Το “No Guts. No Glory“, το δεύτερο άλμπουμ των Αυστραλιανών Aussie Pub rockers, Airbourne, είναι το πιθανότατα το απόλυτο soundtrack για οποιαδήποτε συνηθισμένη αμερικανική ταινία δράσης που περιέχει:
ανθρωποκυνηγητά, εκρήξεις, βρώμικο ξύλο, αλκοόλ, γυναίκες και όλα τα συναφή. Προειδοποιώ, η μπαλάντα είναι μια άγνωστη λέξη εδώ, αντ’ αυτής έχουμε αποκλειστικά 100% “αντρική” μουσική με riffs που μπαίνουν στο ψητό χωρίς φιοριτούρες, τσιμεντένια ρυθμικά και 80’s hard rock φωνητικά. Όσοι ξέρετε τους Airbourne από το επιτυχημένο τους ντεμπούτο Runnin’ Wild (2007) θα χαρείτε να διαπιστώσετε πως το συγκρότημα παραμένει απροσποίητα λακωνικό στις συνθέσεις του και με μια διάθεση για groove και καλοπέραση που δεν φαίνεται να παλιώνει ποτέ. Έμαθαν άλλωστε από τους καλύτερους στο αντικείμενο, τους συμπατριώτες τους AC/DC (βλ. ειδικά από την εποχή του Razor’s Edge). Αυτό που ξέχασαν βέβαια είναι πως η ασταμάτητη πολιορκία από μουσική τεστοστερόνη μετά από λίγο σε κάνει να ξεχνάς σε ποιο σημείο του δίσκου βρίσκεσαι ακριβώς αλλά δεν θέλω να σταθώ καθόλου σε κάτι τέτοιο διότι οι Airbourne είναι από τις ελάχιστες νέες διεθνείς μπάντες (αν όχι η μοναδική) που φέρνει ξανά το rock n’ roll αυτού του τύπου στο προσκήνιο. Δεκατρία λοιπόν κομμάτια (συν κάποια bonus tracks) με ατελείωτη ενέργεια από την αρχή ως το τέλος. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν κατά τη γνώμη μου κάπως τα: “No Way But The Hard Way”, “Blonde, Bad and Beautiful” και “It Ain’t Over ‘Till it’s Over” γιατί πολύ απλά σου κολλάνε στο μυαλό πολύ πιο εύκολα από τα υπόλοιπα. Δεν χρειάζεται να ξέρετε πολλά για να εκτιμήσετε τους Airbourne, πιστεύω πως το μόνο που σας αρκεί είναι να ξέρετε να κουνάτε λίγο το κεφάλι σας και να σας αρέσει η μπύρα(??). Αν λοιπόν τώρα τελευταία χρειάζεστε μια μικρή δόση αδρεναλίνης, μην κοιτάξετε πιο μακριά από αυτό το άλμπουμ. Αν πάλι είστε λίγο πιο απαιτητικοί και θέλετε το rock n’ roll σας σερβιρισμένο με άποψη, θα απογοητευτείτε…λίγο.
Mανώλης Γιαννίκιος
611 
