Το top που κανείς δεν ζήτησε επιστρέφει με καλοκαιρινή διάθεση και (κάποια από) τα μέλη της συντακτικής ομάδας του Rockway.gr, βάζουν τα μουσικά μπρατσάκια τους κι αφήνουν στην άκρη epic άγχη, prog καϊπιρίνιες και heavy καημούς, προκειμένου να καταθέσουν τα album που τους έκαναν περισσότερο κλικ το δεύτερο τετράμηνο του 2022.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
1.SHINEDOWN: “Planet Zero”
Πόσες μπάντες ξέρετε που έχουν σταθερή εξελικτική πορεία, δεν απαναπαύονται, δεν απογοητεύουν, ενώ παράλληλα απευθύνονται (και) στο ευρύ κοινό; Οι Shinedown κυκλοφορούν μία ακόμα εξαιρετική δουλειά με φοβερές ερμηνείες, κολλητικά ρεφρέν και larger than life παραγωγή. Πιουρίστες, τρουίλες, “τουρίστες” και “πσαγμένοι” ας προσπεράσουν.
2.NOVA TWINS: “Supernova”
Έρωτας με την πρώτη αυτιά και ματιά, από τότε που είδα το σχήμα ζωντανά στο Street Mode Festival το 2019. Ο νέος δίσκος συνδυάζει άψογα την alternative χροιά, το heavy attitude και τους groovy ρυθμούς (χαρακτηριστικά που ορίζουν το μουσικό ποιόν των Nova Twins), με τον καλύτερο τρόπο.
3.GREG PUCIATO: “Mirrorcell”
Ο άνθρωπος που βρισκόταν επί σειρά ετών πίσω από το μικρόφωνο των The Dilinger Escape Plan, επέστρεψε με ένα album-έκπληξη. Το “Mirrorcell” είναι απλό, αλλά όχι απλοϊκό. Είναι ποικιλόμορφο, αλλά όχι περίπλοκο. Είναι μελετημένο, αλλά όχι επιτηδευμένο. Εύγε.
4.CONJURER: “Páthos”
Αν η Δευτέρα είχε soundtrack, λογικά θα ήταν αυτό. Αν μετά το ουράνιο τόξο έπεφτε βροχή, λογικά θα είχε ως ηχητική υπόκρουση αυτό. Αν οι εποχές που διανύουμε χρειάζονται έναν ηχητικό καθρέφτη, τότε η νέα δουλειά των Conjurer ταιριάζει γάντι.
5.OCEANS OF SLUMBER: “Starlight and Ash”
Παρακολουθώ τους Oceans of Slumber από τα πρώτα τους βήματα και πραγματικά χαίρομαι όταν βλέπω ένα σχήμα να προοδεύει και να μην εγκλωβίζεται σε στενά ηχητικά όρια. Στη νέα τους δουλειά λοιπόν, αφήνουν πίσω τις μεγάλης διάρκειας συνθέσεις κι απομακρύνονται από την prog λογική των προηγούμενων album, με τη φωνάρα της Cammie Gilbert να ντύνει με τον καλύτερο τρόπο μία από τα πιο όμορφες δουλειές της χρονιάς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ
1.ASHENSPIRE: “Hostile Architecture”
H μουσική του εγκλωβισμένου στης μεγαλουπόλης, ανθρώπου. Μια θεατρική παράσταση για την εργατική τάξη. Ένα album που σε ανατριχιάζει με το πάθος του. Ζήτω το σαξόφωνο!
2.MY SLEEPING KARMA: “Atma”
Αν η μαστούρα είχε όνομα, θα είχε το όνομα τους.
3.OCEANS OF SLUMBER: “Starlight and Ash”
Μπορεί η αγριάδα τους να πήγε περίπατο και να ακούγονται σε κάποιους στεγνά εναλλακτικοί, όμως οι Αμερικανοί ίσως έβγαλαν το album που θα τους φέρει στα χείλη ακόμη περισσοτέρων.
4.MACHINE HEAD: “Øf KingdØm and CrØwn”
Πολλά χρόνια είχα να συγκινηθώ από τους Machine Head. Τελευταία φορά ήταν με το “Through the ashes of empires”.
5.NOVA TWINS: “Supernova”
Ένα από τα δυο καλύτερα πράγματα που συνέβησαν τελευταία χρόνια στο νησί. Tο άλλο είναι οι Bob Vylan. Ένας δίσκος αριστουργηματικής πολύ-crossover μουσικής. Ξέφρενο πάρτυ σε όλη τη διάρκεια του album.
ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΕΪΜΑΝΑΒΗΣ
1.IMPERIAL TRIUMPHANT “Spirit of Ecstasy”
Ως μία επιπλέον απόδειξη ότι εδώ και πολύ καιρό το metal προοδεύει με εφαλτήριο, κυρίως, τα ακραία του παρακλάδια, έρχεται ένα album που στέκει στις παρυφές της μουσικότητας αλλά πολύ κοντά στο απόλυτο κέντρο της μουσικής τέχνης. Επιθετικά αφιλόξενο για ευκαιριακές επαφές, ανταμείβει τη δίψα για έξοδο από τον κορεσμό και την αβελτηρία.
2.ASHENSPIRE “Hostile Architecture”
Ένα μουσικό αντιδραστήριο για τον σχηματισμό ενός καυστικού διαλύματος που πηγάζει από μαυρομεταλλικές βάσεις, αλλά ανοίγεται σε avant-garde αλχημείες και επιδιώκει με σοβαρούς όρους να ισχυροποιήσει τους δεσμούς με την πολιτική στράτευση ως οργανικό, αποαισθητικοποιημένο μέρος της μουσικής.
3.GREG PUCIATO “Mirrorcell”
Οπωσδήποτε, η έκπληξη της χρονιάς προέρχεται από το άλλοτε λαρύγγι των Dillinger Escape Plan. Ένα απόσταγμα καλαίσθητης απλότητας, περασμένης από ποικίλα φίλτρα επιρροών και τάσεων. Ο ήχος του Seattle σε πλαίσιο alt metal εξερεύνησης, μετρημένης pop rock ευαισθησίας και ταξιδιάρικης διάθεσης.
4.CHAT PILE “God’s Country”
Album αποδεσμευμένο από κάθε επιτήδευση, πλασάρει ένα εκρηκτικό χαρμάνι noise rock τσαμπουκά και sludgy/nu metal θυμού. Μουσική από άναρθρες κραυγές μιας γενιάς με την πλάτη στον τοίχο, ρυθμός από τους σπασμούς των πνιγμένων στην κοινωνικοπολιτική τοξικότητα, καθώς πασχίζουν να φτύσουν πάνω στους φταίχτες το δηλητήριο που τους πότισαν.
5.WHITE WARD “False Light”
Δεν είναι black metal, είναι metal noir… Περίπου όπως στο σινεμά. Τα μαυρομεταλλικά στοιχεία στον ρόλο του κυνικού και αμφιβόλου ηθικής αντιήρωα· η πλανεύτρα jazz πλευρά σαν άλλη femme fatale· το σασπένς από τις απρόβλεπτες αλλαγές ρυθμού και ύφους· το κοντράστ εκτυφλωτικού φωτός και αβυσσαλέου σκότους· η απογοήτευση, η μελαγχολία και ο πεσιμισμός με φόντο τον πόλεμο και την ύφεση.
ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΓΙΑΜΑΛΗΣ
1. ASHENSPIRE : “Hostile Architecture”
Σε μια μέτρια χρονιά για το black metal, είναι ένας πολύ καλός δίσκος, με ισορροπία ανάμεσα στην ομορφιά και την καταχνιά.
2…AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD : “XI: BLEED HERE NOW”
Ο πιο υποτιμημένος δίσκος της χρονιάς, μια φρεσκοτατη, trippy alt rock εμπειρία, που ήταν απαραίτητη για το 2022. Αλλη μια αλμπουμάρα απο τους βετεράνους experimental γιάνκηδες.
3.MASTER BOOT RECORD : “Personal Computer”
Κανενας άλλος φετινός δίσκος δεν μοιάζει με αυτόν. Electronic/Synth thrash με περίσσεια ενέργεια. Παίρνει bonus πόντους για την μοναδική ταυτότητα του.
4.BLACK MIDI : “Hellfire”
Οι Black Midi συνεχίζουν να μεγαλώνουν, και κυκλοφορούν ακόμη εναν ενδιαφέρον experimental δίσκο, με πολλή ψυχή. Σαν ταινία του Wes Anderson.
5.MOTORPSYCHO : “Ancient Astronauts”
Μια σύγχρονη prog rock κυκλοφορία ηχογραφημένη live σε στούντιο. Έχει groove, jazz αισθητική, μελωδικότητα αλλα και κακοφωνία.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΛΙΝΗΣ
Εντυπωσιακή συνεργασία, με αέρα Άπω Ανατολής, σαν ένα σκοτεινό ασιατικό παραμύθι με έναν γλυκούλη μεταλλικό δράκο.
2.JACK STARR’S BURNING FLAME: “Souks of the Innocent”
Είναι φορές που θες να φας κάτι εξεζητημένο, κάτι ιδιαίτερο. Κάποιες φορές θες απλώς να φας γκουντις. Ή να ακούσεις έντιμο αμερικάνικο μέταλλο, από έναν μάστορα. Εδώ είσαι.
3.AMON AMARTH: “The great heathen Army”
Επαγγελματικό βικινγκ μέταλ και ντουέτο με Μπιφ από Σαξον. Μη ζητάς κάτι περισσότερο, όλα είναι ήδη εδώ.
Η επιστροφή της χρονιάς, έχεις ξεχάσει πόσο σου επιχείρηση λείψει το αληθινό μεταλ. ΠΆΤΑ ΤΟ ΚΟΥΜΠΊ.
5.Septic Flesh – Modern Primitive
Φαντάσου ένα θρίλερ, με τελετές, θυσίες και πλάσματα από το υπερπέραν. Τώρα φαντάσου το σε μεταλ δίσκο. Αυτό είναι το Modern Primitive, απόλυτα κινηματογραφικο και πορωτικο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
1.DOLDREY: “Celestial Deconstruction”
Σωστό old school death metal με έντονο punk feeling. Κατάλληλο για mosh pit, σαματάδες και πολλά Ugh!
2.CONAN: “Evidence Of Immortality”
Απροσπέλαστος doom όλεθρος! Τόσο βαρύ που ούτε ο Schwarzenegger ως Conan θα μπορούσε να το σηκώσει.
3.SPITER: “Bathe The Babes in Bats’ Blood”
Διαολεμένο metal/punk, με το shock value στα ύψη. Kλείνει με νόημα το μάτι σε Venom, Warfare, GISM & Zouo. Απολύτως απαραίτητο για τους φίλους του ήχου.
4.HULDER: “The Eternal Fanfare”
Παραδοσιακό black metal με επιρροές από την 90s σκανδιναβική σκηνή, χωρίς όμως να κοπιάρει ανελέητα, με τέλεια ισορροπία μεταξύ ωμότητας, μελωδίας, ατμόσφαιρας και ασταμάτητου riffing. Η καλύτερη κυκλοφορίας τους ως τώρα.
5.MANTAR: “Pain Is Forever And This Is The End”
Ένας δίσκος με τον οποίο μπορείς να περάσεις καλά και να τα σπάσεις ταυτόχρονα, ενώ ταυτόχρονα βιώνεις όλη τη σκατίλα του σήμερα. Ζόφος και διασκέδαση στην τιμή του ενός.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
1.SACRAL NIGHT: “Le Diadème D’argent”
Γαλλόφωνο album που κοιτάζει τα άστρα. Έχουν το επικολυρικό στοιχείο των Lunar Shadow και αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό.
2.SPLINTERED TΗRONE: “The Greater Good of Man”
Διασκεδαστικό heavy metal με μεγάλη ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Τραγούδια για να σε ανεβάσουν ανά πάσα στιγμή.
Folk black metal, μελαγχολικό με πολλές ιδέες και μεγάλες μελωδίες, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της επανάληψης.
Black Metal με μυστηριακή ατμόσφαιρα, διατηρώντας τη συμπαγή και μελωδική ροή του.
Speed metal με ήχο τραχύ και ακατέργαστο, όμως με πηγαίο πάθος από μια ασυμβίβαστη εποχή.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ
Έτερη στονεροσυμπάθεια οι Wo Fat, επομένως δεν γίνεται να μην τους βάλω και αυτούς. Οι Wo Fat πάντα καταφέρνουν το απίθανο, να ακούγονται ως ιδανικό soundtrack για 2 εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις: Είτε για κάποιο χασιματικό space trip στο γαλαξία, είτε για ένα μπάρμπεκιου με τσίκνες, κρέατα και μπύρες. Συνδέοντας αυτά τα δύο άκυρα πράγματα λοιπόν εισπνέεις όλο το attitude των τεξανών, και για ακόμη μια φορά δεν απογοητεύουν, κάθε άλλο μάλιστα. Το The Singularity είναι ένας ογκώδης δυναμίτης, ένα τριπαριστό desert ταξίμι, μια stoner space opera, μια κανονική δισκάρα.
Δε με ενδιαφέρει, ο Max βγάζει δίσκο που λέγεται totem και έχει ένα τοτέμ στο εξώφυλλο, γίνεται να μην ειν’ καλός; ΦΥΣΙΚΑ και είναι βρε χαζούλια, back to the roots sepul-ξύλο και σαμανισμός, άχαστος συνδυασμός, κάτι περίεργες εμπνεύσεις εδώ και εκεί που όμως γουστάρω το awkwardness τους, ορμή και πνευματικότητα, κάνε τα δικά σου Μax αγόρι μου, σε στηρίζουμε πάντα. ΟΥΝΤΟΣΤΡΕΣ!
Οι Sasquatch είναι μεγάλη συμπάθειά μου, το ομολογώ, έτσι και να μην είχαν μια και τόοοοσο καλή δουλειά ώστε να μπει σε αυτό το τοπ 5, πάλι θα το έβαζα γιατί δεν μπορώ να τους χαλάσω χατίρι. Παρόλα αυτά το Fever Fantasy είναι όντως πολύ καλός δίσκος, γεμάτος από τα στοιχεία που αγαπάμε στο συγκρότημα, και συνεχίζει την πορεία που πήρανε στο προηγούμενο Maneuvers. Δηλαδή έχουμε τέρμα φαζιλοστονερίλα με αυτή την έντονη grunge επίστρωση, ρυθμικά riffs που σε κάνουν να νιώθεις αυτόματα καλύτερα και διάφορες ψυχεδελικές νότες εδώ και εκεί. Ίσως λείπει το κομμάτι-χιτάκι που θα ξεχωρίσει τόσο πολύ, αλλά συνολικά, ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, τίγκα feel good όπως πάντα.
4.MACHINE HEAD – Øf KingdØm and CrØwn
Εξαιρετικά ψαρωτικός ο νέος δίσκος των Machine Head, αλλά παρόλο που δεν ψαρώνω, καθότι καταλαβαίνω πως ο Robb γύρισε σε λίγο παλαιότερα στυλ καθώς μάλλον τα είδε σκούρα, και ΠΑΛΙ διάολε μιλάμε για κομματάρες, δε μπορώ να μην το αναγνωρίσω. Να εξηγηθώ, το σχόλιό μου κολλάει στο ότι παρατηρώ μια “συνταγοποίηση” του τρόπου εξελίσσονται οι συνθέσεις, αλλά παρόλα αυτά είναι καλά, πολύ καλά τα κομμάτια, και σίγουρα είναι ο καλύτερος ΜΗ δίσκος εδώ και δέκα χρόνια.
5.MUNICIPAL WASTE “Electrified Brain”
Υπάρχουν κάποιες στιγμές σαν εκλάμψεις, όπου το καλύτερο metal πράγμα μοιάζει να είναι το thrash metal. Πωρωτικό, κοπανιστό, χαβαλεδιάρικο, επιθετικό, άμεσο, κρύβει ενίοτε όλη τη πεμπτουσία της μουσικής που αγαπάμε με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και ευθύτητα: αυτό είμαι, σε όποιον αρέσω. Ε, οι Municipal Waste το κρατάνε αληθινό εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, και το Electrified Brain ξεχύνεται σαν διαρροή μπύρας από τρύπιο βαρέλι, μας καίει τον σβέρκο και τον εγκέφαλο, γκαζωμένο, ταβλωμένο, είναι το ηχητικό αντίστοιχο μιας βουτιάς μεθυσμένος στο σκουπιδοτενεκέ μετά από παρτάρα, και κερασάκι στη τούρτα κάτι μικροί κλασικοχεβιμεταλλισμοι αντί βρώμικου, για να στρώσει το στομάχι.
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ
1.ASHENSPIRE: “Hostile Architecture”
Aυτό που συμβαίνει εδώ μέσα είναι αδιανόητο. Σαξόφωνα, βιολιά και φωνητικά που θυμίζουν αρχαία τραγωδία. Αλλά πολύ καλύτερο απ’ ότι το περιγράφω.
Το πόσο σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε αυτό το άλμπουμ είναι δύσκολο να περιγραφεί.
3.ESOCTRILIHUM: “Concentration of the Spiritus Flesh“
Ότι καλύτερο σε black έχω ακούσει φέτος. Σκοτεινό, άβολο, επιβλητικό.
Καλύτερο απ’ το προηγούμενο, που ήταν ήδη εξαιρετικό. Που θα φτάσουν;
5.KRAUSE: “The Art of Fatigue”
Noise/Sludge οδοστρωτήρας.
1479 
