Σε αντιστάθμισμα της Σαββατιάτικης εμφάνισης των Puressence ήθελα κάτι πιο βαρύ και σκοτεινό ώστε να έρθει μία ισορροπία στον εσωτερικό μου κόσμο για να αποκατασταθεί η τάξη και δεν υπήρξε πιο ιδανική επιλογή από το live των Sevengill, Sidus και Bipolar Architecture στο Arch Club, που έλαβε χώρα το βράδυ της Κυριακής.
Η προαναφερθείσα τριάδα των συγκροτημάτων μας έχει απασχολήσει με τις δισκογραφικές δουλειές της και την μουσική της, αναβιώνοντας το Post Metal ιδίωμα του παρελθόντος και προσθέτοντας ο καθένας με την σειρά του στοιχεία για να το εξελίξει.
Για τους λίγους και καλούς που δώσαμε το παρόν, σεφτέ έκαναν οι Sevengill τους οποίους αν δεν τους έχεις παρακολουθήσει ζωντανά για πρώτη φορά, αντιλαμβάνεσαι την ανοδική τους εξέλιξη, και το γεγονός ότι μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή για να ανοίξουν τότε την συναυλία των Amenra στο Gagarin.
Από τις πρώτες νότες και με φόντο το αγαπημένο mosquito στο μπλουζάκι του Αλέξη κάναμε βουτιά σε μία θάλασσα Post Metal ήχων, στην οποία μας βάφτισαν στο παρελθόν οι Isis (the Band), και οι Neurosis μεταξύ άλλων και σε σημεία αισθανόμουν ότι άκουγα ατμοσφαιρικό Doom, ειδικά αν αντικαθιστούσες τα growl φωνητικά με καθαρά, τότε σίγουρα θα επιβεβαιώνονταν τα παραπάνω.
Η τριάδα έχτιζε σταδιακά της συνθέσεις μεθοδικά και με προσήλωση ξεσπώντας με ορμή στο αποκορύφωμα αυτών συμπαρασύροντας μας όλους στο διάβα τους. Μεστή εμφάνιση από όλους τους, καθώς πλέον έχουν αποκτήσει χημεία μεταξύ τους κάτι που δεν κρύβεται. Μπορεί οι περισσότεροι να μην το πήραμε χαμπάρι καθώς ο Γιώργος στα τύμπανα ήταν άψογος στο πόστο του, αλλά ο τύπος έπαιζε παρότι είχε εξαρθρώσει τον ώμο του προ ολίγον ημερών. Ο πόνος είναι προσωρινός αλλά η τιμή παντοτινή, για τον λόγο αυτόν του ευχόμαστε περαστικά και μία μαύρη καρδούλα παραπάνω από τους υπόλοιπους.
Setlist
Oathbreakers
For the sun
The Last One
Οι ήχοι των Duran Duran και του “Ordinary World” από τα ηχεία δεν ταίριαζε απόλυτα με την περίσταση αλλά μας έδωσε λίγο χρόνο για ομιλίες μεταξύ μας έως ότου οι Sidus πάρουν θέση μάχης επί σκηνής.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν άργησαν να καταλάβουν τον χώρο αυτής και για όσο διήρκησε η εμφάνιση τους έβαλαν το δικό τους ογκόλιθο και όχι λιθαράκι στην επιτυχία και τον γενικότερο ήχο της βραδιάς.
Δεν τους είχα ξαναδεί και οικτίρω τον εαυτό μου με αυτό που παρακολούθησα.
Κινούμενοι σε Post μονοπάτια με διαφορετικές εκφάνσεις σε σχέση με τους Sevengill, κινήθηκαν εξολοκλήρου με την ορχηστρική οδό και ξεδίπλωσαν την κινηματογραφικές τους συνθέσεις, με έντονη ρυθμικότητα και ξεκάθαρο το προοδευτικό στοιχείο, στα χνάρια των Russian Circles και The Ocean χωρίς να λείπει και το ακραίο και καλοδεχούμενο μαυρομεταλικο κατάλοιπο με τα απαραίτητα blast beats που ακροβατούσανε με τη μελωδικότητα των κομματιών.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και εδώ ο ντράμερ με την εκτελεστική του δεινότητα καθώς έδινε την απαραίτητη προωθητική δύναμη και ενέργεια στους υπόλοιπους για να ξεφεύγουν σε ταχύτητα και ρυθμικότητα, ενώ ο Σπύρος με τις μπασογραμμές του που σε σημεία ήταν προσκείμενες στον ήχο των Tool κόντεψαν να μας ανοίξουν το τρίτο μάτι.
Εμφάνιση που προκάλεσε σεισμικές δονήσεις και ξύπνησε ακόμα και τον ίδιο τον Εγκέλαδο, πόσο μάλλον όλους εμάς που μας ταρακούνησε συθέμελα.
Setlist
Unreleased 1
Stage II: Seismic Wave
Unreleased 2
Envy
Seasons Reversed
Dark Flames
Unreleased 3
Το πέρας της εμφάνισης των Sidus σκόρπισε χαμόγελα και χαμένα βλέμματα ενθουσιασμού, ενώ ταυτόχρονα αύξησε και την ανυπομονησία για το main act της βραδιάς, τους Bipolar Architecture.
Οι απλές και προσγειωμένες μπάντες, δεν θέλουν παρά λίγα λεπτά για να τσεκάρουν τον εξοπλισμό τους και τον ήχο τους και ρίχνονται μονομιάς στο ψητό.
Οι Bipolar χωρίς πολλά πολλά και περιττές εισαγωγές μιας έπιασαν εξαπίνης από τα μούτρα και μας καθήλωσαν με την μουσική τους, και ένα σκοτάδι απλώθηκε από πάνω μας μέχρι που μας κατέλαβε εξολοκλήρου, σαν το Venom ένα πράγμα.
Το πρότερο ακραίο μουσικά παρελθόν τους με άλλες μπάντες έχει παρεισφρήσει στο Post Metal τους με blackened Sludge και όχι μόνο απολήξεις και είναι ο λόγος που χαίρουν της εκτίμησης του κόσμου αλλά και της Pelagic Records που τους πρόσθεσε στο ρόστερ της.
Όλοι οι μουσικοί ήταν εξαίσιοι, όμως κατά την άποψη μου οι τρεις ντράμερ με τα δώρα κέρδισαν τις εντυπώσεις με μικρή διαφορά.
Ο Fatih πίσω από το σετ του ήταν θεριό ανήμερο και τα χτυπήματα από πλευράς δύναμης του μου θύμισαν κάτι από Des Kensel στους High on Fire. Πραγματικά ο τύπος ανήκει στους ασπόνδυλους τυμπανιστές που έχουν το χρίσμα του Μετρονόμικον και συνδύαζε ρυθμικότητα, ρευστότητα και δυναμική στο τρόπο που ταλαιπωρούσε τα δέρματα σε ένα μοναδικό τρόπο την ίδια στιγμή.
Αν έχεις τέτοιο ντράμερ διάβαινε, και όταν πλαισιώνετε από εξίσου ικανούς μουσικούς αναφερόμαστε σε ιδεατές καταστάσεις με απολαυστικές μουσικές.
Καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους η μπάντα χαρακτηριζόταν από έντονη ενέργεια και συναισθηματική φόρτιση με τις συνθέσεις να ισορροπούν ανάμεσα σε σκοτεινές, ατμοσφαιρικές στιγμές και εκρηκτικές κορυφώσεις, μην αφήνοντας σβέρκο ακούνητο και άλατα στις εκάστοτε αρθρώσεις.
Για περίπου πενήντα λεπτά, το πολυπολιτισμικό κουαρτέτο εξέφρασε με πάθος και αυθεντικότητα τις αντιφάσεις και την ένταση που διαπνέει τη μουσική τους, μην αφήνοντας κανέναν παραπονεμένο.
Με το πέρας της εμφάνισης σκεφτόμουν σίγουρα ότι ήθελα λίγο ακόμα, και πως αν ήμουν σε ταβέρνα θα έπαιρνα άλλη μία από τα ίδια χωρίς πολύ σκέψη. Επειδή όμως δεν ήμουν πήρα το δρόμο της επιστροφής με την εκλεκτή μου παρέα και μία ευφορική διάθεση για μία καλή εβδομάδα.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλλιατσάτου
396 
