταν ο λόγος που ονομαστήκαμε Disturbance. Είναι απλά ο τρόπος που λειτουργούμε. Σαν ενόχληση. Ισχύει όταν οργανώνουμε την μεταφορά μας, βύσματα που ίπτανται στις συναυλίες μας και ο τρόπος με τον οποίο πετάμε το merch σε μια μόνο μεγάλη κούτα, που ποτέ δεν χωράει στο αμάξι. Όταν ξεκινήσαμε το 1995 ήμασταν νεότεροι, αλλά περίπου ίδιοι με τώρα. Είχαμε να ασχοληθούμε με λιγότερα, αλλά ήταν όλα άνω κάτω ήδη.
-Ποιες μπάντες θαυμάζατε τότε που ξεκινήσατε; Είχατε την ευκαιρία να συναντήσετε και να γνωρίσετε κάποιες από αυτές; Ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες σας;
Ήμασταν κυρίως κολλημένοι με το αγγλικό punk. Εννοείται και Exploited, αλλά και μπάντες από The Vibrators ή The Buzzcocks ως τους Conflict, GBH, The Partisans ή Anti Nowhere League. 25 χρόνια μετά τους έχω δει σχεδόν όλους, εκτός από όσους είχαν σταματήσει πριν γίνω 15. Έχουμε παίξει με τους περισσότερους και κάποιους τους βλέπουμε μια φορά το χρόνο. Αυτό συμβαίνει κατά λάθος, αλλά κατά κάποιο τρόπο μερικά πράγματα γίνονται παράδοση. Για παράδειγμα: Παίζουμε κάθε χρόνο στην Ολλανδία με τους GBH. Συνήθως στο Rotterdam. Συμβαίνει αρκετά χρόνια τώρα και θα ήταν περίεργο αν δεν συνέβαινε κάποια χρονιά. Εκτός αυτών, βρεθήκαμε σε ένα ινδικό εστιατόριο με τον Wattie και στον γάμο του Biff των Varuckers, ενώ ο Charlie Harper έπαιζε κάποια τραγούδια σε μια μικρή σκηνή κάποιου μπαρ. Ωραία πράγματα συμβαίνουν συνέχεια στο Λονδίνο.
-Το νέο album σας ονομάζεται “Tox Populi”. Χωρίς αμφιβολία οι στίχοι έχουν κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά τι ήταν εκείνο που σας έκαναν να θυμώσετε αυτή τη φορά;
Μιας και γράφω στίχους αφού πρώτα δημιουργούνται οι φωνητικές γραμμές (με πράγματα που σκέφτεται εκείνη τη στιγμή ο Rob) είχα τη μοναδική δυνατότητα να έχω τον χώρο να συγκεντρωθώ σε θέματα που έχουν μια κοινή ιστορία κάπου πίσω από τη γραμμή. Η γραμμή αυτή μεταφράστηκε ως “Tox Populi” που είναι ο αυταρχικός τρόπος, με τον οποίο μεγάλες εταιρίες και πολιτικοί καθοδηγούν την κοινή γνώμη προς την ζομπιοποίηση, εν μέσω της καταπίεσης και της ιδιοκτησίας. Τα υποκείμενα αρέσκονται στη χρήση φαρμάκων και οι τράπεζες τους σπρώχνουν σε δημιουργία προσωπικών χρεών. Στην αρχή του album, αυτό υλοποιείται στο πρόσωπο του Sparky των Demented are Go που μιλάει στους ανθρώπους (populi στα λατινικά) ως άρχοντας του κακού καταναλωτισμού. Για να το θέσω απλά: στο τέλος είμαστε όλοι ακροατές στην κακουχία στην οποία μας αναγκάζουν οι λίγοι και χαρούμενοι. Και ναι, αυτό ακόμα με θυμώνει.
-Πριν από περίπου 10 χρόνια γράψατε το τραγούδι “Euroshima”. Το θεωρείς κάτι σαν προφητεία τώρα;
Είμαστε ακόμη εδώ και αυτό είναι καλό. Πέρα από αυτό υπάρχει κάτι σαν προφητεία σε αυτό, αν το καλοσκεφτείς. Οι δυτικοί πολίτες έχουν υπνωθεί, απασχολημένοι με το facebook και το instagram, και αμελλούν να κοιτάξουν τι πραγματικά γίνεται στον κόσμο. Θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους του δυτικού πολιτισμού, γιατί η άγνοια μπορεί να μετατραπεί σε έλλειψη ενδιαφέροντος.
-Πιστεύεις πως μέσω της μουσικής ο ακροατής μπορεί να διευρύνει τους ορίζοντες του; Πρέπει οι μουσικοί, ειδικά οι punks, να έχουν έναν σαφή πολιτικό λόγο ή ποιος νοιάζεται για την καθημερινότητα μας, ας χορέψουμε, βρε αδερφέ;
Πιστεύω πως οι στίχοι πρέπει να μιλούν σε έναν άνθρωπο. Μπορεί αυτό να είναι πολύ συναισθηματικό, αλλά πάντα στοχεύω στο να μεταδώσω κάποιο μήνυμα. Δεν θέλω να δαχτυλοδείχνω ή να επιβάλω τη γνώμη μου, οπότε προσπαθώ να κάνω τα θέματα που θεωρώ σημαντικά, σαφή στον ακροατή. Υπάρχουν στίχοι εκεί έξω παραπάνω από ακατανόητοι. Για κάποια συγκροτήματα και τραγούδια, αυτό λειτουργεί καλά, αλλά εγώ τα προτιμώ αλλιώς.
-Από άκρη σε άκρη της ηπείρου όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο άγχος, την όχι και τόσο ξαφνική, άνοδο των ακροδεξιών κινημάτων. Πως είναι τα πράγματα εκεί;
Φοβάμαι πως η πλειοψηφία πηγαίνει με τη δεξιά μεριά. Όχι πάντα με φανατικό τρόπο, μα είναι και πάλι η λάθος επιλογή, αν θέλεις να καλυτερεύσεις τον κόσμο για όλους. Τα media προβάλουν συνεχώς νέα που τους τρομάζουν. Όταν ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, αλλά φοβάται, μπαίνει σε αμυντική στάση. Το καταλαβαίνω, αλλά δεν θα έπρεπε να στηρίζονται στα media για να μαθαίνουν τα νέα. Άνθρωποι με γνώμη πρέπει να ξέρουν ακριβώς τι σημαίνει η γνώμη τους.
-Πως είναι η punk σκηνή στις μέρες μας στην Ολλανδία; Καμιά μπάντα που πιστεύεις πως πρέπει να ακούσουμε;
Δεν είναι όπως όταν ξεκινήσαμε. Συμβαίνουν πράγματα στη μουσική, αλλά αυτή είναι κάπως “διασκορπισμένη”. Ίσως αυτό είναι αποτέλεσμα της ανόδου του internet. Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που αφοσιώνονται στην συντήρηση και την επέκταση της punk σκηνής και έχω την εντύπωση πως ο αριθμός εκείνων που στήνουν live και φεστιβάλ ανεβαίνει και πάλι. Όσον αφορά στα συγκροτήματα, υπάρχουν κάποια που αξίζει ο κόπος να τα μάθετε! Έχουμε κάποιους παλιούς σαν τους BITTER GROUNDS (τέως BEANS) και τους THE ESTABLISHMENT (με ένα μέλος των ANTIDOTE) και νέες μπάντες σαν τους THE HEART MONITORS, ALMOST EXTINCT και THE FORBIDDEN WIZARDS.
-Έρχεστε σύντομα κοντά μας. Έχετε ξαναέρθει στην Ελλάδα; Τι πρέπει να περιμένουμε από εσάς;
Είχαμε κάποτε παίξει σε μια κατάληψη στη Θεσσαλονίκη. Φοβερή νύχτα, αλλά χάσαμε την πτήση του γυρισμού. Είδαμε το αεροσκάφος να απογειώνεται μόλις φτάσαμε έξω από το αεροδρόμιο. Σκατά! Δεν ξέρω τι περιμένουν, αλλά μάλλον θα είναι μια ενόχληση (disturbance).
-Για τελείωμα, θέλω λίγους στίχους σας για να προσκαλέσουμε τους αναγνώστες μας στο Vive Le Punk Festival. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!
Νομίζω οι στίχοι του “Spirits” είναι οι κατάλληλοι.
“The world’s gone mad and the world’s gone grey.
What wicked games the people play.
Make my way to squatted grounds.
The only place i’m to be found.
I ain’t got time for dropping behind.
I ain’t got trouble in my frame of mind.
Through a door in a cracked up place,
I feel the thunder of disgrace.
So come on, have a drink”
401 
